Categorie archieven: operatie

Wachten

Heel vroeg deze ochtend, nog voor het licht van de straatlantaarns gedoofd werd, reed door de lange stille gangen een bed met daarin het dapperste meisje van het noordelijk halfrond. Hand in hand volgden twee ouders met een heel klein en bang hart. Voor de deur van het operatiekwartier volgde nog een laatste kus van vake. Moeke en dochter werden verwacht in de operatiezaal. Een heel team artsen en verpleegkundigen stond klaar voor ‘hun’ held. Alles was minutieus voorbereid, niets was aan het toeval overgelaten. Dat dappere meisje zag alles heel rustig en vol vertrouwen tegemoet. Zij had gekozen en beslist. Er was geen weg terug en langzaam vielen haar ogen toe. Moeke slikte en verkrampte, maar wist dat er geen keuze was. En toen startte het lange wachten.

Veel te veel lange uren later kwam het verlossende telefoontje. Intensieve zorgen was een patiënt rijker. De beademing blijft nog even zoals ze was tijdens de operatie. Op dit moment durft niemand het aan om de tube weg te halen. De onzekerheid bij haar en bij wie rondom haar staat, duurt nog even verder.  De spanning blijft, de angst ook. 

Deel één is boven verwachting goed verlopen, mag dan nu deel twee ook gewoon goed gaan? Zien we morgen terug een dochter die opgelucht opnieuw kan ademhalen? Breekt dan weer een rustigere tijd aan? We kunnen alleen maar wachten en vertrouwen op haar en het hele team rond haar, maar laat die kaarsjes nog maar even branden. Ze is nog niet uit de gevarenzone en kan nog alle duimen en kaarsjes van De Panne tot in Hasselt goed gebruiken.

Lijnwissel

We hadden plannen, grote plannen zelfs. We zouden naar Disneyland gaan en naar Villa Rozerood. Maar covid strooide roet in het eten en de poort van onze prinses strooide lustig mee. Sinds gisteren logeren we dus in Villa UZ, iets minder luxueus, iets minder rustgevend, maar des te spannender en avontuurlijker.

De ziekenwagen bracht ons dank zij mijn navigtievermogen zonder omwegen naar het ziekenhuis (mannen zijn echt niet beter in kaartlezen en dergelijke!) en op kamer 39 was het bed al opgemaakt. Aangezien zowat elke arts, verpleegkundige en psycholoog die betrokken is bij onze prinses de operatie met enige ongerustheid tegemoet zag, vond er in de namiddag nog en groot overleg plaats en volgde er gelukkig groen licht voor de ingreep.

Om half negen deze ochtend liet ik een optimistische dochter achter op de operatietafel en startte het wachten. Om half elf rinkelde mijn telefoon en maakte mijn hart een extra sprong. Onze favoriete anesthesist liet weten dat dochterlief het goed deed, maar dat de ingreep toch wel moeizaam verliep, ze waren nog lang niet klaar. Pas om kwart over één volgde het verlossende telefoontje dat ze op de ontwaakzaal was, met een nieuwe broviac. De poort die voor zoveel problemen had gezorgd, was er uit en dat bleek hoognodig. Nog een paar weken en hij zou weer volledig verkalkt geweest zijn.

Nu slaapt onze prinses, volledig uitgeteld van een dag die toch weer heel wat van haar lichaam gevraagd heeft, maar wij zijn vooral dankbaar dat we weer wat extra tijd samen hebben gekregen.

Vuurwerk

Van één ding ben ik zeker, ons leven is niet saai. Nooit, never, jamais! Integendeel, de spannende momenten volgen elkaar bij tijden heel snel op. Vorige week mochten we een urineweginfectie onder controle proberen te krijgen (missie mislukt),) en gisteren kregen we te horen dat er trombussen roet in het eten strooiden en er gestart moest worden met spuitjes bloedverdunner (goed plan, maar ook niet uitgevoerd). Een mens zou dan denken dat het even genoeg is geweest, maar niet ten huize giraffenvlekjes. Daar werd de spanning nog wat opgedreven.

