Koorts

De voorbije maandag kreeg dochterlief door een gelukkig toeval totaal onverwacht haar covidvaccinatie. Nu zou dochterlief zichzelf niet zijn als er geen vreemde reactie zou gevolgd zijn. Die nacht kreeg ze koorts, torenhoge koorts, afgrijselijk onvoorstelbare koorts. Tegen de ochtend zat ze ruimschoots boven de 41° en ondanks de paracetamol kregen we ze niet naar beneden. Toch ietwat ongerust belde ik de huisarts en die adviseerde een dubbele dosis paracetamol te geven om de vier uur. De temperatuur zakte… tot een aanvaardbare iets lagere 40°. Gek genoeg voelde ze zich voor de rest tamelijk goed.

De daarop volgende dagen bleef haar temperatuur tussen de 38 en de 39 schommelen. Naweeën van de vaccinatie dachten we. Tot… gisteren. Uit de appendicostomie blubberde een vies gelig vocht en af en toe kwam er zelfs wat bloed uit. Een wat opgezette buik en veel te veel pijn deden de alarmbellen afgaan. Er was maar één probleem, het was weekend. De huisarts kon ik niet bereiken, er vertrokken mailtjes en foto’s naar het uz en vrij snel kreeg ik al antwoord. De dokter van wacht werd opgetrommeld en toen werd het een beetje hilarisch/pijnlijk. Van neurofibromatose had hij nog nooit gehoord en na zijn opmerking over buikspieren die niet reageerden op zijn aanrakingen (dus zou er geen probleem met de darmen zijn) besloot ik hem toch maar even mee te geven dat onze prinses een klein beetje verlamd is. Om een lang verhaal kort te maken, er werd een staaltje van de vieze blubber naar het labo gestuurd (dat de assistent eerst met een covidneuswisser afkwam om het staal te nemen, laten we even buiten beschouwing) en antibiotica moest opgestart worden. Het kostte maar een beetje moeite om uit te leggen dat wanneer je darmen niet werken, je ook geen orale medicatie kan opnemen. Moraal van het verhaal, in het vervolg gaan we toch maar naar het ziekenhuis.

Een lieve verpleegster offerde wat van haar vrije tijd op en regelde tijdens een wandeling met haar vriendinnen de intraveneuze antibiotica en ik reed even over en weer naar Brussel. Nu kunnen we er enkel op vertrouwen dat de medicatie aanslaat en dat de koorts en de vieze smurrie snel verdwijnen.

Gelukkig scheen vandaag de zon om ons nieuwe moed te geven en konden we genieten van de deugddoende warmte en het bezoek van zoonlief zorgde voor het nodige animo ten huize giraffenvlekjes.

6 gedachten over “Koorts”

  1. Gelukkig weet mama Ilse heel goed hoe ze onwetende artsen via een snelcursus tot de gewenste actie moet bewegen 😉🙏
    Duimen alweer dat vieze beestjes en koorts snel weer opkrassen!

  2. Ohhh neee toch!! 😩😱🤬
    Hoe is t mogelijk en dan heb ik het niet enkel over de koorts, de pijn en de smurrie!!!
    Alsof dat nog niet erg genoeg is, zo’n soep en
    Miserie! Ongelooflijk! Ik voel dat je het ‘groen lachend’ geschreven is. Zo’n situatie die maakt dat je lacht, maar eigenlijk van pure ellende en frustratie. Gelukkig voor Elselien blijf je ook nu weer voldoende bij de pinken en zorg je dat gedaan geraakt wat moet gebeuren. Gelukkig ook en dankbaar voor die lieve verpleegkundige die in haar vrije tijd te hulp is geschoten ! Fantastisch dat die mensen er ook zijn. Fantastisch, en tegelijk triest dat het zoveel vijven en zessen kost om de juiste en nodige hulp te krijgen. We duimen keihard 👍🏻👍🏻👍🏻👍🏻

  3. Ongelooflijk wat je allemaal niet tegenkomt als je aan de andere kant van de linie staat, en als ervaringsdeskundige zoals jullie of als verpleegkundige niet moet aanhoren 🤦 Ik heb het spijtig genoeg ook al aan den lijve mogen ondervinden. Hopelijk slaat de IV antibiotica snel aan en is het de juiste voor het vieze beest die zich weer geïnstalleerd heeft. Ik duim in ieder geval heel hard mee. Courage ❤️

  4. Ik leef zo mee met ons Elselien en jullie …. Ze is een ijzersterk persoontje … Courage allemaal 💋❣️

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *