Categorie archieven: knuffelbeesten

knuffelverhalen

Mijn lieve meisje, enkele weken geleden, toen je heel hard nadacht over leven en dood, over operatie, kansen en afscheid, vroeg je mij wat we zouden doen met je vele knuffels die je doorheen de jaren verzameld had. Ik wist het niet en zonder jou zou ik het nog niet geweten hebben. Jij wist het echter wel. Je wou ze uitdelen aan al wie van je hield. En in ruil vroeg je niets voor jezelf of voor ons, trouw aan jouw levenslust vroeg je een bijdrage voor jouw geliefde Villa Rozerood.

Die vele tientallen, of beter honderden knuffels (je deelde er woensdag maar liefst 185 uit) hadden elk hun eigen verhaal. Zo was er pop Roosje die jarenlang samen met jou in bad en naar het zwembad ging.

Konijn Stamper uit de film van Bambi was een cadeautje van het hotel in Disneyland waar je in de Suite mocht overnachten. Je droomde er van om ook eens in het roze Disneyhotel te slapen, maar renovatieplannen van datzelfde hotel strooiden roet in het eten, die suite vond je een waardig alternatief.

Er was ook jouw grote platte hond met de rode sjaal, die kreeg je van jouw ergojuf in het revalidatiecentrum. De hond was van haar overleden dochtertje en jij had toen al een speciaal plekje in haar hart.

Je had ook tientallen ‘blauwe neusjes’. Kleine knuffeltjes in de vorm van de meest waanzinnige dieren. Wie kon er zeggen dat hij een knuffel had in de vorm van een axolotl, een blobvis, een garnaal, een bonobo of een vleermuis. Elke operatie kreeg je van vake of mij een nieuw exemplaar. Je bent veel te vaak op het operatiekwartier geweest.

Je had de dikke roze flamingo, de veel te grote giraf, duif die een meeuw was, je kiwi die je voor jouw dokter Jansen reserveerde en Thomas de snuitkever die ook reeds een thuis kreeg. 

Jouw vele Disneyexemplaren hoeven niet veel uitleg. Elke uitstap vergrote jouw collectie want allemaal smeekten ze om jouw aandacht. Je kon geen winkel buiten gaan zonder eerst te kijken of er toch geen nieuwe schattige oogjes jou aankeken.

Al die knuffels hebben lange of heel lange tijd in jouw armen mogen liggen, ze dienden als steun voor je vergroeide lijfje en lagen in je hand om je vingers te ontspannen na het vele knutselen en lego bouwen.

Er is echter één knuffel die nooit of te nimmer van jou zal weggaan. Jouw geliefde Muis blijft aan jouw zijde staan. Die was bij elke operatie aanwezig, mocht steeds mee op vakantie en had de grootste garderobe die een knuffelmuis maar kan hebben. Ook bij de laatste ingreep lag Muis, samen met een heel bijzondere Pokémon in jouw armen op de operatietafel.

Op jouw bed blijven jouw laatste knuffels en pop prinses Lisa verweesd achter. Ze blijven getuige van de dapperste knuffelmie die ik ooit gekend heb en waar ik nog steeds van hou.

Wat mis ik jou.

invasie

We dachten dat het vandaag een vrij rustige dag zou worden.   Gelukkig kwam er wat bezoek langs om de stilte te doorbreken.  Julie vond het hier zo leuk dat ze nog helemaal niet naar huis wou en ook Elselien genoot van het superbezoek.  De mama’s hebben dan nog maar wat bijgebabbeld en bijgelachen terwijl de twee dames genoten van hun ijsje  (en hebben een klein beetje geholpen bij het opeten).

Na hun bezoek dachten we dat het hier rustig zou zijn, maar dat was buiten een echte invasie gerekend.  Het was familiedag van de patiëntenvereniging NF kontakt in Planckendael.  En aangezien Mechelen niet zo ver van Jette ligt, zijn ze met zijn allen even tot hier gereden.  Van een fijne verrassing gesproken.   Peter, Hanne, Thomas, Annelies en Jeroen (een vriend van Thomas) zorgden voor heel wat ambiance en omdat Elselien het zo jammer vond dat zij de olifantenbaby niet in het echt kon zien, heeft de echtgenoot nog maar eens een knuffel mee gebracht.  Vannacht slaapt er een olifant in de dochter haar bed.

hoera

IMG_0001

Het is zo ver.  Ze is verhuisd.  Alles was ingepakt, Elselien was goed in haar bed geïnstalleerd samen met de vele knuffelbeesten en toen kon ze vertrekken.  Op kids 2 werd ze met open armen ontvangen.   De verpleging had zelfs een tekening ingekleurd om kamer 35 al te versieren.   Ze stonden ook maar liefst met zeven artsen en verpleegkundigen klaar om haar te verbedden.    Ondertussen hebben we al zowat iedereen van het kinderziekenhuis zien passeren.

