Het was vandaag een ietwat vreemde dag.  Deze ochtend stapte de verpleger de kamer binnen en nogal toevallig bleek uit zijn opmerkingen dat we blijkbaar naar huis mochten.  Op de briefing was dit meegedeeld, vertelde hij.  Ik was echter nog niet zeker zolang ik de zaalarts niet had gesproken.  Toch begon ik al in te pakken.  Even later bleek de zaalarts op zoek naar mij om een paar zaken te bespreken.  Er moest immers heel wat geregeld worden om inderdaad naar huis te kunnen.  Tot slot vroeg ik de dokter wanneer de draadjes van de operatie  er uit mochten.  Ze keek even verbaasd.  Dit waren ze uit het oog verloren.  Door de verschillende complicaties was de oorspronkelijke reden van de opname wat op de achtergrond geraakt.  Uiteindelijk werd beslist om dan toch nog één nachtje te blijven, dan konden de draadjes nog verwijderd worden tijdens de opname.  De valiezen en zakken pakte ik nog niet terug uit, ik kon er wel uitvissen wat we nog nodig zouden hebben.  We vulden de dag verder met het herprikken van de poort,  babbels met de mama van kadee en lezen en zo kabbelde de laatste dag verder.  We kregen nog een laatste bezoek van de gastro-enteroloog en ook de hoofdarts sprong nog even binnen.

Plots, iets na drie uur kwam één van de favoriete verpleegsters van de dochter binnen vallen met de mededeling dat ze de draadjes kwam verwijderen.  Dit hield dan ook in dat we dus toch naar huis konden.  Maar eerst moesten die draadjes er uit.  Het eerste in haar been was nogal weerbarstig, maar met wat hulp van een doortastende verpleger lukte het toch om die draad weg te krijgen.  De twee volgende draadjes gingen gelukkig heel wat vlotter.

Nu bleef enkel het inpakken en verzamelen van het materiaal nog over.  Ook dit verliep natuurlijk niet vanzelf, maar met wat hulp van een fantastische verleegster hebben we alles toch in orde gekregen.

We namen afscheid van kleine kadee en zijn mama die jammer genoeg nog even moeten blijven.  Hopelijk krijgen ze binnenkort ook goed nieuws en kunnen ze de deur achter zich dicht trekken en toen konden we eindelijk gaan.

We zijn weer thuis, onze eigen zetel, een eigen bed, opnieuw samen leven.  Terug een gezin.

We zijn nu in de donkere dagen voor Kerst. Vandaag hielp onze prinses bij het optuigen van de kerstboom in de speelzaal.  Ook de gangen en de kamerdeuren werden mooi versierd en toch maakt me dit ook wat weemoedig.  Alle voorgaande jaren mocht ik thuis de boom zetten.  Het stalletje kwam terug uit de doos en alle figuren werden voorzichtig ontdaan van hun laagje papier waar ze elf maanden in weggeborgen zaten.  Overal in huis brandden de kaarsjes  en de lichtjes in de kerstboom lieten me wegdromen. Nu zitten we in het ziekenhuis zonder te weten wanneer we naar huis kunnen.  Ook al proberen we het hier ook gezellig te maken, het is toch niet hetzelfde.  We missen beiden de rest van het gezin, we zouden zo graag ook kerstkaartjes beginnen schrijven en cadeautjes uitzoeken.  Het zal nog even moeten wachten…  Geduld is een schone deugd, leerde kleine oma mij, maar soms blijken we toch wel héél veel geduld nodig te hebben.  Advent, een tijd van uitkijken naar… Het valt deze keer wel heel letterlijk te nemen.