Categorie archieven: Verdriet

Drie maanden, twee levens

Mijn lieve meisje,

Exact drie maanden geleden liet jij ons los en een paar dagen later tijdens jouw afscheidsviering klonk dit liedje van Rob De Nijs  door de boxen. Eén van jouw zussen en ikzelf kozen dit omdat het helemaal verwoordde wat wij voelden en op dat moment zelf niet konden zeggen. Maar wat is deze boodschap moeilijk. Ik begroef je inderdaad in mij en niet ergens in een kist in de aarde. Jij zit ergens diep verscholen en bent overal waar ik ook ben. Ik laat je niet los. Je hoort immers bij ons. Voor altijd blijf je ons vierde kind, voor altijd  zijn we een gezin van zes. 

Maar het lied geeft ook een opdracht mee en dat blijkt moeilijker dan gedacht. Ik probeerde het nochtans, ik maakte plannen en ik droomde een nieuwe start met jou in mij. Maar het lukte niet. Ik brak en breek nog steeds. Ik zoek de scherven en en de lijm, maar de puzzel is nog te moeilijk. Ik merkte dat ik meer tijd nodig heb. Mijn lichaam geeft het aan, mijn afweer slaat tilt, mijn tranen lijken nooit op te raken en een gevoel van verslagenheid nestelt zich in mijn hoofd. 

Maar ik beloof je meisje, ooit lukt het mij, ooit zal ik terug leven en dan leef ik 2 levens, met jou in mij. Maar wat mis ik jou, elke dag wat meer, wat hou ik van jou.

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar in die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij.

Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf jij leven in mijn leven
Hier neem m’n ogen en kijkt met mij
Neem m’n voeten en loop met mij
We gaan naar huis nu wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
‘k zal je niet zoeken waar jij niet bent
Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.

We zullen lachen en weer plannen maken
‘k zal met je slapen en met jou ontwaken
Hier neem m’n mond en lach met mij
Neem mijn handen en voel met mij
Wat je nog doen wou doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem m’n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij

‘K zal 2 levens leven met jou in mij.

Ik hou zoveel van jou, voor altijd mijn meisje

 

twee

Mijn lieve meisje,

Ik zit wat voor mij uit te staren en zie in een ooghoek de vlam van een kaarsje. Dat flakkerende lichtje laat het donker een klein beetje verdwijnen, maar het is niet genoeg. Deze week heb ik het moeilijk. Vandaag mis ik je twee maanden. Al twee maanden en tegelijk nog maar twee maanden. In de winkel zag ik deze middag al paaseieren liggen en de mensen dromen al stilletjes van de lente. Toen jij je ogen voorgoed sloot, was de Sint net het land uit en moest het nieuwe jaar nog beginnen. Voor ons viel alles stil, maar vandaag merkte ik dat de wereld nog even snel voortdraait als vroeger.

We proberen hier ook weer de draad op te pakken, maar makkelijk is het zeker niet. Jouw vake is weer aan en het werk, en ik, ik probeer weer zin te vinden in het leven. En net dat proberen, doet mij weer beseffen hoe aanwezig jij was in mijn en ons leven. Tien jaar lang leefde ik in jouw kleine wereld en nu moet ik lopen om weer aansluiting te kunnen vinden in de buitenwereld. En dat, lieve meid is zo verschrikkelijk moeilijk. Ik doe zoveel dingen terug ‘voor het eerst’ en de confrontatie is vaak hard.

Maar niet alles is kommer en kwel. Een paar dagen Blankenberge was net wat je vake en ik nodig hadden. Een wandeling van 12km over het strand met een lieve vriendin gaf me weer dat kleine beetje moed dat ik nodig had om toch maar weer de computer open te klappen. Een zoon die mee een studeerplek voor zijn oude moedertje kwam inrichten, zorgde voor een schaterlach. De knuffels van één van de dochters gaven zoveel liefde dat mijn tranen verdwenen. 

