Onze tweede thuis?

We logeren weer eens in het UZ Brussel.  De laatste maanden ging het met de voeding van Elselien weer stap voor stap achteruit nadat het dank zij de voorverteerde voeding eerst weer een tijdje beter was gegaan.  Vooral sinds de kerstvakantie zagen we het dag na dag slechter gaan.  Ze had elke dag buikpijn en voelde zich zo moe en misselijk.  Zelf eten zat er helemaal niet meer in en haar gewicht ging weer in een dalende lijn.  De voorbije vier weken is ze in totaal 4 dagen naar school kunnen gaan en telkens wanneer ze geweest was, moest ze weer heel erg recupereren.  Vorige week maandag vroeg ze bij het opstaan zelf of ik naar de dokter wilde bellen, want het ging niet meer.  Als onze straffe dochter zo iets zegt, dan weten we dat het hoog tijd is om in te grijpen en na enig overleg tussen de artsen werd er beslist dat ze vorige donderdag zou opgenomen worden.  In plaats van de valiezen te pakken en te vertrekken naar Villa Rozerood, ging de rit de andere kant uit naar Brussel.  De sondevoeding is toen volledig stil gelegd en er is gestart met TPN.  Dit is voeding die rechtstreeks in de bloedbaan komt via een infuus.  Wonder boven wonder is ze sindsdien buikpijnvrij en eet ze zelfs terug een beetje.  Doordat ze ook geen pijn heeft, zien wij weer een veel vrolijker kind.  We weten echter nog steeds niet wat de buikpijn veroorzaakt.  Dat zijn al die slimme artsen nu aan het uitzoeken.  Urine- en stoelgangstalen, blaastesten allerhande, allergietest, foto’s, echo.  Nu staat ze op een heel streng melkvrij dieet.  Vannacht wordt er terug sondevoeding gestart, maar dan wel de extra hypoallergene voeding.  We zijn benieuwd en hopen dat deze voeding wel verdragen wordt.  We hebben immers niet veel alternatieven meer.  Wanneer dit niet lukt wordt er nog een colonoscopie (darmonderzoek) gepland en als daar niets uit komt, blijft er alleen nog de TPN over.  Als je dit echter thuis wil krijgen, moet er een poortkatheder geplaatst worden en dit is weer maar eens onder volledige verdoving.

Eén ding is echter al zeker, ze laten ons hier niet meer vertrekken voor alles in orde is.  Langs de ene kant is dit een geruststelling, maar langs de andere kant zouden we toch wel heel graag terug thuis willen zijn.  Thuis bij de echtgenoot en de andere drie schatten van kinderen.  Want ook al bestaat er Skype en telefoon, Facebook en mails, het is toch nog altijd veel leuker om elkaar eens te kunnen vast nemen.

2 gedachten over “Onze tweede thuis?”

  1. Dag Thysjes,

    Ik heb weer met veel verwondering en bewondering jullie brief gelezen.
    Ik kan alleen maar zeggen : hou de moed erin en , voor wat het waard is ,wij steunen jullie in gedachten. Hou jullie sterk en vele lieve groetjes aan jullie allemaal!

    Greet.

  2. dag ilse en co
    .

    ook ik heb je blog gelezen,hoe jullie dit volhouden is een voorbeeld voor vele mensen die klagen om niets ,ik betrap mezelf er ook vaak op. we hopen dat elselien weer vlug naar huis kan ,als we jullie op de een of andere manier kunnen helpen laat het aub
    weten .veel sterkte en een dikke kus voor allemaal.

    vanwege guy en suzanne

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *