Categorie archieven: ziekenhuis

poortkatheter, ziekenhuis

Geduld

7 reacties

Een tintelend gevoel bij het inlopen van de medicatie en de voeding, een temperatuur die flirtte met de 38° en een dochter die zich lamlendig voelde. Het deed alle alarmbellen in mijn hoofd rinkelen. De huid onder de pleister leek ook wat rood. Om tien uur ’s avonds besloot ik om toch maar een hulplijn in te schakelen. Verpleegster A raadde mij aan om de naald er uit te halen en even af te wachten. Steeg de koorts in de loop van de nacht dan moest ik terug bellen. Gelukkig bleef de nacht rustig. 

Deze ochtend wou ik herprikken, maar ik twijfelde. De temperatuur was nog steeds iets te hoog en dochterlief lag te klappertanden. De hulplijn werd weer gecontacteerd, de dokter werd geraadpleegd en wat ik al voelde aankomen in mijn kleine teen, klopte. Valiezen werden gepakt, knuffels verzameld en opladers gezocht. Onze kamer in ons buitenverblijf werd al klaar gemaakt. 

Aangekomen werden we in strikte isolatie geplaatst. Ach ja, koorts is een symptoom van covid-19 (en van honderden andere infecties) en er werd ook een covid-test afgenomen van onze held. Niet dat iemand denkt dat dit het probleem is, maar protocol is protocol (en bij dit beest neem je maar best geen risico). De zaalarts bekeek de poort en vroeg wat er aan de hand was, vervolgens bestudeerde de chirurg de poort en liet ons het verhaal nog eens vertellen. We zagen hierna een volgende zaalarts die kwam zeggen dat er een echo zou volgen en dat ze bloed nodig hadden voor het labo. Aangezien de poort niet aangeprikt was, werd een vinger aangesproken als bloedleverancier. Drie tubes bloed druppel per druppel vullen, blijkt een echt monikenwerk. En toen startte het wachten…

Een paar uur later wees de echo uit dat er geen abces te bespeuren viel en dat ook bloedstolsels niet te vinden waren. Alleen lag de poort wel een kwartslag gedraaid, maar dat wist ik proefondervindelijk al een paar maanden. In het bloed waren de ontstekingswaarden lichtjes verhoogd, maar er was niets ernstigs te zien. Nog even de poort aanprikken en we zouden naar huis kunnen. Alleen…

De naald liet op zich wachten, lang wachten. Gelukkig was er wel nog eten voorzien, want pas rond half zes konden drie schatten van verpleegsters onze prinses na het prikken en nog een kweek naar het labo te brengen, huiswaarts sturen. Ze voelde zich immers beter, de temperatuur was aanvaardbaar en de poort werkte.

Om half zeven waren we thuis, doodmoe, maar opgelucht. Tot ze om zeven uur in bed lag en ze het weer koud kreeg. Haar temperatuur blijkt toch weer gestegen. Zucht…

Eiwit, ziekenhuis

Uitstap

10 reacties

Het vieze coronabeest is ons huis nog niet binnen geraakt. Onze veilige cocon bleek voldoende om iedereen gezond te houden. Al onze inspanningen leken toch wat op te brenen.

En toch… zitten we in ons vertrouwde uz. Al een paar weken zagen we het gewicht van onze held langzaam stijgen, ze kreeg een dikkere buik, voelde zich krachtloos en slap. Kreeg weer vaker hoofdpijn en gisteren is ze het bed niet uit geweest. Sinds maandag was er al overleg met de artsen. Er werd al eens lasix bij gegeven, ik bracht nog maar eens een bloedstaal naar het labo, er werd nog wat meer overlegd en toen kwamen de bloedresultaten. Er is geen infectie (gelukkig), maar er waren wel tekorten. Albumine bleek toch wat laag te staan en ijzer was ook niet meer vindbaar. Gisteravond hakten de artsen de knoop door, een ziekenhuisopname kon niet meer uitgesteld worden. Deze ochtend kwam de huisarts de verwijsbrief brengen en pakte ik in. Klokslag twaalf uur reed ik een vrijwel lege parking terug op. 

