Vier lange weken

Vier volle weken zijn we ondertussen in het uz Brussel.  Vier lange weken.  Dit hadden we een maand geleden niet durven denken toen we naar hier reden.  Het waren vier weken van heel veel onderzoeken en van catheters allerhande.  Ondertussen heeft Elselien eindelijk haar poortcatheter.  Gisteren werd hij na even wachten geplaatst, maar Elselien zou Elselien niet zijn als dit zou gegaan zijn zonder problemen.  De chirurg wou hem links plaatsen , maar jammer genoeg kreeg hij de catheter niet goed.  Hij is dan maar herbegonnen aan de rechterkant.  Het gevolg was wel dat de ingreep meer dan twee maal zo lang heeft geduurd en dat de dochter nu langs twee kanten een nieuw litteken zal hebben.  Nu is het aan mij om ook deze catheter te leren gebruiken.

Gisteren vond een verpleegster dat Elselien zo dapper was en dat ook wij als gezin het zo fantastisch deden.  Ik moet toegeven dat ik het toen even moeilijk kreeg.  Langs de ene kant is het fijn om te horen dat mensen je bewonderen, maar langs de andere kant zou je willen dat je helemaal niet te bewonderen was.  Mensen zeggen ook vaak dat zij onze situatie niet zouden aankunnen.  Moest je mij 12 jaar geleden bij de geboorte van Elselien verteld hebben wat ons nog te wachten stond, ik zou hetzelfde gezegd hebben.  Nu weet ik echter dat een mens ongelooflijk veel aan kan.  Ik geef echter ook eerlijk toe dat ook ik en bij uitbreiding ons hele gezin, het vaak erg moeilijk heeft.  We leerden leven van dag tot dag, heel vaak hebben wij immers onze plannen al moeten aanpassen door onverwachte gebeurtenissen.  Onze andere kinderen waren verplicht om al heel snel zelfstandig te zijn.  Ik moet zeggen dat ze er wonderwel in geslaagd zijn om op te groeien tot prachtige jongeren.  Misschien moet ik dit hen eens wat vaker zeggen, ze hebben het zo nodig.  En gelukkig sta ik er niet alleen voor.  Zonder een fantastische echtgenoot zou het allemaal nog veel moeilijker geweest zijn.

Deze lange periode in het ziekenhuis heeft ons echter wel duidelijk gemaakt dat we het niet meer alleen kunnen.  Ik heb dus een poging ondernomen om familiehulp in te schakelen.  Dit is echter niet simpel.  Blijkbaar kunnen zij enkel komen als er iemand thuis is, maar het is net wanneer ik in het ziekenhuis ben dat we hulp nodig hebben.  We staan nu op de wachtlijst voor een poetshulp via dienstencheques.  Hopelijk komt dit nu voor één keer snel in orde.

Ondertussen tellen we af.  De sociaal verpleegkundige is alles in orde aan het brengen om vanaf dinsdag ook thuis TPN te kunnen geven.  De thuisverpleegkundige wordt ook nog opgeleid (blijkbaar kan niet elke verpleegkundige deze techniek toepassen!) en de voeding wordt klaar gemaakt.  Dus, dinsdagavond, eindelijk, zullen we weer met zes aan de tafel zitten.

2 gedachten over “Vier lange weken”

    1. Dank je wel voor de info. Ik herinner me jullie nog. We hebben toen een fijne babbel gehad. Hopelijk kunnen we elkaar nog eens ontmoeten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *