Het is zover, morgen start ik officieel als pab-assistente van onze prinses. Een dikke maand geleden kregen we het bericht dat het persoonlijk assistentiebudget voor de dochter, na een jaar of vier, vijf de wachtlijst te vullen, eindelijk toegekend werd. We hadden er op gehoopt, maar durfden het pas geloven toen de bevestigingsmail zwart op wit de toekenning bevestigde. Eens je het fiat hebt, krijg je drie maanden om op te starten. We deden het sneller. Er werd gestart met vrijwilligers en toen konden we uitzoeken hoe de echtgenoot budgetbeheerder zou worden en ik officieel als assistent aan het werk kon. Een grote stap werd gezet, ik gaf na 23 jaar les geven en zorgcoördinator zijn mijn ontslag in het onderwijs.
Morgen zal ik identiek hetzelfde doen als vandaag, morgen verandert er niets en toch… morgen verandert er tegelijk zo veel. Het is verder doen met wat we al zo lang doen, het is stoppen met wat we met hart en ziel deden, het is een nieuw begin.