Terug thuis. We zijn ongelooflijk blij dat we weer samen zijn en toch weet ik soms niet hoe ik me voel. Af en toe ben ik gewoon triest. Je komt thuis en onmiddellijk zit je weer in het gewone leven waarin de dochter zich een weg zoekt. Je ziet ze gevangen zitten in haar kleine wereld en wil haar zo graag de ruimte geven. Ze zal nog even geduld moeten hebben. Daarnaast ben ik ook gewoon moe. Moe van de korte nachten, moe van het zorgen, moe van de zorgen, moe, moe, moe… Het werk stopt echter nooit en de zorgen in mijn hoofd blijven ook malen. Af en toe mis ik een stopknop.
De dochter doet het goed. Ze geniet van het kijken naar de duif en de merel die beiden bezig zijn een nest te bouwen. Ze geniet van het moeke-eten en alle aandacht van vake en de broer en zussen. Ze geniet van het thuis zijn. Deze middag is ze zelfs mee geweest naar de Colruyt. Het was rustig en zo kwam ze ook eens buiten.
We proberen ons hier ook weer te organiseren. Een aantal zaken zijn weer nieuw en onze apotheek moest dan ook opnieuw aangevuld worden. Sinds gisteravond hebben we al rond de 200 euro uitgegeven aan medicatie en verzorgingsmateriaal. Jammer genoeg telt verbandmateriaal in het geval van de dochter niet mee voor de maximumfactuur. Gelukkig krijgen we wel de zakken voor de suprapubische sonde gratis, maar de grote nachtzakken moet je dan weer zelf betalen. Ook de pleisters om alles af te plakken, betaal je uit eigen zak en als je weet dat de pleister om tractie van de sonde te vermijden bijna 12 euro kost, loopt dit wel flink op. In het ziekenhuis hadden ze ons ook verteld dat de urinezak elke drie dagen moest vervangen worden. Nu blijkt dat je maar 20 zakken terugbetaald krijgt per drie maanden. Dat wil zeggen dat je dus 10 zakken zelf zou moeten betalen. Ik denk dat we de zakken gewoon een aantal dagen langer zullen aanhangen. Hopelijk geeft dit dan geen problemen naar infecties toe.
Morgen gaat Elselien nog eens een paar uur naar school. Ze kijkt er al naar uit. Even terug naar het gewone leven. En dan start de paasvakantie!