Mijn lieve meisjes, 16 december, 16 februari, de tijd snelt ongenadig voort. Om jouw foto’s te zien op mijn gsm moet ik steeds meer terug scrollen, de hoeveelheid kaarsen in de kast slinkt zienderogen, maar het verdriet en gemis blijven immens groot. Er wordt gezegd dat tijd alle wonden heelt, alleen lees of hoor je nergens hoe lang het duurt. Volgens mij helen ook niet alle wonden. In mijn hart zit een gat dat nooit zal verdwijnen, ik kan alleen maar hopen dat het langzaam gevuld zal worden met de liefde en de verhalen over jou van de mensen rondom ons.

Wat hou ik van jou, wat mis ik jou, ik huil om jou en mij.

droomreis

Mijn lieve meisje,

Jij had een droom, jij had nog één grote wens, al vier jaar lang. Reeds vier jaar geleden droomde jij er van om eens te logeren in het grote roze Disneyhotel. Er werden toen plannen gemaakt en jouw wens werd geboekt. En toen ontwrichtte een lelijk virus ieders leven en ging de wereld op slot. Heel langzaam raakte dat virus min of meer onder  controle, maar het hotel heropende niet. Een grondige renovatie stond op de planning van de bazen van de muis met de grote oren. In september drieëntwintig kon er eindelijk terug geboekt worden, want de heropening in jauari kwam er aan. Jouw droom kwam weer een stapje dichterbij. Niet wetende wat de toekomst zou brengen, waagden we de sprong en we boekten een kamer in dat prinsessenhotel. Je telde de maanden en weken af naar februari. Helaas, de tijd haalde je in.

Deze week reisde ik samen met één van jouw en één van mijn beste vriendinnen naar jouw droomhotel. We werden in de watten gelegd, de kamer overtrof onze stoutste dromen en zelfs het zwembad bleek een toegankelijk pareltje. Je zou genoten hebben van de eerste tot de laatste minuut. En wij, wij genoten ook. We lachten en hadden plezier, we huilden en omarmden elkaar. We gingen op de foto met Stitch en ook jij ging voor de allerlaatste keer met jouw favoriete blauwe beest op de foto. Stitch omarmde mij en omarmde jou. De medewerkers probeerden ongezien hun tranen weg te vegen en ook sommige omstaanders werden stil bij het zien van jouw foto en jouw knuffelmuis. Je ging mee op de Disneytrein en werd trots vastgehouden door de lievelingsprinses van jouw kleine grote zus. 

Mijn lieve meisje, het waren intense harde, maar warme dagen samen met jou en de twee vriendinnen. We reisden jouw laatste reis, ik  maakte jouw droom waar en liet jouw vlindersteentje achter aan de voet van het kasteel.

Vlieg mijn lieve meisje, laat jouw betoverende verhaal verder de wereld veroveren. Mijn prinses, mijn knuffelmie, mijn zottemuts, je hoorde er bij te zijn, je werd zo hard gemist, je wordt zo verschrikkelijk hard gemist.

Eerbetoon

Mijn lieve meisje, exact twee weken nadat jij besloot dat het genoeg was geweest, kwamen we samen om jouw leven te vieren met al wie jou zo graag heeft gezien. Bijna vierhonderd mensen, vrienden, familie en hele delegaties uit Villa Rozerood en het kinderziekenhuis kwamen jou een laatste eerbetoon brengen en nog eens een heleboel mensen volgden van thuis uit jouw viering. Er waren teksten van jouw beste vriendinnen, je vroegere hoofdarts, je broer en zussen en van vake en mij. Honderden foto’s gleden over het scherm terwijl de door jou gekozen muziek zich in onze oren nestelde. 

Jouw idee om je talloze knuffels uit te delen ten voordele van Villa Rozerood oogstte bewondering. Zelfs tijdens je laatste weken, toen je reeds besefte dat jouw tijd begon op te raken, bleef je je medemens op de eerste plaats zetten.

Mijn lieve dappere meisje, de pijn, de verslagenheid en het gemis zijn nog steeds ontzettend groot, maar wat ben ik trots op jou. Je deed het maar weer, mensen rondom jou verzamelen en ze beroeren. 

