Categorie archieven: school

Afscheid

Vijf jaar geleden rolde onze held voor het eerst de schoolpoort van die nieuwe grote school binnen. Vandaag rolde ze voor de allerlaatste keer door diezelfde poort. Ze startte toen met een klein hartje en veel vraagtekens. Maar kijk, de school bleek een heel groot hart te hebben, een fantastische directie en leerkrachten die een uitdaging niet uit de weg gingen. Dochterlief werd gewoon één van hun leerlingen en mocht bij hen openbloeien tot wie ze nu is.

Ze volgde geen standaard traject, legde niet steeds examens af of kon door haar ziek zijn maar halve taken maken, maar ze had vriendinnen en werd graag gezien.

Voor ons meisje was er vandaag geen diploma, maar wel een attest, ze werd mee afgeroepen en kreeg zelfs een speciale vermelding. Ik moest slikken en veegde stiekem een traan weg. We zijn trots op wat ze bereikt heeft en dankbaar voor alle kansen die ze kreeg. Onze prinses is geen kind meer, onze prinses is nu een echte prinses geworden, klaar voor nieuwe dromen

100 dagen

Ooit, heel lang geleden, vertrok een klein blond meisje met 2 schattige staartjes en een knalgele boekentas voor het eerst naar school. We zijn nu 17 jaar later. Dat kleine frèle ukje is uitgegroeid tot een lieve dappere held. De knalgele boekentas werd ingeruild voor een laptop, het blonde haar werd doorheen de jaren steeds donkerder, maar de staarten bleven.

En nu wenkt het einde van haar schoolloopbaan. Vandaag vierde haar zesde middelbaar zijn laatste 100 dagen. Aangezien onze prinses al een hele tijd niet meer naar school kon, werd er alles aan gedaan om toch een stukje van deze bijzondere dag te beleven. Het ontbijt op school leek iedereen het ideale moment om langs te komen.

Helaas, de voorbije dagen bleken steeds meer leerlingen in haar klas positief te testen. Er werd overlegd met de huisarts en dochterlief zelf wist ook wel dat gaan niet de meest slimme zet zou zijn. Deze ochtend deed ze toch haar themakleren aan en een ongelooflijk knappe Winnie the Pooh zat trots in haar buggy met een grote pot honing. We deden hier thuis dan maar een fotoshoot en ze zette de foto in de klasgroep.

De laatste 100 dagen, kleine meisjes worden groot en een toch wel trotse moeke pinkt een traan weg en denkt terug aan de hele weg die dat kleine blonde oh zo dappere meisje heeft afgelegd. Nog 100 dagen en dan… is ze echt geen kind meer.

Vakantie

September zwaait augustus uit terwijl die zachtjes de deur van de lange vakantie achter zich toe trekt. Het waren maanden met hoogtepunten, maar ook de moeilijke momenten bleven aanwezig. Ziekenhuisbezoekjes werden tot een minimum herleid maar toch namen we na een jarenlange samenwerking afscheid van onze vertrouwde topneuroloog die nieuwe horizonten opzoekt.

Onze held genoot ten volle van haar vakantie in Disneyland en voelde zich even niet meer ziek. De zon deed die week echt haar best en met een stralende glimlach en vele herinneringen spartelde ze de zomer door. Een zomer die voor velen maar een belabberde zomer was, maar wij zagen vooral de zon tussen de regenbuien door en genoten van elkaar.

Welkom september. Een lieve prinses ligt nu in bed en start morgen voor de allerlaaste keer. Kleine meisjes worden groot en ik denk weemoedig terug aan haar allereerste schooldag die al veel te lang geleden is. De tijd staat niet stil…

Vriendinnen

Gisteren kwamen twee vriendinnen van onze held langs, maar ook vandaag werd ze verrast met een bezoekje. Al een paar dagen waren een paar gekke lieve klasgenoten mij aan het bestoken met berichtjes en op vrijdag riepen ze zelfs mijn hulp in om een verrassing te plannen. Deze namiddag klonk er geklop op de deur en stapten 4 verlegen dames de kamer binnen. Onze prinses straalde. Ze had dit helemaal niet verwacht. Al heel snel vulde een vrolijk gebabbel de kamer. Pakjes werden geopend en klasverhalen uitgewisseld. Even was ze weer gewoon een tiener tussen haar vriendinnen. Het ziek zijn was voor even vergeten.

