Categorie archieven: toegankelijkheid

meneer Otis en de brandweer

Rolstoelen en trappen, het is geen goede combinatie.  Gelukkig vond er heel lang geleden ene Elisha Otis de moderne lift uit. Die liften bestaan in alle maten, van piepkleine appartementsliftjes waar zelfs geen buggy in past tot grote ikealiften  Zo kan onze dochter toch op een min of meer comfortabele manier ergens boven geraken.

Tot gisteren…  Het was ouderavond in de school van de oudste dochter.  Plichtsbewust reden de jongste dochter en ik rechtstreeks van het uz Brussel richting Oostende.  Een paar files en drie maal dezelfde cd later konden we de auto parkeren.  We wandelden nog eens tot op de dijk en gingen dan de school binnen.  Een toegankelijke school met een lift die sinds twee dagen terug in gebruik was.  Het eerste deel van de uitleg was op de tweede verdieping.  Aangezien onze held nog steeds geen trappen kan oprijden, namen we de lift naar boven.  Daar zijn we ook geraakt, maar dan… Ik kon de lift uit, de dochters daarentegen. De lift kreeg kuren.  Steeds half open en dicht gaande deuren blokkeerden de doorgang tot ze uiteindelijk stil vielen en op een spleet bleven open staan.  Ondertussen had er zich al heel wat volk verzameld rond dit vreemde verschijnsel.  De directeur, de onderdirecteur, een hoop leerkrachten en opvoeders, andere ouders.  Daar stonden we: ik in de gang, twee dochters in een lift.  Een of andere handige Harry heeft toen de deuren kunnen deblokkeren met een sleutel zodat die twee uit de lift konden komen, maar toen dook een nieuw probleem op. Hoe zou de dochter weer beneden raken?    Er werd druk getelefoneerd naar de liftenbouwer, blijkbaar een afstammeling van meneer Otis en ook de brandweer kreeg een oproep.  De brandweermannen in vol ornaat waren als eerste boven en trokken een bedenkelijk gezicht toen ze die rolstoel zagen.  Ze hadden een ladderwagen mee en een evacuatiestoel was er ook wel, maar hoe raakte dat rolstoelgevaarte beneden?  Dat paste niet in het bakje van de ladderlift.  Er werd al gesproken over extra brandweermannen/vrouwen mankracht om de stoel naar beneden te dragen, maar toen verscheen meneer Otis op het toneel.  Met zijn magische krachten kreeg hij de lift weer aan de praat en raakte de dochter met een heel klein hartje beneden.  De brandweer mocht afdruipen.

Op de lift hangt nu een briefje: buiten gebruik.

En de info-avond? We hebben toch nog het woordje van de directeur gehoord en een glas fruitsap kunnen drinken. Hoe smartschool werkt, zullen we dan zelf wel ontdekken…

Vakantiepret

We zijn alweer een paar dagen thuis en genieten nog steeds na van de voorbije magische week die we dank zij Villa Max in Casa Ametza mochten beleven.  Het werd een week van uitstapjes en plezier, maar er was ook heel wat tijd om tot rust te komen.  Ook als koppel hadden we weer wat tijd voor elkaar en dat is iets waar het de laatste maanden wel eens durfde aan ontbreken.

Dit weekend konden we ook profiteren van een prachtige zon.  Zaterdag reden we onder een strakblauwe hemel richting Zedelgem voor het huwelijk van een neef.  Aan de ingangvan de zaal was wel enige creativiteit nodig van de uitbaters, want de dochter in haar elektrische rolstoel raakte letterlijk niet over de drempel.  Gelukkig hadden ze nog een paar planken liggen, want haar racemobiel opheffen is echt wel onbegonnen werk.  Ook hier ondervonden we echter dat ze niet tegen drukte kan.  We reden dan maar verder naar Brugge waar ze bij een tante en nonkel van mij even mocht rusten op bed.  Eens uitgerust en bekomen van alle drukte, kon ze eens wat aangepaste fietshulpmiddelen uittesten.  Mijn grote nicht zit immers ook in een rolwagen en doordat tante en nonkel graag fietsen, hebben ze wel het één en ander staan.  We weten nu wel wat we niet moeten hebben.  Een fietskarbuggy ziet de dochter echter helemaal zitten maar door haar lange benen zullen wel een maatje groter nodig hebben.  Binnenkort is het revabeurs en dat is de plaats waar we ons licht verder kunnen opsteken.  Hoe het zit met aanvragen en tegemoetkomingen ontdekken we dan hopelijk ook, want volgens het vaph worden fietskarren niet terug betaald…  of zouden ze dit een buggy noemen?