Mijn lieve prinses, mijn kabouter, mijn krokodilletje, mijn knuffelmie en mijn pruts, ik hou zoveel van jou. Ik mis jou.

verdriet

Mijn lieve meisje, exact een week geleden zat ik met mijn hand in jouw hand naast je bed en lag vake zijn hand tegen jouw wang. Op televisie speelde Bake Off, in de zetel zat de rest van het gezin. We wachtten op het onvermijdelijke. We wachtten op, tja, waarop wachtten we, misschien tegen beter weten in? Op een laatste teken? Een glimp van onze dochter en zus zoals we haar zo goed kenden?

Vandaag speelde op de televisie de kerstaflevering van Bake Off. Speciaal voor jou zaten vake en ik in de zetel en keken we, ondertussen over jou pratend, over wie jouw favoriet zou geweest zijn, hoe jij zou gelachen hebben met de klunzige bakkunsten van de kandidaten. Maar wat misten we jou. Naast mij ontbreekt jouw bed. De woonkamer lijkt veel te groot en te leeg. Dit voelt zo fout en verslagen.

Gisteren lieten we je voor de laatste keer los, diezelfde avond was je al terug thuis, en nu blijf je bij ons. Ik laat je niet meer gaan. Je blijft voor altijd bij ons, omgeven door de warmte en het licht van zoveel mensen. 

Ik hou zoveel van jou

Ik mis jou

Ik wil jou

moedig

Dat dochterlief een straffe madam was, wisten we al. Ze is onze superheld, onze trezebees, onze knappe mie. Maar ze is ook ongelooflijk moedig en wijs. Ze neemt beslissingen die een 21-jarige nooit zou moeten maken, ze denkt en praat over letterlijk,  levensbelangrijke zaken. Ze regelt en plant. Ze denkt en doet.

En ik, ik zit er bij, bang, ontredderd, verloren. Maar daarnaast ben ik ook trots op haar en kan ik alleen maar met veel liefde kijken en samen met haar, haar gekozen pad verder bewandelen.

moeke

Vandaag is het al  3 maanden geleden dat je ons los liet. Tijdens jouw afscheidsdienst las één van mijn broertjes jouw verhaal voor, een verhaal om bij te glimlachen en te grinniken, een verhaal om instemmend te knikken of verbaasd te zijn om zoveel geluk, een verhaal om nooit te vergeten.

Dertig juli, negenenzeventig jaar geleden, wordt ten huize Clinckaert een meisje geboren. 

Maria ziet het levenslicht als de dochter van Kamiel en Paula. Er volgen nog zes zussen en broers.

Ons moeke vertelde graag over het kattenkwaad dat ze samen met Lieve en Jo uithaalde op weg naar school: suikerbieten, kikkers en sloten bleken een bron van avontuur te zijn.  Haar capriolen op de schommel en de reisjes naar het verre Duitsland werden meermaals opgerakeld.

Naar het voorbeeld van enkele tantes wil Maria het onderwijs instappen. Ze studeert aan de normaalschool en begint les te geven in de meisjesschool van Wieze. Daar leert ze jarenlang de meisjes en ondertussen ook de jongens van haar tweede leerjaar de tafels van vermenigvuldiging aan. Maar wat haar het nauwst aan het hart ligt, zijn de lessen geschiedenis en natuur. Ze kent tientallen bloemen bij naam, herkent vogels aan hun zang en weet ontzettend veel over insecten  en zoogdieren. Ze lijkt een wandelende encyclopedie en wanneer ze toch iets niet weet, zoekt ze het gewoon op in één van haar vele boeken.

Op reis in Zwitserland, in 1970, ontmoet Maria een jongen, Paul. Met een beetje hulp van haar twee ondernemende tantes en een in de sneeuw verloren en teruggevonden ring, bloeit er iets moois. Een dik jaar later trouwen ze. 

En dan komen er kinderen. Maria wordt moeke van een dochter en drie zonen: Ilse, Raf, Johan en Erik. Samen met vake zorgt ze voor een warme en veilige thuis. Na enkele jaren kiest ze ervoor om voltijds voor haar kroost te zorgen. 

Wat is ze trots op ons. Ze geniet van het samen knutselen en liedjes zingen, en leest talloze boekjes voor. Ze stimuleert ons om naar de tekenschool of de muziekacademie te gaan en gaat elke vrijdagavond met ons naar het zwembad. En elke namiddag, wanneer we thuiskomen na school, staat er een vieruurtje klaar.

