Categorie archieven: rust

Regen

Langzaam raken de putten in het gazon onder het raam gevuld. Eén regendruppel voel je niet, één regenbui is zo voorbij. Als het echter blijft regenen raakt de hele ondergrond verzadigd en worden de plassen steeds groter.

Langzaam raakt ook de emmer van onze dochter vol.  Eén keer een prikje is hooguit vervelend, één keer een ziekenhuisopname is zo voorbij. Als je echter steeds opnieuw die opnames en operaties moet ondergaan, wordt het steeds moeilijker om het allemaal een plaatsje te geven.

De natuur heeft zon nodig, de dochter heeft rust nodig…

Hulp

De voorbije vier dagen mochten de dochter en ikzelf logeren in Villa Rozerood. Wat was ik blij dat dit bestaat. Alle zorg werd in mijn plaats gedaan en ook ik werd in de watten gelegd. Zelfs de medevakantiegangers hielpen mee om te zorgen dat mijn voet zeker kon rusten.  De jongste dochter genoot en vulde haar dagen met bednet, in bad gaan en lezen. Ik had weer heel wat babbels en vond nog een paar goede boeken in het boekenrek.

Nu zijn we weer thuis. Gisteren werd ik in het ziekenhuis verwacht en kreeg ik een loopgips. Het is nu wel de bedoeling om het nog steeds rustig aan te doen (en dat is echt wel moeilijk!) maar aangezien we maandag op vakantie vertrekken, moet er echt wel gewassen en opnieuw ingepakt worden.  Gelukkig kan ik hier ook rekenen op de hulp van de andere huisgenoten anders kwam er van rusten al helemaal niets in huis.

Een gebroken voet, het is het einde van de wereld niet, maar van mij mag hij nu wel beginnen genezen. Nog een week of drie gips en dan… hoop ik…

Een klein probleem

Een

Gebroken

Middenvoetsbeentje

Gips

Rust

Niets doen

Tja, ik brak vorige week woensdag een middenvoetsbeentje terwijl ik de rolstoel vast maakte in de auto.  Wie mij een beetje kent, weet dat ik veel zorg draag voor de mensen rondom mij, maar af en toe mezelf dan wel eens durf te vergeten.  De voorbije dagen mankte ik dan ook nog lustig rond, maar vandaag besloot ik om toch maar naar spoed te gaan, deze keer eens niet met echtgenoot of kinderen maar voor mezelf.  Gelukkig was het daar heel rustig en moest ik nergens lang wachten.  Na de foto kwam al snel het verdikt: een gebroken middenvoetsbeentje.  De remedie was ook eenvoudig: ingipsen en absolute rust…

De dokter raadde me aan om toch maar hulp te zoeken, want zo zou ik niet voor onze held kunnen zorgen.  Gelukkig bestaat er een plaats waar die hulp te vinden is. Morgen vertrekken we met ons tweeën naar De Panne voor de rest van de week.

Hopelijk krijg ik maandag een gewone loopgips…

Krukken

Kleine grote zus mag eindelijk ook de middelbare schoolpoort achter zich dicht trekken, maar ze zal wel wat hulp nodig hebben.  Sinds vandaag heeft ze krukken nodig.  Een uitje met de KSA eindigde in mineur voor haar.  De zwembeurt zorgde voor een dikke blauwe en pijnlijke teen.  Deze ochtend zag het er nog niet veel beter uit, dus maakten we een uitstapje naar de spoedafdeling van het plaatselijke ziekenhuis. Daar maakte ik ze maar snel duidelijk dat de hulp niet voor kleine zus, maar wel voor grote zus was.  Het verdict luidde een barst in haar dikke teen en twee tot vier weken rust.  Wie onze spring in het veld een beetje kent, weet dat dit een enorme opgave is voor haar.  Ze is echter gemotiveerd.  11 juli vertrekt ze op kamp met haar geliefde jeugdbeweging en dat wil ze echt niet missen (desnoods neemt ze wel een rolstoel mee!)