Gisteren werd het onverwacht een heel rustige dag van niets doen.  Auto twee besloot ook de geest te geven.  De knalpot die al eens improvisorisch gelast was en vandaag zou gemaakt worden, vond dat het genoeg was geweest.  We plaatsten dan maar de hangmat in de tuin, jaagden een was of vier door de wasmachine en speelden ’s avonds nog de Kolonisten van de lage landen waar onze held iedereen onder tafel speelde (of spanden de twee jongste dochters eerder samen tegen de ouders…)

Vandaag herneemt het gewone leven min of meer zijn gangetje, maar dan wel op een iets rustigere manier dan in de schoolweken.  De echtgenoot is opnieuw aan het werk, de dochter mag straks naar het revalidatiecentrum, op mij staat een gigantische berg strijk te wachten en de drie oudsten zijn weer aan het studeren geslagen.  De zoon vertrekt morgen nog op Joepi met de KSA, en wij zullen onze dagen ook nog wel gevuld krijgen.

Leve de vakantie…

 

voor iedereen?

Onze held houdt van Ghost Rockers en Prinsessia en Gogogo en Ketnet en De Vijver en nog zoveel andere ketnetprogramma’s.  Enkele weken geleden zag ze op de site van Ketnet dat er in Sint-Niklaas een festival was op de Grote Markt waar heel wat van haar helden kwamen optreden.  Een kinderfestival, dat moet te doen zijn, dacht ik.  Ketnet is zo gericht op diversiteit, dacht ik…

De teleurstelling was groot, er was helemaal niets voorzien voor kinderen met een rolstoel.  Ja, helemaal vooraan was een ruimte waar kinderen tot 14 mochten komen, maar de dame die daar stond om het wat in goede banen te leiden, zag ook wel dat het niet te doen was.  Die grote 14-jarigen stonden op de eerste rij, Elselien begon steeds angstiger te kijken bij de massa kinderen rondom haar, ze kon niet meer voor of achteruit.  Met veel hulp van omstaanders hebben we ze terug uit deze ruimte gekregen. Ze was doodop, rijden in zo een mensenmassa vraagt heel veel energie.  Na een uurtje zijn we terug naar huis getrokken.  Zijzelf was blij dat ze dank zij een lieve medewerker toch op de foto kon met Sander en Sara van Ketnet, maar ze was ook zo teleurgesteld dat ze haar favoriete groepje weer niet had gezien.

Als je het mij vraagt, heeft Ketnet hier toch wel een paar steken laten vallen.  Ze was daar echt niet de enige met een rolstoel.  Dit was een dag waar ze al weken naar uitkeek, ze was zo bang dat het weer niet zou lukken omdat ze te moe of te ziek zou zijn.  Ze voelde zich goed, ze had er zin in, ze was zo blij toen we vertrokken…

Helaas, een dikke onvoldoende voor Ketnet deze keer!

 

plannen

Vandaag zouden we naar de film gaan.  Dat hadden we in elk geval zo gepland, net zoals we voor gisteren gepland hadden om naar het concert te gaan.  Het wordt ons echter steeds duidelijker dat plannen maken met Elselien niet zo gemakkelijk is.  Heel vaak moeten die plannen immers gewijzigd worden.  Ook vandaag hebben we weer alles anders moeten doen.  De ochtend is nochtans goed begonnen.  De misselijkheid viel goed mee en we konden zelfs haar haar wassen zonder problemen.  Heel de voormiddag zat onze prinses in de rolstoel en ze is zelfs mee geweest naar de misviering.  Ook het middageten smaakte haar, maar daarna liep het fout.  Plots was haar kaarsje opgebrand.  Ze zakte helemaal scheef in haar stoel en vroeg zelf om te kunnen rusten.  Eens ze in bed lag, is ze als een blok in slaap gevallen en pas rond vier uur werd ze weer wakker.  De film zal dus voor volgende week zijn.  Daardoor hebben we ook tijd om eens wat filmzalen af te bellen.  Het is immers maar pover wat je vindt op de websites van die zalen over hun toegankelijkheid.