Maria is meer dan een moeder. Ze is in deze periode actief in het bestuur van de toenmalige KAV en helpt die mee uitbouwen tot een bloeiende vereniging. 

En er is die enorme liefde voor taal. Maria verslindt boeken, zowel in het Nederlands als in het Frans, Duits en Engels. Elk jaar kijkt ze uit naar het Groot Nederlands Dictee van het Davidsfonds waar ze fantastische resultaten behaalde. Haar selecties voor de finale in Brussel zijn een bekroning voor het vele studeren. 

Met de kinderen die het huis uit gaan, wordt de lokroep van het onderwijs groter en ze gaat weer les geven. Ze geniet hier van, ondanks de veranderingen: de smartboards begrijpt ze niet, net zoals dat andere technologische onding, de computer. En de nieuwe eindtermen… tja

Wij worden ouder en ze gaat samen met haar zoetje reizen. De Belgische kust en de ardennen worden geruild voor het buitenland. De eerste grote reis gaat naar de Cévennes in Frankrijk. Om in Rome te raken, overwint ze zelfs haar vliegangst, maar haar hart verliest ze aan de Dolomieten. Maria volgt Italiaanse les om met de hoteleigenaars te kunnen babbelen. Met hun tweetjes genieten mammie en pappie van de overweldigende natuur en tijdens de vele bergwandelingen leert moeke weer heel wat nieuwe planten en dieren kennen.

Ook in haar laatste levensdagen blijft ze verlangen naar deze bergen, haar bergen, en de mooie natuur.

Ondertussen breidt de familie uit en krijgt moeke er twee schoonzonen en een schoondochter bij. Maar ze is vooral de trotse oma van vijf kleinkinderen. Nu kan ze terug alle boekjes voorlezen die ze zo lang geleden ook aan ons al eens heeft voorgelezen. De kleinkinderen worden verwend met haar wortelpuree met balletjes of worst. En waar er vroeger nooit snoep in huis was, moet opa nu zorgen dat ze nooit zonder zoetigheid naar huis of naar school vertrekken. Oma knuselt volop met hen, speelt gezelschapsspelletjes en leert ze piano spelen. Ze vindt het zo jammer dat ze bij de jongste reeds te ziek is om hem nog mee te nemen naar de dolomieten. 

Haar gezondheid gaat achteruit en het verpletterende nieuws komt dat de ziekte van Kahler haar in zijn greep heeft. Ze heeft zich sterk gehouden. Er zijn goede momenten, maar evengoed zijn er dagen waar de pijn overheerst. Ze houdt zich vooal bezig met nog meer lezen, blijft haar Italiaans onderhouden, maakt heel wat kussens in kruissteek, breidt nog  een paar truien voor de kleinkinderen en samen met vake lost ze trouw de kryptopuzzels uit de krant op. 

Op tafel liggen steeds een paar liedjesboeken klaar, maar ze vindt het vreselijk dat ze moet afscheid nemen van haar geliefde piano omdat het spelen te moeilijk wordt.

De vakanties gaan dichter bij huis door. Twee jaar geleden wordt het vijftigjarig huwelijksjubileum gevierd met alle kinderen en kleinkinderen. Maar ook dat wordt de laatste maanden steeds moeilijker. 

Haar wereld wordt heel klein. De pijn overheerst, maar gelukkig is daar haar zoetje Paul die er steeds voor haar is, die niet van haar zijde wijkt, die haar zo graag ziet. Tot op het einde maakt ze zich zorgen over hoe het verder moet met hem. De belofte dat wij een oogje in het zeil zullen houden, brengt haar rust. 

Op woensdag 26 juli sloot ze voorgoed de ogen. Haar leven dat ze zo graag heeft geleefd, heeft zijn slotakkoord bereikt, de laatste strofe is gezongen. 

Dag lieve zoetje, lieve moeke, lieve oma, lieve Maria, je wordt gemist

Verdriet

De voorbij week was er één van kleine en minder kleine verdrietjes. De koorts raakte heel moeilijk onder controle en tot op de dag van vandaag is de stomie nog steeds niet proper. Daarnaast kreeg onze held in beide armen en in één been aderontsteking, in de volksmond beter bekend als ’t flebit, en dat zorgde voor heel wat extra pijn.