Op de dienst spoedgevallen was het onwerkelijk stil, in de gangen zie je op een eenzame medewerker na, niemand. Op onze afdeling klinkt geen kindergehuil of hollende voetstappen. We lijken wel de enigen in het hele kinderziekenhuis. 

De albumine drupte al zes uur lang in, morgen wordt het bloed weer gecontroleerd. We kunnen enkel hopen dat alles snel weer stabiliseert en we over een lege autosnelweg opnieuw richting ons kleine dorpje kunnen waar iedereen op nummer achttien hoopt dat we weer snel samen Catan kunnen spelen.

Antibiotica, infectie, ziekenhuis

Het zoveelste

3 reacties

Na vijf prachtige dagen met een dochter die er steeds beter uitzag, werden we vandaag weer met beide voeten op de grond gezet. Reeds gisteravond merkte ik op dat haar buik een rode vlek vertoonde, maar we maakten ons nog geen zorgen. Dochterlief voelde zich super, had geen koorts en wou vooral geen gedoe. 

Deze ochtend ging ze uitgebreid in bad, een schuimpje hier, een zalfje daar, een geurtje,  kleurlampjes en fijne muziek. Meer heb je niet nodig om te ontspannen. Na het badderen was het tijd voor de wondverzorging en zagen we… een rode vlek, maar nog erger, ook een etterpuistje en een onderhuidse plek met etter. Alle alarmbellen rinkelden keihard. Het overleg met Brussel startte. Ze waren niet echt ongerust. Onze held was immers nog steeds koortsvrij. Rond de middag rinkelden niet enkel de alarmbellen, ook de flikkerlichten sloegen aan. De urine kleurde donkerrood, de urinestick sloeg alle tinten uit. Een tweede overlegronde werd opgestart en nu waren ook in Brussel al voorzichtig wat sirenes te horen. Het advies was om toch maar weer een bloedafname te laten doen en de urine en de etter op kweek te zetten. Onze prinses verhuisde met de prinsessenmobiel naar het ziekenhuis van Veurne, de chirurg aldaar las het dossier van prinses en besloot om de etter te proberen verwijderen. Het is hem gelukt (de details bespaar ik iedereen) en ik sloeg net niet groen uit. Het vuil gulpte uit de nieuw gemaakte wonde. Daarnaast bleek ook de urine toch opnieuw geïnfecteerd te zijn. De antibiotica is dus weer maar eens opgestart en de wondverzorging is nog wat complexer geworden.

Maar toch is ons meisje opgelucht. Dank zij alle zorg die ze hier krijgt, kan ze blijven genieten van de zeelucht. Ze vond het alleen jammer dat ze nu wel haar bezoek gemist heeft en daardoor niet kon knutselen. Gelukkig konden de zelfgemaakte pizza’s weer een glimlach op haar gezicht toveren en volgt er morgen hopelijk een leukere nieuwe dag.

Villa Rozerood, Zee, ziekenhuis

Bijna

9 reacties

Nog even, nog heel even, nog één nacht, nog één middagdut. De valiezen zijn gepakt, de rolstoelen staan in de koffer, de douchestoel is ingeladen, de spelletjes liggen klaar, de medicatie is verzameld. 

Nog even, nog heel even, nog één nacht en weg is ze. Die straffe dochter van ons mag na een dikke zeven weken uitgewuifd worden. Villa Rozerood is weer een flinke stap dichterbij.

Een laatste gesprek, een afsluitende deugddoende babbel, nog even alles controleren. De papieren liggen klaar, morgen wordt er nog eens gebeld met Villa Rozerood om de puntjes op de i te zetten.