Haar proclamatie morgen zal ze op krukken doen en het optreden met de eindklas dans mag ze ook op haar buik schrijven.  Maar er is toch ook één voordeel: nu moet ze niet zelf inpakken voor de verhuis, onze pasja mag de rest instructies geven!

Sprookjes bestaan (niet?)

De echtgenoot speelde vandaag mee met de brandweerharmonie.  Het concert stond al maanden in onze kalender.  Hij liet af en toe al eens een stukje horen en verklapte dat de avond gevuld zou worden met sprookjesmuziek.  We waren allemaal enthousiast en benieuwd.  Ook de jongste dochter keek er naar uit.  Ze zouden immers stukken spelen uit een paar van haar favoriete disneyfilms.

Tijdens de pauze zijn we naar huis gegaan.  Onze prinses kon niet meer.  Ze zakte weer scheef in haar stoel en kreeg pijn.  Opnieuw werd ze keihard geconfronteerd met haar ziek zijn.  Ze was zo teleurgesteld en had zo graag gebleven.  Ik zag aan haar blik dat ze twijfelde, maar toch overwon de vermoeidheid.

Sprookjes bestaan, maar voor onze held vandaag toch even nog niet…

Weekend

Het is weer weekend.  Vorige week genoten we nog van de warmte aan zee, vandaag zitten we vanuit een ziekenhuiskamer naar buiten te staren waar de regen op het gras valt.

Weekend, het ik-weet-niet-meer-het-hoeveelste-weekend hier.  Ze blijven saai en lang duren.  Misschien moet ik ze hier eens wat tips geven om het wat leuker te maken.  Een filmnamiddag op de gang, een knutselsessie, een meet-en-greet, een voorleesmarathon…

We vulden de dag dan maar op met lang slapen, de poort herprikken, een babbel met de mama van kleine kadee en met al wie ook maar een voet over onze drempel durfde zetten, een film over een tandenfee, kruiswoordraadsels, spelletje spelen en wat knutselen met glitters en origami.

Tijdens de week is er genoeg te doen met de speelzaal en al de artsen die binnen en buiten wandelen, maar die weekends, daar is nog werk aan…

Weer niet

Het blijft kwakkelen bij onze held.  Zaterdag had ze een goede dag die gevuld werd met spelletjes en een concert van Jan De Wilde.  Inderdaad, weer een concert nadat we vrijdag ook al naar de toverfluit met Maaike Cafmeyer waren geweest.  Zondag was volgens de dochter een rustdag.  Geen uitstapjes, wel genieten van het samen naar een film kijken en veel gezelschapsspelletjes spelen.  Ook grote broer kwam die dag thuis en daar was ze heel blij mee.  Haar held was er weer.

Maandag had ze een terugval.  Bednet werd afgezegd en zelfs de toah-juf moesten we een smsje sturen.  Doornroosje sliep.  Ze sliep tot negen en dan van half elf tot half drie.  Ze voelde zich zo moe.  Dinsdag ging het weer wat beter.  Ze maakte zelfs een toets wiskunde mee, maar daar bleek dat ze toch nog niet 100% in orde was.  Ze maakte de vreemdste fouten.  Nu is het woensdag, de dag waarop ze naar school gaat.  Het lukt weer niet.  Ze is heel even wakker geweest, maar slaapt alweer.  Keelpijn, misselijkheid en verhoging zijn een streep door de rekening.  Ze keek er nochtans naar uit.  Hopelijk komt ze er snel opnieuw bovenop en kan ze terug genieten van een paar goede dagen.

