Categorie archieven: huis

Pomp bis

Het is gebeurd, het is zover. Morgen is de dag. Deze ochtend kwam de zaalarts langs en kregen we heuglijk nieuws te horen. Na drie lange weken mogen we na nog één nachtje slapen de deur van kamer 35 definitief achter ons toe trekken. Aan de infuusstaander hangt nog één eenzame pomp: de antibioticapompen zijn weg, de NaCl pomp is weg, de pomp met de medicatie om de darmen te ledigen is weg. De kamer lijkt plots veel leger. 

Dochterlief glundert, de dokter regelt het vertrek, ik begin in te pakken en zolang we hier nog zijn, houden we de mama van Kleine Kadee nog wat gezelschap. Maar morgen, morgen zijn we weg!

Vakantie

Hij is terug! Bijna twee weken was het muisstil op de blog. Na een paar technische problemen verdween hij plots, maar na een paar kwade telefoons van de echtgenoot was hij even plots weer te vinden.  Er gebeurde nochtans veel de voorbije dagen.

Na ons ellenlange verblijf in het uz werden we op maandag verwacht in ons geliefde Villa Rozerood. Daar genoten we onder een strakblauwe hemel en met nog net doenbare temperaturen in de tuin (met dank aan het bos naast de deur) van onze vakantie. We vulden de dagen met spelletjes spelen, niks doen, wandelen op het strand, shoppen in Nieuwpoort en naar de film gaan.  De week vloog om en de voorbije maandag kwamen we thuis in een huis waar de werkmannen onder een loden zon de gevel aan het afwerken waren. Sinds gisteren is hij helemaal klaar. De stellingen zijn eindelijk weg en zelfs de voordeur is weer bruikbaar. En het mag gezegd: het ziet er goed uit.

Dinsdag reden we dan ook nog even naar het ziekenhuis. Dochterlief moest nog een portie ijzer in haar aderen krijgen en gelukkig verliep dit zonder complicaties.  Ook de gastro-enteroloog sprong even binnen en vond dat we met de voeding goed bezig waren. Als ik hem af en toe eens een mailtje stuur met een update is hij tevreden. Na een paar uur sudderen op dageenheid waren we blij dat we, nadat we over de loeihete parking sloften, in een relatief koele auto mochten stappen.

Onze prinses doet het trouwens vrij goed. Zolang ze amper vetten krijgt, lijkt de tpn aan te slaan. Hopelijk zijn we nu weer voor maanden op de goede weg.

Ruimte

De zon schijnt uitbundig, de was wappert aan de lijn, in de buurt hoor je de grasmaaiers.  De zomer is eindelijk in het land.  Verlangend kijk ik door het raam en droom van een terras, van buiten zitten en genieten van de rust.  Nog even geduld, maar de laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze en zo voelt het ook aan.  Het plaatstekort, de gigantische rommel, het niet buiten kunnen, het op mekaars lip leven, het begint zijn tol te eisen.  Het vraagt veel te veel energie, niet enkel van mij maar ook van de rest van het gezin.  De lontjes zijn af en toe onzettend kort en ik kan het ze niet eens kwalijk nemen.

Nog even, nog een paar weken en dan vliegen we er terug in met hopelijk een hoop nieuwe energie.

Het gaat vooruit

Het gaat vooruit, het gaat verbazingwekkend snel vooruit… 

Een gekende Vlaamse bard zong dit in één van zijn liedjes.  Het komt nu spontaan in me op wanneer ik ons huis zie.  Nu het helemaal gepleisterd is, ziet het er al ongelooflijk uit.  Deze week wordt de tillift geïnstalleerd (nu staan er dus zelfs werfwagens met een Nederlandse nummerplaat voor de deur).  Binnenkort komt de isollatie op de vloer.

We tellen af, vooral de jongste dochter en ikzelf tellen af.  Nog even.

En het gaat vooruit…

Nog even

Bijna, de eindstreep is bijna in zicht.  Als onze dochter geen rare toeren meer uithaalt, zouden we donderdag naar huis kunnen.  Natuurlijk moet er nog heel wat geregeld worden.  De voeding dient aangepast te worden met nieuwe medicatie, een aantal artsen moet nog een laatste keer hun licht laten schijnen over onze held, de urine wordt nog eens gecontroleerd en haar bloed moet nog eens onder de loep worden genomen.  Er dient dus nog wel wat te gebeuren deze laatste dagen, maar dan trekken we na dik drie weken de deur dicht achter ons.