Deze ochtend was het de bedoeling dat ik de poortkatheter zou herprikken. Helaas pindakaas draaide dat even anders uit. De naald belandde overal behalve in het poortje. Aangezien alles in die regio ook nog wat gezwollen was, besloot ik de hulp van Brussel in te roepen. Na enig overleg mochten we afkomen en daar werd onder kalinox nog eens geprikt. Het lukte niet. Er werd nog eens geprobeerd, geen resultaat. De echodokter kwam er bij en met behulp van het echotoestel tekende de verpleegster waar ze moest prikken. Nog steeds geen succes. De wanhoop en de twijfel begon bij iedereen te groeien, niet in het minst bij onze prinses. Er was nog één optie, prikken met röntgenbegeleiding, de trip naar de radiologieafdeling was gelukkig kort en daar werd een foto gemaakt en nog één en toen stond iedereen  perplex. De poort was gewoon niet aan te prikken aangezien ze 180° gedraaid lag. Als volgende op de lijst werd de chirurg erbij gehaald. Die probeerde nog even te toveren met wat naalden en fingerspitzengefühl, maar het mocht niet baten. De poort bleef waar ze was. Een operatie was het enige dat nu nog kon helpen en na nog een negatieve coronatest (tja, dat beest zweeft hier ook nog rond) vertrok ze naar het operatiekwartier. Anderhalf uur later mocht ook ik weer naar boven bij onze al wakkere held. Onderweg kwam ik de chirurg nog tegen en toen kreeg ik een onvoorstelbaar operatieverslag. Na het opensnijden ontdekte de chirurg dat de poort toch weer/nog(?) goed zat, maar… op het aanprikdeel had zich een hard verkalkt laagje gevormd. Dat zorgde er voor dat er niets meer voorbij kon. Waar dat laagje vandaan komt, kon de dokter ook niet verklaren. Ze heeft het weggeschraapt, de poort nog eens goed gefixeerd en de boel weer dicht gelijmd. 

Nu zijn we terug op de kamer. Zoonlief bracht een paar onmisbare zaken en wij blijven een nachtje slapen. En misschien, hopelijk, kunnen/mogen we  morgen naar huis om toch nog samen te vieren. Het feestmenu zal aangepast moeten worden, plannen is niet echt ons ding, maar dat zal het genieten niet in de weg staan. 

2020 eindigt voor ons op deze manier toch nog met vuurwerk, maar voor 2021 wens ik echt wel wat minder spektakel en show. 

Aders

Na twee spannende dagen konden we deze namiddag toch terug naar Villa Rozerood rijden. Nadat oorspronkelijk de picclijn zou geplaatst worden op zaterdagochtend is het door een spoedoperatie waar de anesthesisten absoluut bij moesten zijn uiteindelijk drie uur geworden voor onze held groen licht kreeg om naar het operatiekwartier te vertrekken. Door de coronaregels is het ook niet meer toegestaan dat ouders mee naar binnen gaan, maar mijn grote mond en vooral Elseliens puppy-oogjes deden deuren open gaan. Ik mocht zelfs gedurende de hele plaatsing van de lijn naast dochterlief blijven zitten. En wat was iedereen blij dat ze mij ook hadden binnen gelaten. Wat normaal een klein half uurtje duurt, is uitgelopen tot meer dan twee uur. Maar liefst zes pogingen waren nodig om een min of meer goed bloedvat te pakken te krijgen. Twee anesthesisten hebben elkaar afgelost terwijl het zweet op hun voorhoofd verscheen. Onze held reisde ondertussen in haar hoofd naar Parijs, Disneyland, de Efteling en Villa Rozerood. Ze deed het ongelooflijk knap ook al had ze soms meer zin om te huilen. De opluchting was dan ook groot toen de radioloog bevestigde dat de lijn goed zat. 

Pas om zes uur waren we terug op de kamer en dat was toch wat laat om nog in te pakken, vervoer te regelen en te vertrekken. Jammer genoeg kreeg ze die avond weer koorts, maar deze ochtend voelde ze zich weer heel wat beter en besloot de longarts dat  de zee riep. Om kwart voor twee stonden twee lieve ambulanciers in de kamer om haar goed te installeren op de brancard en veilig naar Villa Rozerood te brengen. 

Nu ligt ze in bed en slaapt ze, dromend over alles wat ze nog wil beleven. Op haar arm verschijnen blauwe plekken van alle mislukte pogingen. Er zijn niet veel mogelijkheden meer om nog nieuwe oh zo belangrijke levenslijnen te plaatsen. We kunnen alleen hopen dat deze lijn lang zijn werk gaat doen. Lieve kleine schat, wat ben je ongelooflijk dapper…

Bodemloos

Nog maar een paar uur geleden:  Ik val en val en val, steeds sneller, steeds dieper. De bodem van de put ligt donker onder mij, maar ik ben er nog niet. Ik huil bittere tranen en loop met hangende schouders terug de lange gang door van het operatiekwartier naar de kamer. Nog maar een paar minuten geleden liet ik onze prinses weer achter op de smalle tafel in de zorgende handen van de anesthesisten en de chirurgen.