Ik zelf zat er ook een beetje onder door.  Zien dat het toch weer minder goed gaat met Elselien is een domper op je verwachtingen.  Het ging nu al een tijdje goed, we zagen een dochter die steeds wat sterker werd en plots zet ze een hele grote stap terug.  Ik vrees dat het extra zuurstof niet zal kunnen wachten tot in januari.  Ook het feit dat de toch wel intense zorg nooit minder wordt, weegt af en toe zwaar door.  Het is ook geen zorg die je aan gelijk wie kan over laten.  Heel wat van de zaken die hier gebeuren zijn gespecialiseerde verpleegkundige taken.  Enkel ikzelf of een verpleegkundige mag die uitvoeren.  Hier ten huize Thys wordt er soms al lachend gezegd dat ik voor Elselien ’s avonds ook nog eens kook.  Vaak ben ik een half uurtje bezig om haar TPN te bereiden, maar de wetenschap dat doordat ik het zelf kan, we nog een gewoon gezin kunnen zijn en gaan en staan waar we willen, maakt veel goed.

IMG_0001

Morgen start onze prinses terug met de revalidatie.  Hopelijk houdt ze het vol en kunnen de plannen deze keer wel gewoon doorgaan want ’s avonds staat er haar nog iets heel leuks te doen …

een weekje vrij

De voorbije week was een week van hoogtes en laagtes.  We hebben heel fijne momenten beleefd met ons gezin.  Niet alleen de uitstap naar de Efteling was een topper, we genoten er ook van om nog eens vrienden hier thuis te kunnen uitnodigen en er zo een fijne avond van te maken en gisteren mochten we zelf bij een stel prachtmensen, op bezoek.  Vandaag profiteerden we nog van het mooie weer en maakten we een wandeling tot in Vlassenbroek samen met de oma en de opa.

Jammer genoeg zijn we toch weer eens naar Brussel mogen rijden.  Reeds op maandagavond kreeg ik uit de poort van Elselien geen bloed meer terug.  Geen nood, op dinsdag moest ze toch herprikt worden in Gent.  Daar vonden ze dit echter geen probleem en vonden ze dat ik er ook geen probleem van moest maken.  Zolang alles er goed in loopt, mochten we de poort gebruiken.  Natuurlijk liep het toch weer fout en zo zijn we vrijdag dan nog eens naar Brussel getrokken.  Daar zijn ze maar liefst een uur of drie bezig geweest om de poort weer aan het werk te krijgen.  Het resultaat was wel dat we een hele dag kwijt waren.  Hadden ze in Gent onmiddellijk ingegrepen op het moment dat ik zei dat er iets aan de hand was, zou de uitstap van vrijdag niet eens nodig geweest zijn.

Dinsdag zou ik ook aangeleerd krijgen hoe ik de poort zelf kan aanprikken, maar ook dit verloopt weer eens niet zoals gepland.  Plots willen ze het in Gent niet meer aanleren omdat… de poort geplaatst is in Brussel.  Volgens hen moet ik het dus in Brussel maar regelen om zelf te leren prikken.  Hoe ik dat moet doen als Elselien alle dagen in het UZ van Gent is, zeggen ze er niet bij natuurlijk.   Het meest ironische van de hele zaak is dan nog dat ze in Gent niet snappen waarom er in Arnhem niet kan geprikt worden.  Een poort is toch een poort.  Ik begrijp het in elk geval niet meer.

Ondertussen wordt onze zoektocht naar een huis steeds concreter.  We weten nu heel goed wat we willen en waar ons toegankelijke droomhuis moet aan voldoen.  We dromen en fantaseren hier met zes een pracht van een woning bij elkaar.  Het ene idee is al wat realistischer dan het andere, maar gelukkig zien onze kinderen het ook allemaal als een groot avontuur.