Nog even, nog heel even…

bednet en co

Het was een bewogen week.  Na mijn blog over de school en bednet van maandag waren we benieuwd wat dinsdag zou geven.  Gelukkig kregen we die dag wel beeld.  Ik zag hier een heel blije dochter die enthousiast mee deed met de klas.  Jammer genoeg was er toch één minpuntje.  Door problemen met het geluid werden er steeds stukjes van de les gemist.  Een les Frans of handel is echt niet gemakkellijk te volgen op die manier.  Blijkbaar is ze echter niet de enige met dit probleem.  Maandag start ze zonder bednet.  We moeten wachten tot de geluidsproblemen opgelost zijn anders zorgt het lesgeven en les volgen voor te veel frustraties.

20160914_192943

In ons nieuwe huis wordt ondertussen stevig doorgewerkt.  Woensdag gingen we dan ook even langs om te kijken.  Het ziet er indrukwekkend uit.  Terug richting Buggenhout liet onze grote grote auto het echter afweten.  De echtgenoot kon hem nog net tot op de parkeerstrook rijden.  Opa bracht mij naar huis terwijl de wederhelft op de pechdienst wachtte.  Hopelijk valt de rekening voor de herstellingskosten een beetje mee want toen we hem vrijdag weer mochten ophalen, bleken er ook kosten te zijn aan de kleine grote auto.

20160915_094253

Donderdag moesten we nog maar eens even slikken.  In de brievenbus zat een hele dikke envelop van het ziekenhuis.  Ik vroeg me al af of er soms een verslag in zat, tot ik hem opende.  Maar liefst tien facturen belandden op de tafel en dit voor een totaal bedrag van meer dan 3000 euro.  Blijkbaar zijn ze op de facturatiedienst wakker geschoten en zijn ze nu alle rooming-in kosten aan het factureren tot twee jaar terug.  als je weet hoe vaak en hoe lang onze held in het ziekenhuis lag…  Gelukkig kennen we daar al een paar mensen in het ziekenhuis en zijn zij zich hier mee gaan moeien.  Hopelijk komt er een structurele oplossing uit de bus, want zo is zorgen voor je kind wel heel duur.  Als je weet welke zorg ik ook in het ziekenhuis zelf doe, zouden ze me beter betalen, vond een vriendin.

Vrijdag was gelukkig een rustige dag, behalve dan voor de jongste dochter.  Die moest eerst naar het revalidatiecentrum, dan was er bednet (met vaker geen dan wel geluid welliswaar) en in de namiddag kwam de juf nog langs om een paar uurtjes les te geven.  Aangezien onze drie grote toch niet thuis waren en het onze beurt was om het depot van de voedselteams open te houden, mocht ze nog eens gaan genieten van een hamburger in de mac Donalds.

Nu is het weer weekend.  Voor de oudste dochter zijn dit de laatste vakantiedagen voor ze weer start.  De zoon heeft nog een weekje.  De zomer is nu echt bijna gedaan.

afgesloten

Het zit er op.  Na nog een dag keihard werken, is het zover.  Ons oude huis waarin we lief en leed hebben gedeeld, is helemaal leeg en opgeruimd.  Om vijf uur werd er aangebeld en kwamen onze oude buren van twee huizen verder binnen.  Een uurtje later verlieten wij hun nieuwe huis.  Het voelde vreemd aan om uitgewuifd te worden uit ons oude huis.  Hopelijk maken ze er ook voor hen een thuis van en beleven ze even veel fijne momenten als wij.

20160831_170515

We verlaten ook een buurt waar we heel graag gewoond hebben.  We hadden buren uit de duizend die steeds voor ons klaar stonden.  We zullen hen missen.

Voor ons start een nieuw tijdperk.  Het zal wennen worden, ook voor onze kinderen.  Eentje begint morgen ook weer met de school.  Onze held gaat vrijdagnamiddag voor het eerst weer richting Kwatrecht.  De echtgenoot herbegint ook vrijdag na zijn vakantie naar Brussel te pendelen.  Onze twee oudsten krijgen nog even respijt. