Categorie archieven: ziekenhuisbacterie

infectie, isolatie, ziekenhuisbacterie

processie van Echternach

10 reacties

Ik heb hier een verdrietig misselijk meisje.  Ze ziet het allemaal even niet meer zitten en vindt het zo oneerlijk.

Een klein uurtje geleden kwam de dokter binnen.  Op een zaterdagavond om acht uur een dokter aan je bed zien verschijnen, het is waarschijnlijk niet om te zeggen dat je kiplekker bent.  Het nieuws dat onze prinses toen kreeg, deed bijna tranen in haar ogen springen.  Het clostridiumbeest is terug.  Aangezien het niet de eerste keer is, weet ze ook heel goed wat het inhoudt.  Maandag geen speelzaal, maar ook de bezoekjes van mama kleine kadee vallen weg.  Morgen hadden die twee nochtans al vanalles samen gepland. (Die mama knutselt ook graag)

Nu krijgt ze een tweede antibioticum.  Het eerste was al opgestart voor de urineweginfectie, maar antibiotica heeft ook als bijwerking dat het de goede darmflora afbreekt en zo de clostridium vrij spel geeft.  Zo blijven we bezig natuurlijk.  Nog een leuke bijwerking van die medicatie is dat onze prinses er letterlijk kotsmisselijk van wordt.  De nierbekkens worden dus ook weer ijverig gebruikt en de anti-braakmedicatie wordt opgedreven.

Beter worden zit er nog eventjes niet in vrees ik, integendeel, op deze manier zetten we nog enkel stappen achteruit.

De schorten en handschoenen liggen klaar voor de deur, het gele waarschuwingsbordje zit ook weer op zijn plaats.  Nu kunnen we enkel maar hopen dat er geen enkel vies beest meer besluit om op bezoek te komen en dat diegenen die er reeds waren snel besluiten om weer te vertrekken.

infectie, medicatie, Villa Rozerood, ziekenhuisbacterie

nog steeds…

2 reacties

We maakten nog maar eens een uitstapje naar het UZ.  De dochter mocht haar bloed terug laten controleren.  We moeten er immers zeker van zijn dat haar elektrolytenhuishouding (dit woord heb ik niet zelf verzonnen!) in orde is.  We namen ook terug een stoelgang staal mee.  Jammer genoeg is Elselien nog lang niet beter.  Zaterdag leek het nochtans de goede kant uit te gaan, maar tegen zondagavond was de diarree weer helemaal terug.  Ook vandaag ging het de foute kant uit.  We hadden dan ook een nieuw gesprek met de gastro-enteroloog.  Blijkbaar is de Clostridiumbacterie een hardnekkig beestje en hij begint te vrezen dat ze de chronische vorm heeft.  Als het staaltje van vandaag nog steeds toxines laat zien, wordt er eerst gestart met vancomycine, een antibioticum dat ons heel goed bekend is.  De vraag is maar of ze het thuis zal kunnen krijgen.  Als dit na een héél lange kuur nog niet afdoende is,  bestaat er nog iets om te proberen, maar hopelijk gaan we dit  niet nodig hebben.  Het laatste alternatief is niet echt Elselien haar favoriete oplossing.

Ondertussen hopen we nog steeds op een verbetering.  Zolang de bacteriën actief zijn, mag ze immers niet in contact komen met andere zieke of verzwakte mensen.  Dat wil zeggen dat Villa Rozerood in het gedrang komt en dat ze ook haar dagje school weer maar eens zal missen.  Er wordt ons ook aangeraden om met onze dochter niet op plaatsen te gaan waar veel mensen samen binnen zitten.  Elselien voelt de bui dus al hangen.  Wij hebben voor zaterdag kaartjes voor de Ketnetmusical Kadanza, maar momenteel is het heel onzeker dat ze er naar toe zal mogen.

We kunnen weer maar eens enkel hopen, dromen en wensen dat er toch weer een klein wondertje uit de lucht valt.  Onze jongste dochter heeft dringend wat opkikkertjes nodig!

infectie, thuis, ziekenhuisbacterie

vertrouwen

4 reacties

20160129_122801

Wij voelen ons goed in het UZ Brussel en blijkbaar hebben de artsen en verpleegkundigen van daar ook een goed gevoel over ons.  Dat hebben we vandaag kunnen ondervinden.  Deze voormiddag was er plots gerammel aan onze deur en hoorde ik het klaptafeltje open gaan.  Even later kwam de verpleegster binnen met de heugelijke mededeling dat Elselien in isolatie moest.  Vanaf dan mocht ze niet meer naar de speelzaal en het klasje en moest iedereen die bij haar naar binnen wou een schort en handschoenen aantrekken.  Blijkbaar is de bacterie die ze in haar darmen heeft zitten een heel smerig beestje, behorend tot de familie van de ziekenhuisbacterieën.  Even zagen de dochter en ik het toch niet meer zitten.  Dit wou zeggen dat we tussen onze vier muren het weekend moesten doorbrengen.  Dokter Sander kwam ook nog even langs om het één en ander te verduidelijken en vroeg toen of we het zagen zitten om naar huis te gaan.  Volgens hem moesten wij dat zeker kunnen.  We hebben dan maar afspraken gemaakt rond diarree, vochtverlies en compensatie, medicatie en voeding en toen kregen we het fiat om de echtgenoot te bellen met het goede nieuws.  We konden in pakken!  Het duurde wel nog een hele tijd voor we effectief weg waren, maar om vijf uur konden we eindelijk de deur achter ons dicht trekken.  We durven het aan omdat we weten dat er nog een heel team achter ons staat.  Loopt het thuis fout, dan mogen we gewoon terug komen.  Maandag gaan we even naar dageenheid om haar bloed te laten controleren zodat we zeker zijn dat er geen vochttekort ontstaan is en om eventueel een nieuw staaltje binnen te brengen, maar als we op deze manier het weekend thuis kunnen doorbrengen, hebben we een extra rit er voor over.  Gelukkig was ook onze apotheker bereid om de medicatie voor de dochter nog te bereiden en wat langer open te blijven.  Zo was ook dit probleem van de baan.

Vertrouwen, het doet deugd.  Zelf mogen prikken, een ziek kind zelf mogen opvolgen, zelf TPN geven, zelf beslissingen nemen, zelf de boel beredderen, …  Het is fijn om het zelf te mogen doen.

Voorlopig doen we het hier nog even rustig aan.  We gaan geen grote uitstappen maken en ook het bezoek wordt beperkt.  Iedereen met vieze beesten of virussen zullen we vriendelijk maar kordaat de deur wijzen.  Elselien wil ze niet meer op bezoek!  En geef haar maar eens ongelijk!