En nu?

Een kind met een handicap is duur.  Dat hebben we ondertussen al lang door.  We weten ook wel dat we hiervoor verhoogd kindergeld krijgen (ook al dient dit volgens één van de controleartsen van het KBF niet om extra kosten te drukken, waarschijnlijk is het bedoeld om mee op vakantie te gaan 🙁 ) maar we zijn al tot de vaststelling gekomen dat dit bedrag bij lange na niet volstaat.

Een laatste staaltje van domme kosten op de kap van mensen die niet anders kunnen, ondervonden we deze week.  Elselien heeft een elektrisch hoog-laag bed dat momenteel nog op haar slaapkamer op de eerste verdieping staat.  Aangezien de dochter niet meer in staat is om de trap te beklimmen, willen we dit bed graag beneden.  Dit zijn echter bedden die ontzettend duur zijn, we betaalden nog een opleg van meer dan 1000 euro endie je niet zomaar in en uit elkaar vijst.  We deden dus beroep op de leverancier en de verstrekker en kregen toen deze mails in onze mailbox:

mail van V!go naar AKS:

Beste, Krijg net telefoon van de papa van ELSELIEN THYS  ivm verhuis van een bed van de eerste verdieping naar het gelijkvloers.  HOOG LAAG VERZORGINGSBED TYPE AKS M1i geleverd door jullie in november 2014.  Mensen hebben reeds zelf met jullie contact opgenomen maar mogen voor de garantie het bed niet zelf verhuizen.  Kunnen jullie ons een prijsofferte opmaken hiervoor?  Zou nogal dringend zijn – papa had graag gehad dat verhuis deze week nog kon doorgaan.  Bedankt

mail van AKS:

Beste, We kunnen dit bed van 1e verdiep naar gelijkvloers verplaatsen.  We zullen 146€ inclusief BTW aan Vigo hiervoor factureren (uurloon en transport van 2 chauffeurs)  Indien jullie groen licht krijgen van Mr Thys, kan u ons hiervan verwittigen zodat we kunnen langsgaan.

mail van de echtgenoot naar AKS:

Beste, Gisteren belde ik naar AKS om een elektrisch hoog-laagbed van de eerste verdieping naar het gelijkvloers te verplaatsen. Men verwees mij door naar Vigo, die de bestelling voor ons hebben verwerkt. Vandaag kreeg ik van hen het bericht dat AKS het bed kan verplaatsen tegen een vergoeding van € 146 (zie mailverkeer hieronder)  Ik vind deze praktijk laakbaar. AKS biedt geen garantie meer als ik het bed zelf verplaats (vooropgesteld dat ik dat zou kunnen) maar vraagt een hoge vergoeding om dat zelf te komen uitvoeren.  Mijn dochter Elselien is na een zware rugoperatie – die ze ternauwernood heeft overleefd – vanaf haar borstkas verlamd. Slaapkamers en badkamer zijn op de eerste verdieping. Daar geraakt ze nu niet meer. In november 2014 hebben we bij AKS een bed gekocht. We hebben daarvoor nog een hele hoop geld zelf opgehoest, ook voor de plaatsing. En nu zou ik terug moeten betalen om dat bed terug te kunnen gebruiken!  Bovendien zou die kost dan over enkele maanden nog eens aangerekend worden. We kunnen ons huis niet aanpassen aan een rolstoel. Dat betekent dat we moeten verhuizen. Het hoog-laagbed moet dan ook verhuisd worden. Weer € 146!  Ik moet er waarschijnlijk geen tekeningetje bij maken dat onze onkosten de pan uit rijzen. Medicatie, sondevoeding, incontinentiemateriaal, ziekenhuisfacturen, … Een rolstoeltoegankelijk huis bouwen of verbouwen is ook niet goedkoop. Op de koop toe heeft Elselien zoveel zorg nodig dat er permanent iemand bij haar moet blijven. Mijn vrouw gaat dus niet meer werken.  € 146 vind ik een absurd hoge vergoeding. Dit is geen service, dat noem ik profiteren.  Met beleefde maar verontwaardigde groeten

reactie van AKS:

Beste,  Ik begrijp jullie situatie en vraag, maar we zijn enkel de uitvoerder.  Voor vragen of opmerkingen kan u terecht bij uw aanspreekpunt, namelijk Vigo.  Om dit bed te verplaatsen moeten er 2 chauffeurs naar jullie huis komen, dit is onze standaardkost hiervoor.

reactie van V!go

die toch wel verveeld zitten met de hele zaak:  we gaan dit eens intern bespreken en laten u weten of hier een mouw is aan te passen.

