Elselien is ziek, echt ziek. Ziek met koorts, misselijkheid, moe zijn, je slap voelen, … Kortom, gewoon ziek. Het gevolg laat zich raden. We gaan niet naar huis. De antibiotica via haar poort is opgestart, de koortsremmers zijn gegeven. Nu is het wachten tot die medicijnen hun werk beginnen doen.
Het is weer maar eens een teleurstelling. We hadden er ons allemaal zo op verheugd om weer thuis te zijn. Toen ik vroeg aan de dokter hoeveel pech iemand kan hebben, antwoordde ze: blijkbaar zijn er mensen die wel héél veel pech kunnen hebben.
We zullen het weekend dus weer moeten overbruggen. De weekends kunnen hier zo lang zijn. De buurvrouw van kamer 33 kreeg ook te horen dat hun vertrek een paar dagen wordt uitgesteld. We kunnen dus bij mekaar op koffieklets gaan.
Enkel voor zondagnamiddag zullen we een oplossing moeten zoeken. de kleine grote zus speelt toneel en daar wil ik echt wel graag naar toe. Het zal dus nog even puzzelen worden…
Mijn hart bloedt als ik dit lees. Hoe zwaar (fysiek en mentaal) moet dit niet zijn voor Elselien en bij uitbreiding voor jullie allen. Ik gun jullie zo hard een rustige, serene periode.
Voor zondag: ik zou tot bij jullie gekomen zijn om op jullie meisje te letten. Alleen vieren we die middag de 10 de verjaardag van mijn dochtertje.
Veel moed gewenst en hoop dat je een oplossing vindt opdat je je ander dochtertje kunt zien stralen op de bühne. En op die manier ook even je gedachten kunt (proberen) te verzetten …
Groetjes.
Alweer pech voor jullie een zieke dochter en pas geopereerd wanneer mogen jullie eens een meevaller hebben .We zullen maar weer wat harder duimen dat Elselien vlug genezen is.Veel plezier op het toneel van je andere dochter ze gaat dat zeker goed doen.Groetjes uit Laakdal