Ook op mentaal vlak kreeg ons meisje wat opdoffers te verwerken. Wanneer een schoolmail haar vraagt waar ze volgend jaar op eindejaarsreis wil gaan, komt het besef keihard binnen dat dit onmogelijk is geworden. Als ze in diezelfde week daarnaast het nieuws krijgt dat de geplande vakantie in het Disneyhotel weer niet door kan gaan, zakt ze nog wat dieper weg en de boodschap dat een nieuw verblijf wegens renovatieplannen voor datzelfde hotel pas over een jaar of drie kan, zorgt voor intens verdriet.

Ook een ademmoment in haar geliefde Villa Rozerood zit er voorlopig niet in. Tijdens het binnenkort geplande verblijf, zal het immers niet richting zee gaan, maar richting UZ. Op het programma staat een al lang verwachte ingreep en de aansluitende weken zit het daar in De Panne helemaal vol.

Zoveel dromen, nog zoveel wensen, meisjes van achttien moeten genieten en het leven kunnen omarmen. Meisjes van achttien zouden zich geen zorgen moeten maken en hun droom in duigen zien vallen. Meisjes van achttien horen door de straten te kunnen dansen en te lachen naar de zon. Mijn lieve dappere trieste meisje van achttien…

Vijf bis

Vijf, de hele dag al spookt het woordje vijf door mijn hoofd. Ik doe wanhopig mijn best om er niet aan te denken, maar op de stille momenten schiet het toch weer door mijn hoofd. 

Vijf jaar, àl vijf jaar. Exact vijf jaar geleden beleefden we de langste dag in ons leven. We brachtten die dag onze kleine pruts met een hart vol vertrouwen naar de operatiekamer. Toen we ze na zestien uur eindelijk terug zagen, was de helderblauwe hemel veranderd in een pikzwarte nacht en leken we in een nachtmerrie te zijn beland. 

Vijf jaar later heeft onze dappere held een onwaarschijnlijke weg afgelegd. Ze heeft mensen verbaasd, ontroerd en begeesterd.  Ons hele leven onderging een metamorfose. We verhuisden en zorgden er voor dat onze prinses thuis kon blijven. 

Al vijf jaar zijn we blij dat we nog steeds samen zijn, zijn we gelukkig dat de artsen zo hard hebben geknokt voor haar en zijn we opgelucht dat we deze vijfde verjaardag kunnen beleven.

En toch spookt die vijf door mijn hoofd en voel ik wat verdriet om wat we toen verloren. Ons leven werd rijker, maar tegelijk moesten we zoveel loslaten. Het waren vijf jaren van vechten, twijfelen, uitproberen, hopen, liefhebben, zoeken, geloven, afzien, boosheid, maar vooral ook van vertrouwen in de toekomst. 

Leven

Kinderen horen niet te sterven. Kinderen moeten gewoon naar school gaan, spelen met vriendjes, uitgaan met vriendinnen, de schaatsbaan bezoeken of een filmpje meepikken. Kinderen horen niet in ziekenhuizen thuis, kinderen horen geen pijn te hebben, kinderen horen niet over de dood te denken. 

Mama’s en papa’s horen geen afscheid voor altijd te nemen van hun kind. Ouders horen hun kind niet te moeten loslaten en nooit meer te kunnen omarmen. Mama’s en papa’s horen niet te moeten nadenken over urnen of grafstenen en ook niet over teksten en liedjes. Ze horen geen afspraken te hebben met palliatieve teams of begrafenisondernemers. Ouders horen gewoon te genieten van hun kind, boos te worden wanneer het iets mispeutert, blij te zijn met een nieuwjaarsbrief, gelukkig met een zomaarknuffel en een snottebelzoen.

Wanneer je kinderen krijgt, droom je ze een toekomst, je fantaseert en verzint en past gaandeweg de toekomst aan. Maar soms gebeurt het ondenkbare en maken ouders mee wat geen enkele ouder zich wil voorstellen.

Soms is het leven keihard, soms is het leven geen leven meer, soms volgt veel te snel een eeuwig afscheid en resten enkel nog herinneringen.

Leven met nf type 1