Nu is het afwachten of dat bed nog naar beneden geraakt!

 

 

 

 

brief aan Maggy De Block

Geachte mevrouw De Block,

u kent mij en mijn gezin niet en ik ken u ook niet persoonlijk.  Toch durf ik u een mail te sturen omdat u nu minister van volksgezondheid en sociale zaken  bent.  Wij hebben als gezin immers heel veel te maken met uw departementen.
Twaalf jaar geleden werd onze jongste dochter geboren en reeds na drie maanden werd duidelijk dat er iets mis was.  Zij kreeg al heel jong de diagnose neurofibromatose type 1.  Op die moment stond onze wereld even stil.  Gelukkig konden mijn man en ik vrij goed alles relativeren en we trokken ons op aan het feit dat de meeste kinderen en volwassenen niet zo heel grote lichamelijke problemen kregen door deze aandoening en dat slechts een heel klein percentage echt grote medische problemen ontwikkelt.  Jammer genoeg bleek niet veel later dat onze dochter één van die uitzonderingen was.  Op haar zes jaar werd een toen reeds ernstige linksconvexe hoog-thoracale scoliose vastgesteld van veertig graden.  Er werd met spoed een bracebehandeling opgestart en een eerste rolwagen werd aangevraagd.  Een jaar later bleek ze een heel groot plexiform neurofibroom te hebben gekregen boven op haar linker longtop.  Deze is door een zware operatie verwijderd.  In tussentijd kregen we ook nog te horen dat ze toch wel een belangrijke motorische achterstand had en dat ze een ernstige dyscalculie bleek te hebben.  We bleken dan ook recht te hebben op verhoogde kinderbijslag voor kinderen met een aandoening.  Nu, zes jaar later heeft onze dochter ook een maag die niet meer werkt en daardoor een jejunostomiesonde.  Sondevoeding krijgt ze trouwens al bijna vier jaar.  Haar scoliose is na een vorige fusie drie jaar geleden verder geëvolueerd naar een kleine 100 graden en wordt binnenkort weer geopereerd.  Door haar heel slechte wervelkolom en beperkte longcapaciteit van 22% heeft onze dochter nu ook ’s nachts en overdag zuurstof nodig en is haar uithouding enorm beperkt geworden.  Zij heeft dan ook haar eerste elektronische rolwagen gekregen.  Nu komt de aap echter uit de mouw.
Wij hadden voor haar graag al jaren geleden een parkeerkaart gekregen omdat zij buitenshuis altijd de rolwagen gebruikt.  Jammer genoeg is dit voordeel bij kinderen gekoppeld aan de punten die je krijgt op mobiliteit bij de controle voor de verhoogde kinderbijslag en het criterium voor deze kaart is dat je kind geen tien (10!) meter mag kunnen stappen.  Jammer genoeg viel zij dus buiten deze regeling, want zij kan wel tien meter stappen.
Sinds april 2014 is er echter een nieuwe regel van kracht, namelijk dat wie een rolwagen of een scooter aanvraagt bij het RIZIV en hiervoor een erkenning krijgt, ook automatisch een parkeerkaart kan krijgen.  Dit is volgens ons een inderdaad heel logische maatregel.  Ik ken immers niemand die voor zijn plezier met een rolwagen rondrijdt.  Blijkbaar zijn de regels van het spel echter veranderd tijdens het spel.  Plots krijgen wij nu het bericht dat onze dochter toch geen kaart kan krijgen.  De reden is dat zij nog een kind is!  Dit stond nergens vermeld.  Wij moeten dus weer de hele bundel formulieren invullen en via de controlearts passeren.  Aangezien onze dochter nog steeds tien meter kan stappen, zullen wij dus nog steeds geen kaart krijgen, ook al heeft zij reeds zes jaar een rolwagen.
Kan u mij nu uitleggen waarom onze dochter die zeer zwaar beperkt is, bij de ene dienst een erkenning krijgt voor vervanging onderste ledematen en bij de andere dienst recht heeft op een elektronische rolwagen, bij de derde dienst toch geen parkeerkaart kan krijgen?  Wij snappen het immers niet meer.  We krijgen de rolwagen amper in of uit onze wagen omdat we niet op de voorbehouden plaatsen mogen staan (en het dan ook heel bewust niet doen) en volwassenen die heel wat minder beperkt zijn krijgen die kaart dan weer wel.
Af en toe krijgen we zelfs commentaar van anderen omdat we niet op een blauwe plaats staan.  Als ik dan uitleg waarom we er niet op staan, krijg ik steeds heel verbaasde blikken.