Elselien is blij, heel erg blij dat ze terug is.  Op 11 mei kwam ze terug binnen voor haar operatie, op 11 juni is ze mogen terugkeren.  Nu kunnen we beginnen werken naar een volgende verhuis toe.

een lach

IMG_0060

Heel langzaam aan wordt Elselien zich meer en meer bewust van de situatie.  Dit is niet steeds leuk (om het voorzichtig uit te drukken), maar het heeft ook wel leuke kanten.  Ze is een krak in onderhandelen en duidelijk maken wat ze wil.  Ze kan heel snel typen en zo weten wij wat haar wensen zijn.  Hiernet zei de echtgenoot dat hij geen cadeautje mee had voor haar en ze keek een beetje verontwaardigd.  Hij verdedigde zich door te zeggen dat hij niet wist waar hij haar een plezier mee kon doen.  Er werd toen heel snel getypt, lego.  Met onze opmerking dat dat nu toch nog wat moeilijk was, repliceerde zij dat ze wel later terug kon spelen.  Als alternatief vroeg ze dan zo ene knuffeltje van my bleu nose.  Ik moest van haar verplicht naar de winkel om te gaan kijken of er geen nieuwe waren.  Toen hebben we ze voor het eerst in bijna drie weken nog eens zien lachen.  Dat deed zo veel deugd dat ik haar wens ingewilligd heb.  Ze is een pauw rijker.

Vandaag heeft ze trouwens nog wat geschenkjes gekregen.  Op de afdeling kwamen een paar dames dekentjes en knuffels brengen van zonnedekens.  Elselien heeft twee knuffels gekregen en mocht ook nog een heel mooi dekentje uitkiezen.  Nu ligt ze tenminste niet meer onder zo een saai ziekenhuisdekentje.  De kamer ziet er meteen wat fleuriger uit.

rustig of toch niet?

Vandaag was het een rustige dag.  Onze meid zorgde er voor dat er geen spannende verrassingen waren en ook de dokter hield het kalm.  Wij waren dus heel blij dat we een dagje mochten bekomen.

Als je aan Elselien echter vraagt of het een rustige dag was, vrees ik dat ze je verontwaardigd zal aankijken.  Voor haar was het een dag van hard werken.  In de eerste plaats omdat ze moet ontwennen van haar zware medicatie.  Daarnaast vraagt de verzorging heel veel tijd.  Ze waren maar liefst anderhalf uur bezig met wassen, haar netjes maken, pleisters wisselen, wondverzorging, ademhalingskiné en mobilisatie van armen en benen zodat de spieren niet verkorten.  De verpleegster wou haar dan nog op haar zij leggen zodat ze zeker geen doorligwonden krijgt.  Dit vond ze helemaal niet leuk, maar ze was toen zo moe dat ze toch wel in slaap is gevallen.  Vlak daarna kwam dan de poetsvrouw nog langs en ondertussen werd de naald van de poortkatheter nog gewisseld.  Ze kreeg ook nog een fleet om haar darmen aan het werk te zetten en ook de lakens werden ververst.  Onze meid had dus in tegenstelling tot ons een heel druk programma.  Nu mocht ze nog naar “thuis” kijken en dan start ook voor haar de nacht.

Ze kreeg vandaag ook fantastisch bezoek.  Een hele delegatie van haar school kwam naar IZ.  Ze was zo blij om haar juf te zien.  Het geschenkje van haar klasgenootjes staat op haar tafeltje, het kaartje hangt omhoog en haar nieuwe knuffeltje heeft ze zelf (met een beetje hulp) uitgepakt om het nadien niet meer los te laten.

Wijzelf slapen nog eens voor het eerst in heel lange tijd samen thuis.  Hopelijk doet het deugd.  Ik heb ze immers met een heel klein hartje achter gelaten.  Op het moment dat je kind je zo keihard nodig heeft, op het moment dat je kind letterlijk een strijd levert op leven en dood, moet je ze achter laten.  Gelukkig kan ik er morgen om negen uur alweer staan, klaar om een nieuwe dag te starten met nieuwe uitdagingen.

 

intern

Vandaag zijn er hier vier terug gestart met school.  Voor Elselien is het extra bijzonder.  Zij gaat voor het eerst op internaat.  Dit wil zeggen dat we een hele hoop moesten inpakken en er ook voor zorgen dat we niets vergaten.   Er moest gezorgd worden voor posters, een leuke dekbedovertrek en de mooiste pyjama.  Daarnaast hadden we nog voeding en trousses nodig en al het verzorgingsmateriaal.  En het allerbelangrijkste waren toch wel de knuffels.  Het was niet simpel om een keuze te maken.  Gelukkig mocht haar reuzenknuffel die ze van haar broer heeft gekregen ook mee.

Nadien deden we een poging om een elektronische rolwagen, een zitschaal met onderstel, een driewielfiets, een reuzenknuffel, een valies, een doos voeding en nog een zak met prullaria in de koffer te stoppen.    Toen zag de koffer er zo uit…

een volle koffer

En was ons huis weer wat leger!

Knuffels

Moeke, krijg ik nog eens een knuffel van jou?  Onmiddellijk neem ik de jongste eens goed vast en overstelp haar met kusjes en knuffels, maar neen, dit was niet wat ze bedoelde.

Moeke, ik wil zo graag nog een echte knuffel (stel je nu een smekend gezichtje voor met grote puppyoogjes)  Ik heb nog veel plaats in bed.

Elselien heeft tientallen knuffels in alle kleuren, maten en soorten en toch …  Er zijn zo veel lieve knuffels in de wereld die door haar moeten geknuffeld worden.

Neen, ik ben er geen gaan halen in het winkeltje, er liggen er nu al zes in haar bed, het is eventjes genoeg geweest met al die beesten.

Haar volgende vraag was toen:  Mag ik dan een echt konijntje?  Please?

_DSC2322