Zo moe

Hoeveel gradaties van moe zijn, kan je hebben?  Blijkbaar zijn er heel wat.  Je kan moe zijn na een deugddoende wandeling, moe na een avondje stappen, moe doordat je een zware werkdag had.  Ook wanneer je ziek bent, voel je je doodop, je bent moe van in de tuin te werken of moe na een fitnesstraining.  Met een beetje rust of een nachtje goed slapen, kom je er meestal weer snel bovenop.  Soms zit het moe zijn dieper.  Je voelt je moe na talloze onderbroken nachten, door te veel piekeren, door weken in een ziekenhuiskamer opgesloten te zitten.  Deze moeheid is al een pak moeilijker te verwerken.  Ze kruipt in je kleren en belet je soms om te slapen.  Tot slot heb je het moe zijn dat al heel lang aansleept.  Na jaren roofbouw te plegen op je lichaam is bijna alle energie heel langzaam maar zeker verdampt.  En toch blijft een mens maar door doen.  Je haalt je energie uit de kleine dingen rondom jou:  een dochter met een mooi rapport, tevreden artsen, samen rond de kerstdis kunnen zitten, betrokken mensen rondom ons.  Het is dank zij die energie dat het nog net lukt. Toch hoop ik dat we zo stilletjes aan in rustiger vaarwater terecht komen.  Om het in Eftelingtermen te zeggen:  het moet niet steeds Joris en de draak zijn, de pagode is ook leuk…

opluchting

20161205_162033Vandaag kon ik de dokters melden dat de dochter zich goed voelde.  Zowel deze voormiddag als deze namiddag is ze een uurtje naar de speelzaal geweest.  Het is weken geleden dat ze de voormiddag niet slapend doorbracht.  Zelfs het werk voor school ging vlot.  Plots hadden de breuken, kommagetallen en procenten geen geheimen meer in tegenstelling met de voorbije weken.  Toen lukte niets meer. Nu is het hopen dat we ook de komende dagen positief nieuws kunnen brengen

inclusie en wastafels

Moeke, ik ben nog zo moe.  Mijn ogen kunnen niet open blijven.  Mag ik ze nog even dicht laten terwijl je me wast en aankleedt?

Het blijft moelijk gaan.  De echtgenoot schrok dit lange weekend toen hij zelf meemaakte wat ik al een tijdje omschrijf.  Ze slaapt echt wel heel veel.  Een ochtenddut en een middagslaapje zijn onontbeerlijk om de dag door te kunnen komen.    Ook de misselijkheid is weer een versnelling hoger geschoten.  Ik geef nu elke dag minstens één keer de straffe versie van de medicatie tegen misselijkheid  boven op de medicatie die ik elke dag al twee keer intraveneus geef en dan nog braakt ze een paar keer per dag.  Ik merk dat dit ook heel erg samen hangt met de vermoeidheid en met spanning.  Alleen jammer dat ik niet weet hoe ik het eerste kan verminderen en het tweede kan vermijden.

Tussen het slapen door konden we gelukkig wel een wastafel gaan kiezen voor onze prinses.  Deze keer trokken we naar Aalst waar ook een megagrote winkel van sanitair is.  Hier zat het aangepast meubilair niet weggestopt, maar stond het gewoon tussen de andere badkamermeubelen.  Hier wist de verkoper onmiddellijk wat ik wou, hier zag ik ook heel wat hippe wastafels.  Men heeft de mond vol over inclusie, maar misschien begint het gewoon op deze manier … Een pluim dus voor Sterck!  Ze maakten mijn dag een beetje beter.

We reden ook nog om stof.  Door alle problemen raakt mijn stressfactor ook verhoogd en moet ik dus heel wat kunnen naaien om te ontspannen.  De twee jongste dochters hebben zich uitgeleefd.  Het resultaat is een enorme berg leuke stofjes.  Had ik die twee laten doen, ze hadden de hele auto vol gestouwd met katoen, glitterstofjes, fleece, cactus- en flamingomotiefjes en blinkende lintjes.

2016-11-14-06-49-19

Een nieuwe week start.  Laat ons hopen dat er na de mri van vorige week een paar antwoorden komen.  Als je oorzaken kan vinden, weet je waarvoor je oplossingen moet verzinnen.  Zolang de dokters het niet weten, blijft het aftasten en zoeken zonder aanknopingspunt.  Laat ons hopen…