Beste minister, misschien kan u eens navragen bij uw verschillende diensten waarom die regelgeving zo verschillend is voor volwassenen en kinderen.  Misschien kan u ook eens informeren of het echt niet mogelijk is om gegevens tussen verschillende diensten uit te wisselen.  Ik heb daar echt geen problemen mee.  Misschien, heel misschien kan u er tijdens uw regeerperiode zelfs voor zorgen dat de meest schrijnende gevallen op deze manier uit de wereld verdwijnen, want we zijn echt niet het enige gezin dat tegen deze muur aanloopt.

Vriendelijke groeten,

Ilse
mama van Elselien , een ongelooflijk dapper meisje met NF type 1

fitness

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Twee dagen geleden had de dochter samen met haar vriendinnetje gezien dat één van de gocartverhuurders een gocart verhuurde waar je een rolwagen kon op vervoeren.  We (de mama’s ) hebben zich laten overhalen om dit toch eens uit te proberen.  We hebben het geweten!  Samen met de zus van Elselien en de broer van het vriendinnetje zijn we die gocart gaan huren.  Dat ding is zwaar, loodzwaar, maar we hebben er van genoten.  Elselien vond het super om vooraan te zitten in haar rolwagen, het vriendinnetje vond het magnifiek dat ze zo een gigantisch ding mocht besturen en broer en zus hebben zich de armen van het lijf geduwd want, de twee mama’s zaten aan het stuur.  En die mama’s hebben getrapt, harder getrapt, zo hard getrapt dat hun tong op hun knieën hing en dat ze hun jassen moesten open doen omdat het veel te warm werd.

We hadden veel bekijks en als mensen ons niet gezien hebben, zullen ze ons wel gehoord hebben.

We hebben de verhuurder wel aangeraden om misschien toch maar een hulpmotortje te installeren.  Het zou een klein beetje gemakkelijker kunnen worden om met die fantastische kar te gaan rijden voor een langere rit zonder kans te maken op overbelaste knieën en melkzuur in de benen.

We vonden het echter wel een fantastisch initiatief van een kleine zelfstandige om de woordjes toegankelijkheid en inclusief een eigen invulling te geven.  Zo zouden er meer mogen zijn.  Deze mensen verdienen een pluim!