De ochtend begon nochtans hoopvol. De koorts leek beter en ze voelde zich ook wat beter, maar het duurde niet lang. Haar buik zwol op tot ongeziene hoogte en de pijnscore paste niet meer op de curve. De zaalarts fronste zorgelijk haar voorhoofd en de chirurg werd gevraagd om zo snel mogelijk langs te komen. Ook zij was niet gerust en snapte niet wat er aan de hand was. De buikomtrek werd gemeten, er werd een sondedrain in haar maag geplaatst, de radioloog nam weer maar eens een foto en toen mocht ze nog eens op uitstap naar de ct-scan. Deze beelden gaven duidelijkheid en toen ging alles snel. De woorden darmperforatie, buikoperatie en stoma werden mij in sneltempo uitgelegd en toen vertrokken we naar boven. Kamer 10 bleef leeg achter, het bezoek zat wat verweesd in de zetel, maar wat was ik blij dat ze op mij gewacht hebben.

Onze held lag muisstil, te moe van de pijn en het verdriet, verlamd door angst, maar toch weer vertrouwend dat de artsen het konden oplossen. Nu ligt ze op intensieve zorgen met drains in de buik, maar gelukkig zonder stoma. Ook de doorgang die vrijdag is gemaakt, kon behouden worden. Het lek in de darm zat niet eens in het operatiegebied van toen, maar heel ergens anders.  De chirurg lachte opgelucht toen ze mij zag. Ook voor haar waren het enkele spannende uren geweest.

Ik ben nu thuis in de armen van mijn lieve schat, morgenvroeg staan we weer aan de deur van iz12. En hopelijk gaat het dan echt de goede kant uit met ons dappere meisje. We hopen en hopen en hopen en hopen

Plan

Er was eens… een lange, heel lange dag. En die dag werd een dapper meisje om half twaalf in het operatiekwartier verwacht. Iedereen die haar durfde vragen of ze zenuwachtig was, werd op, zoals alleen tieners kunnen, rollende ogen getrakteerd. De chirurg legde nog eens zijn plan a, plan b en plan c uit en vroeg toen plots of ze eventueel, moest het nodig zijn, ook mochten snijden in de buik van de prinses. Ik slikte, dochterlief vertrouwde ze, en we besloten samen dat ze moesten doen wat nodig was. Na een laatste kus verliet ik doornroosje en liep moederziel alleen door die lange gangen terug naar de kamer. Daar startte het wachten. De zaalverpleegsters kwamen regelmatig eens piepen, hopend op nieuws, maar de uren sleepten zich voort. Pas in de late namiddag rinkelde mijn telefoon en hoorde ik de magische woorden dat ze op de ontwaakzaal was. Boven zag ik een nog steeds in dromenland verkerende doornroosje. Af en toe ging er eens een oog open, maar daar bleef het ook bij. De anesthesisten wilden haar lang genoeg op recovery laten blijven om haar sputterende saturatie in het oog te kunnen houden, de chirurgen vonden haar nochtans al meer dan goed genoeg. 

Helaas, toen we na zeven uur deze avond eindelijk naar de kamer konden, kreeg onze held pijn. En koorts, echt rampzalig hoge koorts. En begon ze te braken. Een hele batterij medicatie werd opgeduikeld en straks komt de zaalarts van wacht nog eens langs. 

Wij kunnen nu alleen maar afwachten, duimen dat er geen infectie is en hopen op beterschap. Plan a is gelukt, een plan om thuis te geraken, dat zal nog een ander paar mouwen zijn…

Even weg

Wat een verschil. Nog maar een week geleden liet ik dochterlief samen met de echtgenoot achter in de warmste Villa van Vlaanderen en vertrok ik helemaal alleen met het vliegtuig naar de rust. Ik liet alle spanning achter in Zaventem en genoot vijf dagen lang van het onbezorgd genieten. Maandagavond landde ik terug op Belgische grond en dinsdagochtend kwam ik onmiddellijk in onze dagelijkse realiteit terecht. Om negen uur werd onze prinses weer op de kinderafdeling verwacht voor een opname.

Morgen staat de zoveelste operatie op het programma. De chirurg kwam vandaag langs en legde ‘Het Plan’ nog eens haarfijn uit. Hij heeft ook nog een reserveplan. En daarnaast nog een noodplan. Laat ons hopen dat hij die niet nodig heeft. Onze held wordt rond de middag in het operatiekwartier verwacht. Na haar staat er niemand meer op de planning. De chirurg vond dat een beter idee, anders zou hij zich misschien moeten haasten en laat dat nu net eens geen goed plan zijn.

