De jongste dochter krijgt nogal veel medicatie zodat haar lijf toch nog min of meer deftig kan functioneren. Die neemt ze zowel oraal, in haar geval dus via haar sonde, als intraveneus via haar poortkatheter. Ook tegen de misselijkheid zit er een heel regiment in haar collectie. Zo spuiten we ze zowel litican als ondansetron en zantac in en deze zijn jammer genoeg heel hard nodig.
Deze week plaatste ik een nieuwe bestelling bij de apotheker en kreeg ik ontstellend nieuws. De litican is er niet, nu niet, morgen niet, maar ook volgende week niet. Het is niet in de apotheek, maar ook niet in de groothandel. Het is gewoon niet meer te vinden. Met een moeilijk woord noemen ze dit stockbreuk. Onze apotheker liet weten dat al zeker tot eind juni niets meer te krijgen zou zijn. Haar groothandel stelde dan maar primperan voor. Dit had onze prinses nog niet gekregen dus miest dit besproken worden met de artsen. Ik startte het mailverkeer met de gastro-enterologen en kreeg al snel antwoord. Ze moesten eerst overleggen met hun eigen ziekenhuisapotheker. De dochter zou immers niet de dochter zijn als er geen grote maar was. Het heeft iets te maken met haar hart en een verlengde QT. We mogen starten, maar volgende week staat er een volgend ziekenhuisbezoek gepland. We vereren de cardioloog nog eens met een bezoekje voor een ecg. Toont dat geen bijkomende problemen, hebben we een waardige opvolger voor de litican, zijn er wel vreemde dingen te zien, zullen de dokters nog eens wat meer mogen nadenken.
Een stockbreuk… Ik snap het niet echt goed. Hoe kan het dat een medicijn in ons toch niet onderontwikkeld land een paar maanden gewoon niet te krijgen is? Kan iemand me dit eens uitleggen?