leve de muziekschool!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Wij zijn een muzikaal gezin.  We kunnen bijna een huisorkest samen stellen.  Ons schemablad met buitenschoolse activiteiten staat vol met muziekschool, koor, orkest en harmonie.  Het is dan ook niet vreemd dat de jongste dochter al jaren droomt om ook naar de muziekschool te kunnen gaan.  Nu was het deeltijds kunstonderwijs niet meteen gericht op jongeren met een beperking, maar daar is sinds dit schooljaar gelukkig eindelijk verandering in gekomen.  Ze kon als volwaardig leerling ingeschreven worden met vrijstellingen voor de onderdelen waar ze fysiek niet toe in staat is.  Elselien startte dus met AMV in het eerste jaar.   Ze kwam in een klas terecht met kinderen van 8 en 9 jaar.  Dat vond zij zelf niet meteen een groot probleem, maar de muziekjuf vond haar toch wel merkelijk meer vooruit dan de klasgenoten, dus werd er voorgesteld om haar te laten proberen in de les van creatief en cool.  Klinkt cool, niet?  Eigenlijk is dit gewoon hetzelfde als de notenleer van AMV, maar dan met een hippere naam voor jongeren vanaf 12 jaar.  We hebben het haar laten doen.  Ons kleine dupje in een klasje met 7 medeleerlingen die allemaal minstens een hoofd groter zijn dan zijzelf.  Maar ze deed het super.   Toen ik haar na een uur kwam halen, was ze nog heel enthousiast bezig.  Ze bleef de rest van de les ook.  Die dappere meid bleef dus de volle twee uur les volgen.   Ze mag nu ook starten met een instrument.  Ze kiest blokfluit:  niet te groot, niet te zwaar, niet te ingewikkeld, en hanteerbaar als je in een rolwagen zit.   En als ze door ziek te zijn of een operatie een tijdje niet naar de les kan, krijgt ze individueel les van de zorgjuf om de rest weer bij te benen.  Als het nodig is, mag ze zelfs over elk jaar 2 jaar doen.

Als ze nu nog de infrastructuur aanpassen, zou het helemaal top zijn.  Nu sleuren we elke les de rolwagen de trappen op.  We hopen dus heel snel op een lift, maar aangezien het stadsbestuur die pas voorzien heeft in 2018 zijn we samen met de muziekschool op zoek naar een stoel die steun geeft opzij.  Hopelijk komt er snel een oplossing, want anders zou mijn arme rug het wel eens kunnen begeven!

toegankelijk?

Momenteel staat er in onze gang een bakbeest van een elektronische rolwagen.  We zijn hem ijverig aan het uitproberen en wilden dus eens naar de bibliotheek rijden.  Een eerste vereiste om er mee te kunnen rijden is dat je hem buiten moet krijgen.  Gelukkig waren superlieve vrienden al een hele tijd geleden zo vriendelijk om hun oprijgoten uit te lenen.  We hebben echter al ontdekt dat die niet echt geschikt zijn voor zo een elektronisch ding.  De voor en achterwielen staan immers niet op één lijn, dus moet onze dochter nogal serieus mikken om er recht af te rijden.  De eerste hindernis is dan al genomen, de drempel van de voordeur.  Nu moet ze de drempel van de stoep terug op om op de stoep te belanden, maar…  ze raakt er niet op, de goot is te breed en de stoeprand te hoog.  Ze rijdt dus maar een stukje op straat.  Gelukkig kan ze op het kerkplein wel weer op de stoep, maar daar ligt die dan weer niet echt recht zodat ze het gevoel heeft dat ze zal omkantelen.  Iets verder moeten we weer het voetpad af en oversteken.  Eén voordeel heeft dat grote ding wel, je ziet het al van ver rijden en automobilisten zijn echt wel geneigd om te stoppen als ze haar zien afkomen.   Eénmaal overgestoken moet ze weer de stoep op en gelukkig is hier wel een hellend vlak.  Nu is het een eitje om in de bib te raken, alleen hebben ze bij het binnenkomen van de bib een grote mat liggen en daarop kan je echt niet rechtdoor rijden.  Je wielen draaien alle kanten op behalve naar waar je het wilt.    De rolwagen is echter ook handig.  Je kan de zitting omhoog laten komen en zo kan ze zelf de boeken in de schuif droppen.  Na het kiezen konden we terug naar huis, maar de terugweg was nog moeilijker dan de heenweg.  Nu moesten we nog vaker de stoep zien op te komen en het is ons geen enkele keer gelukt.  Nog een geluk dat in de auto weer de oprijgoten liggen zodat we toch nog ons huis konden binnenrijden.

Misschien moet ik de burgemeester eens uitnodigen om samen met Elselien het tochtje van hoop en al 500 meter naar de bib te ondernemen.  Zou hij dan geen aanpassingen voorzien en een grotere toegankelijkheid?

Maandag komt er een mevrouw van de CM langs om te bespreken wat er in ons huis kan aangepast worden.  Ik denk dat één van de belangrijkste en dringendste zaken een oprijplaat zal worden.  Dan is dat toch al één zorg minder.