Elselien is doodop. Reeds om half 8 vroeg ze om de televisie af te zetten. Ze kon niet meer. Haar hoofd woog te veel, haar buik deed weer pijn en ze voelde zich zo misselijk en moe. Misschien was de dag toch wel een beetje te druk.
Reeds om half 8 startte haar dag want om kwart voor 9 werd ze verwacht voor een meting van de botdensiteit. Ze moest dan ook nog een infuusje krijgen omdat de MRI van kwart over 9 met contrastvloeistof moest en dat kon blijkbaar niet door haar poort. Aangekomen op de röntgenafdeling was er echter een probleempje. De naam van Elselien stond niet op de lijst van geplande onderzoeken. Na enig over en weer getelefoneer bleek dat die meting op de röntgenafdeling voor volwassenen moest gebeuren. Doordat het dan al bijna 9 uur was, is toch maar eerst de MRI gebeurd. De dochter heeft het schitterend gedaan en verroerde geen vin. Blij was ze echter niet, het moeizaam geprikte infuus bleek niet nodig te zijn. Het kon zonder contrast. Waarom ze dan eerst zeggen dat het wel met contrast moest en dan nog via een gewoon infuus is ons en de verpleging een raadsel. Toen was het snel naar de kamer om even opgefrist te worden voor we naar boven gingen voor de botmeting. Daar hebben we lang moeten wachten en tot Elseliens teleurstelling had ik er niet aan gedacht om een nintendo of aanverwanten mee te nemen. We gingen immers eventjes die meting laten doen. Door de vertraging daar was het al na elf uur voor ze terug was op de kamer. Gelukkig had Sandra van de speelzaal het examen Nederlands al afgeprint en kon onze held onmiddellijk haar hersenen aan het werk zetten. Die hebben hun werk zeker goed gedaan. Tegen half 2 waren alle oefeningen gemaakt en konden we de blaadjes doorsturen naar school zodat de leerkracht Nederlands ze vandaag nog kon verbeteren. Ons meisje begon toen toch wel moe te worden, maar veel rust was er haar nog niet gegund. De artsen die tijdens het examen al eens waren binnen gesprongen en haar hadden laten werken, kwamen opnieuw langs. Ook de chirurg kwam eens naar de poort van Elselien kijken. De vorige keer hadden we immers weer veel problemen gehad om te prikken. En geloof het of niet, nu ging alles natuurlijk vanzelf. Er is nu afgesproken dat van zodra het niet lukt om deftig te prikken, ze er terug wordt bij gehaald. Eventueel kan dan beslist worden om de poort iets anders te positioneren zodat ze niet meer kan kantelen. Het is dan natuurlijk weer een operatie, maar dat moet dan maar. Ook het draadje mocht uit haar hoofd. Omdat er nog een korstje op zat, werd besloten van haar haar eerst eens te wassen. Zo kon het korstje wat weken en makkelijker los komen. Na twee weken was een wasbeurt ook stilletjes aan tijd. Haar haren zien er weer een pak frisser uit. Het draadje kwam heel makkelijk mee. Voor de dochter het besefte had verpleegster Laurien het draadje al tussen het pincet zitten. Jammer genoeg moesten er ook nog 16 nietjes verwijderd worden uit haar rug. Dat was iets pijnlijker en ook iets langer werk. Onze dappere held heeft het echter weer dapper doorstaan. Ze zijn er allemaal uit en de wonde zag er tamelijk mooi uit (voor zover een wonde mooi kan zijn natuurlijk, mooi is hier relatief) Nu moest ook het bed nog ververst worden, want bij het haar wassen, waren ook de lakens nogal serieus nat geworden en door al het manouvreren was ook het darmpje van de urinezak los gekomen . Elselien zag het niet meer zitten om nog eens in haar stoel te zitten, dus hebben we haar maar wat gedraaid om verse lakens te leggen. Even later kwam dan ook nog de kinesist langs en stapte ook Marc van V!go binnen… zonder statafel. Het was bijna niet te geloven, maar ze bleek weer in Gent te staan. We zijn benieuwd of ze hier morgen zal geraken. Het lijkt bijna of dat ding is vervloekt. Na bijna vijf maanden lijkt die tafel een eigen leven te leiden. Nog enkele doktersbezoeken later konden we eindelijk de kamer weer wat beginnen opruimen. Het leek wel alsof er hier een orkaan was door geraasd. Overal lagen spullen en vond ik handdoeken, doekjes en nierbekkens (de dochter was vandaag weer heel misselijk).
Om die lange vermoeiende dag af te sluiten, ben ik dan maar frietjes gaan halen in de cafetaria. Ze heeft er van genoten.
Morgen is het examen wiskunde. Ze heeft vandaag echter niets meer kunnen oefenen en voelde zich tegen de avond echt slecht. Of ze morgen zal kunnen mee doen, is nog een groot vraagteken. Ik denk dat het vandaag een beetje té geweest is. Misschien moeten we morgen maar een rustdag inlassen.