De zaalarts keurde haar goed, de verpleegster nam nog een laatste buisje bloed af met vele groetjes van onze favoriete slaapdokter er bij en iedereen op de kinderafdeling duimt mee. 

Nu ligt ze al lang in dromenland. Ze is er gerust in en vertrouwt tweehonderd procent op haar dokters. Waarom ben ik dan niet even rustig en verlang ik zo terug naar de stilte van het hoge noorden?

Plan

Er is een plan. Eindelijk! Deze voormiddag konden we bij de chirurg terecht. Meer dan een half uur heeft hij bekeken wat hij kon doen en kregen we een deftige en duidelijke uitleg.

Op 26 november worden we terug op de kinderafdeling verwacht voor onbepaalde duur en op 29 november belandt dochterlief weer eens op de operatietafel. Vroeger lukt niet omdat het geen kleine ingreep is en er voldoende tijd nodig is. Om de problemen met de darmen deftig op te lossen zal er een appendicostomie gedaan worden zodat er antegrade spoelingen kunnen gegeven worden. Ik geef toe, ik wist eerst ook helemaal niet waar de dokter het over had, maar eenvoudig en kort uitgelegd wil dit zeggen dat de dokter met het aanhangsel van de blinde darm een doorgang maakt van het begin van de dikke darm naar de navel en dan kunnen we zo darmspoelingen geven. 

In afwachting moeten we natuurlijk zorgen dat die darmen blijven werken. Vanaf nu zal onze held twee dagen per week in het ziekenhuis worden verwacht om de darmen te ledigen. Morgen gaan we weer naar huis, donderdag komen we alweer terug.  Nog even doorbijten tot 29 november. Nog 1 maand overbruggen en dan, hopelijk, is het grootste gesukkel achter de rug en heeft dochterlief weer iets nieuws.

Reparatie

Een kapotte poort zorgt voor frustratie, sneuvelende infusen geven pijn en ongemak, wachten op een operatie is slopend, je kind achterlaten onder de hoede van haar favoriete slaapdokter blijft hard, wachten op een verlossend telefoontje is verschrikkelijk. Gelukkig kwam rond zes uur het bericht dat ik naar de ontwaakzaal mocht. In de gang kwam ik dokter Najafi tegen en van haar kreeg ik al de eerste info. De katheter was nog bruikbaar, dus het poortje is terug gedraaid en uitgetest. Jammer genoeg zit er nog geen naald in. Ze waren de juiste naald vergeten bestellen. Morgen krijgt onze held nog maar eens een megavervelende en pijnlijke (prikken in een blauwe plek) prik. Gelukkig is het lachgas al aangevraagd.

We zijn eindelijk op de goede weg. Haar zuurstofgehalte in het bloed moet nog verder opgevolgd worden. De darmen zouden nog leger moeten geraken. Maar het initiële probleem is nu tenminste opgelost.

Even rust nu, even bekomen en weer ademen, even niets, even gewoon leven.

Nummer 5

Hij zit er in. Na hard zwoegen van de chirurgen is poortkatheter nummer vijf geplaatst. Het had wel nog heel wat voeten in de aarde voor het lukte. Om half twaalf mocht onze prinses naar het operatiekwartier. Daar babbelde ze honderduit (de dormicum deed duidelijk niets) en toen haar favoriete anesthesist aan haar bed verscheen, was ze helemaal gerustgesteld. (Tja, naast een favoriete zanger heeft ze ook een favoriete slaapdokter) Om twaalf uur rolde haar bed naar de operatiezaal en een half uurtje later was ze eindelijk onder zeil en vertrok ik met een klein hartje terug naar de kamer. 

Anderhalf uur later belde de anesthesist en nam ik gerustgesteld op. Ze bellen immers pas wanneer alles achter de rug is. Helaas had ze minder fijn nieuws. Het plaatsen verliep ontzettend moeizaam en ze zouden nog wel even bezig zijn. Gelukkig deed dochterlief het naar omstandigheden wel goed.  Het wachten duurde dus nog verder. Iets na drieën kwam dan toch het verlossende bericht dat ze op de ontwaakzaal was. 

De poort zit er in, de picclijn is er ook nog en blijft voorlopig nog een maandje in gebruik. De port-a-cath die ze nu heeft, is zo kostbaar dat ze geen risico’s willen nemen. Voor hij in gebruik wordt genomen, moet hij eerst muurvast zitten in de spier. Kantelende en wandelende poorten zijn uit den boze. De mogelijkheden voor nog een nieuwe zijn ondertussen heel beperkt geworden. 

We zullen er zorg voor dragen. Deze pac is voor ons nog kostbaarder dan de duurste ring. Hij is onze poort naar een leefbaar leven voor onze jongste schat.