Onze held vertrekt na zeven helse weken naar haar geliefde plekje. Nog even, nog heel even en dan…

kiné, ziekenhuis

Fanclub

5 reacties

Dat onze held hier in het ziekenhuis geliefd is, weten we al een tijdje. Op kids één en twee werd ze in de watten gelegd en ook nu komt haar fanclub regelmatig eens op bezoek. We ondervonden echter dat er niet één maar verschillende fanclubs in het uz resideren. Zo is er ook nog eentje op dageenheid en op de dienst radiologie, kom je ook fans tegen in het operatiekwartier (die dan ook op bezoek komen op de kamer), heeft ze een hele hoop supporters bij de artsen en komen de poetsvrouwen en mannen informeren hoe het met onze pruts gaat.

Naast de leden van die fanclubs heef ze ook nog speciale fans die haar als vip (very important patient) behandelen. Zo is er hier een zeker kinesistenechtpaar dat alles voor haar doet. Ik zag een paar maanden geleden al eens een bus slagroom uit een achterzak tevoorschijn komen, maar toen de kinesist in kwestie hoorde dat onze prinses zonder chocomelk zat, bracht hij de volgende dag een zak met cadeautjes mee. Naast een reuzereep toblerone die hij van de Zwitserse gastkinesist had gekregen, zat er ook een ingepakte bus chocomelk in het zakje en een nieuwe bus slagroom. 

Ik kan iedereen verzekeren, onze dochter heeft fans, maar haar kinesist heeft ook een megafan. Een lieve dappere meid wil alles voor hem doen omdat hij haar steeds opnieuw weet op te beuren en blij te maken. Kortom, een kinesist met een megagroot hart voor zijn vipje.

feest, ziekenhuis

Vasthouden

4 reacties

2019 zit er bijna op. Over een paar uur knallen de champagnekurken en wordt er gekust en gewenst. Ik voel me weemoedig en zou het liefst op de pauzeknop willen drukken. Ook al was het voorbije jaar heel heftig, toch zou ik het willen laten voortduren. Ik wil de mooie momenten van 2019 blijven vasthouden en herbeleven. Ik zou de tijd steeds opnieuw willen terugspoelen naar die vreemde maar mooie zomer, ik wil de onbezorgde week in het hoge noorden of onze avonturen in Parijs herbeleven, deliefdevolle dagen in Villa Rozerood zijn vasthouders. Maar jammer genoeg bestaat er geen pauzeknop voor het leven. Je kan enkel vooruit gaan zonder te weten wat op je afkomt. Voor ons wordt 2020 een jaar van omarmen, liefhebben en loslaten. Het zal een jaar worden van hoop en wanhoop. 2020 dient zich aan als een jaar waar we elkaar hard nodig zullen hebben.

En toch wens ik dat iedereen een mooi en warm 2020 te wachten staat. Geniet van elke dag die komt en wees blij met elke dag die geweest is. Wij gaan dat ook proberen en starten het nieuwe jaar met warme chocomelk met slagroom (dank je wel lieve kinesist!), kinderchampagne (toch een beetje feest dankzij een attente psychologe), chips en tiramisu. Smakelijk…

ziekenhuis

Ster

5 reacties

Lieve verpleegster, je bent een schat. Zelfs wanneer onze held een mindere dag heeft, tover jij een glimlach op haar gezicht. Je blijft met een engelengeduld telkens opnieuw haar benen goed leggen. Steeds opnieuw sta je klaar om te helpen en ondertussen met prinses een praatje te slaan.

Lieve verpleegster, ik weet het wel, dit hoort gewoon bij je werk, maar dan nog, je bent een schat.

En weet je lieve verpleegster, je krijgt van ons een extra ster op je uniform. Onze lieve schat blij maken met een Stitchbalpen staat niet in je takenovereenkomst en toch deed je het. Ze een portie zelfgemaakte spaghetti beloven en twee dagen later met een grote pot aan haar bed staan (zelfs de kaas was er bij), verdient een grote knuffel. De witloofrolletjes die je als nachtverpleegster te eten krijgt, opzij zetten voor die dappere patiënt, vinden we super. Tijdens je kostbare middagpauze even op bezoek komen in plaats van rustig je boterhammetjes op te eten, is zo lief.