Ook na hun vertrek lag ze nog na te genieten. Voor haar kon de dag niet meer stuk toen ook de zaalarts kwam vertellen dat de infectiewaarden in het bloed eindelijk aan het dalen zijn. Hopelijk blijft alles zo evolueren, want de koorts blijft, ondanks alle medicatie, nog steeds pieken.  We zijn nog niet thuis, maar de kleine lichtpuntjes wijzen wel al stilletjes de weg.

Boekentas

In een hoek van de kamer staat een blauwe boekentas. De voorbije twee weken werd ze amper geopend, maar deze week is dochterlief merkelijk aan de beterhand. Ze kreeg al les van de ziekenhuisschooljuffen en meester, maar vandaag zat ze in haar eigen klas. Vorig weekend kwam de bednetcomputer mee en vandaag was er eindelijk weer klascontact. Prinses was enthousiast, de internetverbinding werkte, de pennenzak lag klaar. Twee lesuren was het heel rustig in kamer 35. Er werd ijverig gepend in de cursus, af en toe klonk er een lach. Verpleegster E kwam heel stilletjes een nieuw infuuszakje aanhangen en de poetsvrouw besloot om op een later moment terug te komen.

Onze held was niet alleen op de gang. Ook twee kamers verder stond de bednetcomputer op. We zijn nog steeds heel blij dat dit project bestaat in Vlaanderen, al jaren maken we er gebruik van en zo horen al die zwaar zieke kinderen er toch nog bij!

Contact

Eén van de meest fantastische uitvindingen van de laatste jaren is toch wel het internet en de gsm. Voor de dochter vormen die de fijne lijn naar de buitenwereld. Hier in het ziekenhuis hoor ik regelmatig de gsm trillen en dan grabbelt onze prinses naar haar gsm. Regelmatig weerklinkt er dan een schaterlach door de kamer en zie ik haar opleven. Nu ze weer niet naar school kan, blijkt dat ze toch wel in een fijne klas is beland.

Vorig jaar begon ze in haar nieuwe school, zowel zij als wij hebben er nog geen minuut spijt van gehad. Nu hopen we alleen dat dochterlief snel weer haar klasgenoten in levende lijve kan ontmoeten.

 

Ongelooflijk

Hoe doet ze het toch? Ondanks de pijn die haar af en toe nog flink parten speelt, blijft ze haar enthousiaste zelve. Enthousiast knutselt ze cadeautjes in elkaar (we blijven er in geloven: met Kerst zijn we thuis!) Steeds opnieuw probeert ze om zo lang mogelijk in haar stoel te zitten. Ik bewonder haar.

Thuis gaat het leven ook voort. Vandaag kregen de leerlingen op haar school hun rapport. We regelden wat over en weer en de echtgenoot kon richting school fietsen.  Hij kwam terug thuis met een schitterend geschenk voor onze held. Ondanks alle pijn, doktersbezoeken en spanning voor de operatie maakte ze prachtige examens. We kunnen trots zijn op onze prinses. De overstap van b-stroom naar a-stroom was moeilijk, maar ze heeft dank zij haar inzet het gehaald.

Nu moeten we nog thuis geraken.  De pijn begint onder controle te raken, een paar zaken worden nog verder op punt gesteld, er moet nog het één en ander geregeld worden.  Nog even, als jullie blijven duimen voor onze prinses moet het lukken. We hopen…

 

meneer Otis en de brandweer

Rolstoelen en trappen, het is geen goede combinatie.  Gelukkig vond er heel lang geleden ene Elisha Otis de moderne lift uit. Die liften bestaan in alle maten, van piepkleine appartementsliftjes waar zelfs geen buggy in past tot grote ikealiften  Zo kan onze dochter toch op een min of meer comfortabele manier ergens boven geraken.

