Het is zo ver.  Eindelijk, na lang wachten, hebben we hem.  De sleutel.  Nu kunnen we er echt aan beginnen.  Nadat de dochter deze ochtend nog haar rapport mocht halen op school (en het is er eentje waar we heel blij mee zijn!)  kon de echtgenoot naar Zele om de sleutel van de nieuwe woonst.  Natuurlijk is hij ons dan komen ophalen en konden wij ongestoord dwalen door het huis en de stallen.  De vorige eigenaar had ons gezegd dat er nog een paar kasten stonden en een beetje gerief.  Wat we zagen, deed ons echter verstommen.  In elke kamer staan nog kasten, tafeltjes, prullen.  In de keuken (die wij gaan afbreken) vonden we nog een elektrisch fornuis, de koelkast en een wasmachine en in de stal stonden ook nog twee diepvriezers en een droogkast.  Boven konden we zelfs nog onder de zonnebank en ook de schotelantenne hangt nog aan de gevel.  De zolder staat nog vol met allerhande rommel en ook de stallen puilen uit van afval en brol.  Jammer genoeg staat er ook nog een stookolietank.  Mevrouw had voorgesteld om nog een container te laten komen en die te vullen, maar we denken dat we met 1 container niet zullen toe komen, het zullen er eerder 3 of 4 moeten zijn.  Dit kunnen wij trouwens ook niet zelf.  Het is veel te veel.  Wie nog hout nodig heeft, 1 adres, je mag het gratis komen halen in Mespelare, er ligt zowel behandeld als onbehandeld hout.

Voor de rest vonden we het wel super.  Nu is het echt van ons.  Hopelijk kan er snel gestart worden met de verbouwing.  Het opruimen gaan we voor een groot deel proberen om in de paasvakantie klaar te krijgen.  Wie wil komen helpen, laat maar iets weten.  Ik heb er in elk geval zin in…

De voorbije zeventien jaar woonden we in Dendermonde in een klein en meestal rustig straatje (behalve als de scholen starten of eindigen)  Ons huis lag bijna onder de kerktoren, dus we konden overal te vet of met de fiets naar toe.  De kinderen werden toen ze peuters waren te voet naar het kinderdagverblijf gebracht en de kleuterschool lag er vlak naast, dus dat ging ook vlot.  De muziek- en dansacademie lagen op vijf minuten wandelen van onze voordeur en zelfs het station was niet verder dan 20 minuten stappen.  In ons kleine straatje woonden leuke mensen.  Ik vergeet nooit die keer dat we om 11 uur ’s nachts nog een berg aarde van de straat naar de tuin moesten voeren en dat op de duur de halve straat aan het helpen was.  Toen we net in ons huis woonden, stond er ook plots een buurvrouw met een bloemetje om ons welkom te heten.  We zagen buren verhuizen en nieuwe buren toe komen.  Er werd gebouwd in het straatje en ook verbouwd.  Tijdens onze eigen verbouwing waren er steeds buren waar we onze was en plas mochten doen en er werd ook voor de innerlijke mens gezorgd door diezelfde buurvrouw van het bloemetje.  Ook twee van onze kinderen werden in dit huis geboren.  De eerste liefjes zagen we binnenwaaien en de vele vrienden en vriendinnen van onze tieners wisten onze bel ook te vinden.  We gaan het hier missen.

Vandaag start er een nieuwe episode in ons leven.  We hadden niet gedacht dat we zouden wegtrekken uit ons straatje, maar het lot besliste er anders over.  Toen op 12 mei de hemel op ons hoofd viel, stonden we er nog niet te veel bij stil, maar doorheen de maanden werd duidelijk dat we hier niet konden blijven wonen.  De stad deed nochtans ook haar best.  We kregen een parkeerplaats voor de deur en er werden gele strepen geschilderd zodat de dochter toch binnen zou kunnen.  Het huis zelf was echter niet aan te passen.  Een oud rijhuis breidt je niet zomaar meer uit.  Een extra badkamer en slaapkamer op het gelijkvloers of een lift waren geen optie.  We keken dus uit naar iets anders.  En vandaag is het zo ver.  Bij de notaris is de koop van de nieuwe woning bezegeld.  Het doet nog vreemd.  Op dit moment is het gewoon ons huis, maar over enkele maanden zal het ook ons thuis worden.  De kinderen dromen over de tuin en de dieren, de echtgenoot hoopt op een muziekzolder en ik wens nog een plekje voor mijn naaimachine.  Eerst zal er echter nog heel wat moeten verbouwd worden.  Dat zal nog een zware klus worden voor er de oude boerderij de metamorfose heeft ondergaan naar een aangepast huis.  Binnenkort komen de eerste bewoners van de schuur trouwens al naar huis.  De zwaluwnesten blijven hangen.

De plannen voor ons nieuwe huis krijgen stilaan vorm.  Vrijdag kwam de architect langs met een voorlopig ontwerp.  Sindsdien wordt er hier al deftig gedroomd, gefantaseerd en gewenst.  Vooral onze pubers hebben de wildste ideeën.  Voor de zoon doet het er niet zo toe, als hij maar veel moestuin krijgt en een kamer met een hoek in.  Volgens hem is dat toch keinice!  Hij wordt op zijn wenken bediend.  Onze twee oudste dochters zien het grootser.  Die spreken van een dressing voor hun tweeën, ze dragen toch al elkaars (en mijn!) kleren.  Ze willen ook wel samen slapen, dan maken ze van de andere kamer wel een studeerkamer met een gezellig hoekje in.  Zelfs over de kleur van de muren en de inrichting wordt er al volop gediscussieerd.  Gelukkig merk ik aan hun manier van doen wel nog wanneer ze iets menen en wanneer het om te lachen is.  Ik heb ze aangeraden om zeker een vakantiejob te zoeken, hun fantasieën zijn niet steeds de goedkoopste oplossingen…

Elselien kijkt uit naar het moment dat ze terug een eigen slaapkamer zal hebben.  Een kamer waar ze zich even terug kan trekken uit alle drukte.  Een kamer waar ze ’s avonds rustig kan gaan slapen.

En wij wachten vol ongeduld op de badkamer voor die dochter.  Eindelijk een deftige verzorgingsruimte.  Meisjes van 13 hebben graag wat privacy als ze gewassen worden en nu kunnen we daar niet echt voor zorgen.

Er zal echter eerst nog heel wat water naar zee moeten stromen voor we kunnen verhuizen.   Maar we hebben in elk geval al leuke vooruitzichten.