Lieve lieve verpleegsters en verplegers, ze verdienen een ster op hun uniform en verlichten zo ons meisje haar soms donkere gedachten. Die lieve verpleegkundigen zijn schatten, stuk voor stuk.

thuis, ziekenhuis

Sprankel

7 reacties

Vandaag geloof ik er weer een beetje in. Pas vandaag vertrouw ik er op dat we nog naar huis zullen komen. Sinds deze ochtend voel ik weer een sprankel hoop voor de toekomst. 

Heel langzaam zien we weer een stukje van onze prinses terug komen. Ik hoor terug af en toe ondeugende opmerkingen tegen de verpleging, ik merk dat de goesting om spelletjes te spelen er weer komt.

Heel voorzichtig durf ik dromen van nog een fijne tijd thuis, heel zachtjes blaas ik in haar oor: blijf nog maar even en neem nog wat tijd.

Vandaag geloof ik er weer in, het is nog voorzichtig en aarzelend, maar echt, ik durf weer te geloven

verhuizen, ziekenhuis

Nieuw

4 reacties

Een paar dagen geleden kwam de vraag of onze held het zag zitten om te verhuizen. Niet gewoon van kamer wisselen, maar echt naar een andere afdeling. De zorg voor onze prinses is enorm groot en tijdrovend en zoals ik in een vorig berichtje al eens schreef, zijn ze chronisch onderbemand op de kinderafdeling. 

Nu ons meisje ook begeleid wordt door het palliatief team en ook oncologen en hematologen haar opvolgen, leek het niet onlogisch om haar naar de onco-afdeling over te brengen. Kamer 44 is nu onze thuis.

Het is vreemd. Tien jaar lang was kids 2 en later ook kids 1 ons toevluchtsoord in moeilijke tijden. We werden er geholpen, getroost en gerustgesteld. Iedereen kende de dochter en de dochter kende iedereen. Nu komen we op een nieuwe afdeling met gelukkig heel wat gekende verpleegkundigen. Ook hier werden we met open armen welkom geheten. Het zal even wennen zijn, maar we vertrouwen er op dat we hier even goed zullen worden geholpen, dat er zal geluisterd worden en dat er altijd iemand klaar zal staan met een troostende knuffel.

Vaarwel kids 1 en 2. Dag kids 3, hier zijn we. Dragen jullie nu mee de zorg voor mijn lieve schat?

geluk, Ziek, ziekenhuis

Maand

9 reacties

Eén maand geleden kwamen we toe op kamer tien met een koffer vol hoop op beterschap. Onze held keek met gemengde gevoelens uit naar de ingreep maar  was er vrij gerust in.  Wat liep het echter daarna vreselijk fout. De eerste dag leek alles prima te gaan, maar toen zagen we een meisje dat steeds zieker werd. In zeven haasten werd ze terug naar het operatiekwartier gebracht en startten voor ons slopende uren en dagen. Ook nu nog, vijfentwintig dagen na de tweede operatie blijft alles heel moeilijk. De infectie is ondanks de zware antibiotica niet onder controle, haar bloedwaarden blijven slecht ook al kreeg ze al liters bloed, plasma en eiwit. Haar buik is een slagveld van drains, littekens en wonden. 

Zelf gaf ze aan dat het genoeg is geweest en ik begrijp haar. Op deze Kerst beseffen we dat haar lichaam nog steeds een zware strijd voert en dat de artsen er alles aan doen om haar zo veel mogelijk comfort te geven. Er zullen geen pijnlijke onderzoeken meer volgen en er komen geen zware ingrepen meer. In de plaats kwamen er moeilijke gesprekken, warme knuffels, sprankels hoop en gedeelde tranen.

Op deze Kerstdag wens ik dat iedereen zijn geliefden eens stevig vast neemt, ik wens jullie  rust en levenslust. Straal geduld, liefde en zachtheid uit en bovenal, geniet van het leven, ook wanneer het leven niet is wat je er van verwachtte.