Tot gisteren…  Het was ouderavond in de school van de oudste dochter.  Plichtsbewust reden de jongste dochter en ik rechtstreeks van het uz Brussel richting Oostende.  Een paar files en drie maal dezelfde cd later konden we de auto parkeren.  We wandelden nog eens tot op de dijk en gingen dan de school binnen.  Een toegankelijke school met een lift die sinds twee dagen terug in gebruik was.  Het eerste deel van de uitleg was op de tweede verdieping.  Aangezien onze held nog steeds geen trappen kan oprijden, namen we de lift naar boven.  Daar zijn we ook geraakt, maar dan… Ik kon de lift uit, de dochters daarentegen. De lift kreeg kuren.  Steeds half open en dicht gaande deuren blokkeerden de doorgang tot ze uiteindelijk stil vielen en op een spleet bleven open staan.  Ondertussen had er zich al heel wat volk verzameld rond dit vreemde verschijnsel.  De directeur, de onderdirecteur, een hoop leerkrachten en opvoeders, andere ouders.  Daar stonden we: ik in de gang, twee dochters in een lift.  Een of andere handige Harry heeft toen de deuren kunnen deblokkeren met een sleutel zodat die twee uit de lift konden komen, maar toen dook een nieuw probleem op. Hoe zou de dochter weer beneden raken?    Er werd druk getelefoneerd naar de liftenbouwer, blijkbaar een afstammeling van meneer Otis en ook de brandweer kreeg een oproep.  De brandweermannen in vol ornaat waren als eerste boven en trokken een bedenkelijk gezicht toen ze die rolstoel zagen.  Ze hadden een ladderwagen mee en een evacuatiestoel was er ook wel, maar hoe raakte dat rolstoelgevaarte beneden?  Dat paste niet in het bakje van de ladderlift.  Er werd al gesproken over extra brandweermannen/vrouwen mankracht om de stoel naar beneden te dragen, maar toen verscheen meneer Otis op het toneel.  Met zijn magische krachten kreeg hij de lift weer aan de praat en raakte de dochter met een heel klein hartje beneden.  De brandweer mocht afdruipen.

Op de lift hangt nu een briefje: buiten gebruik.

En de info-avond? We hebben toch nog het woordje van de directeur gehoord en een glas fruitsap kunnen drinken. Hoe smartschool werkt, zullen we dan zelf wel ontdekken…

lieve grote zus

Kleine zus ging vandaag voor het eerst echt naar school.  Deze namiddag had ze drie uur praktijkles.  Ze had er zich gigantisch op verheugd.  Nu was er maar één probleempje, ik kon ze niet terug van school naar huis brengen.  Het noodplan werd ingeschakeld en kleine grote zus mocht inspringen.  De zus was echter nog nooit op de nieuwe school van onze held geweest, dus bracht ze haar mee weg.

Ze was onder de indruk van de grootte van de school en haar hart brak in honderden stukjes.  Ze zag kleine zus helemaal alleen in haar rolstoel die reuzespeelplaats oprijden en wou dat ze mee kon om haar te beschermen tegen al die hoofden die meedraaiden, al die nieuwsgierige blikken.  Had ik in het zesde middelbaar gezeten, ik was speciaal voor mijn zus nog van school veranderd…  Dit was wat ze ze zei op weg naar de auto en ik smolt helemaal.

Na schooltijd stond ze haar op te wachten, samen reden ze naar huis en kwamen voorbij hun gezamenlijke oude school.  Toen ik weer thuis kwam, stond er alweer een taart in de oven en werd ik getrakteerd op blije verhalen over zentangle, verjaardagskalenders, groepswerk en babbels met vriendinnen.  Verhalen van een bijna doodgewone vijftienjarige.

1 september

15 is onze held ondertussen. Al 15 keer maakte ze een 1ste september mee, maar in die jaren is dit zowel voor haar als voor mij de meest bijzondere.

Een half uur geleden zette ik ze af op haar nieuwe school, in een nieuwe klas met 23 nieuwe gezichten die haar nieuwsgierig aankeken.  Ze heeft zo uitgekeken naar deze dag.  Voor haar kon de maand augustus niet snel genoeg voorbij gaan. Het is nochtans een enorme sprong in het onbekende na drie jaar amper naar school kunnen gaan.

De school is er klaar voor: de hellende vlakken liggen aan elke deur, bednet staat in de klas, de leerkrachten zijn op de hoogte na de klassenraad waar ik de dochter mocht voorstellen en vlak voor de deur werd er zelfs een parkeerplaats gemaakt zodat we haar steeds kunnen brengen en halen.

Om twaalf uur mag ze terug opgehaald worden.  Hopelijk komt ze naar huis met een hart vol hoop, een hoofd vol verhalen en een nog even grote stralende glimlach.