We startten 2017 in Villa Rozerood.  De jaarwissel hebben we dus goed kunnen vieren.  Klokslag middernacht wensten we iedereen een gelukkig nieuw jaar en kregen ook wij heel wat wensen van de mensen rondom ons.  Het deed deugd en toch… ik vond het ook moeilijk.  Net zoals de voorgaande jaren hopen we op beterschap, maar we weten dat ook dit nieuwe jaar geen makkelijk jaar zal worden.  De dochter is het al niet echt fantastisch gestart en ook de lieve oma en tante hadden zich 2017 waarschijnlijk anders voorgesteld.  We kunnen er enkel het beste van maken.

Heel onverwacht mochten we trouwens verlengingen spelen in Villa Rozerood.  Alles stond ingepakt klaar om in de auto te zetten toen we te horen kregen dat er een plekje was vrij gekomen.  We moesten er niet lang over nadenken en zo konden onze prinses en ikzelf nog een paar dagen extra in de watten gelegd worden.  Onze held genoot vooral van de rust en de babbels, ik genoot van het fijne gezelschap.  Samen met één van de andere gezinnen trokken we zelfs naar de cinema om Ghost Rockers te gaan bekijken.  Voor de dochter was dit één van de zeldzame uitstapjes, maar na de pannenkoeken en de pizza van die dag ging ze doodop maar dolgelukkig slapen.

Ondertussen zijn we alweer een paar dagen thuis.  De school startte weer en voor mijn twee grote kabouters zijn de examens begonnen.  Onze kleinste kabouter vloog er maandag ook weer in met twee uurtjes bednet, twee uurtjes van de toah-juf en nog een uur revalidatie.  Het was duidelijk te veel geweest.  We moeten echt op de rem gaan staan want vandaag zagen we weer een doodmoe meisje.  Via bednet zal ze nu enkel nog wiskunde, Nederlands en mavo volgen.  Wat we volgend jaar gaan doen, zien we dan wel.  Haar lijf heeft de voorbije twee maanden weer een serieuze tik gekregen.  Het zal weer een hele tijd duren voor we opnieuw echt beterschap zien.  Gelukkig verliest ze de moed er niet bij en nu ze weet dat er ook wat meer rust zal zijn, voelt ze zichzelf ook rustiger.

We kregen ook goed nieuws over ons huis.  Sinds vandaag worden de ramen er in gezet.  Nu gaat het plots snel.

En onze auto?  Dat is een ander verhaal.  We zullen nog wel even geduld moeten hebben voor die weer voor de deur staat…

Er zijn zo van die mensen die een gouden randje verdienen.  Maddy was er één van.  We leerden haar kennen in Villa Rozerood.  Reeds de eerste keer dat we daar op vakantie mochten, tijdelijk op de dijk van De Panne nog, mocht ik kennis maken met deze bijzondere vrouw.  Elke woensdag en zondag verscheen ze met haar roltafeltje en voetenbad en toverde ze de kamer van één van de mama’s om tot een privéwelness die verboden terrein was voor kinderen en echtgenoot.  Zij vond dat die mama’s die vaak de voeten vanonder hun lijf liepen ook wel eens wat extra aandacht verdienden.  Gedurende anderhalf uur nam ze je voeten onderhanden.  Had je zin om te babbelen, geen probleem, Maddy had de gave van luisteren, wou je liever genieten van de rust, ze gunde het je.   Na afloop liep je op wolkjes.  Menige echtgenoot was jaloers op ons vrouwenvoorrecht, want mannenvoeten, daar begon ze niet aan.  Tegen de kindervoetjes van al haar zorgenkindjes, daar zei ze geen neen tegen.  Die kregen nog even een minimassage en als ze vond dat het nodig was, kwam ze die nog wel eens extra masseren tijdens de week.

Gisteren zag ik het bericht dat ze na een zware strijd haar sprankelende ogen voor altijd heeft gesloten.

We misten ze al een tijdje in Villa Rozerood, we zullen ze nu voor altijd missen.  Vaarwel lieve Maddy, veel te vroeg moest je alles los laten, maar je laat mooie herinneringen achter in het hart van iedereen die je gekend heeft.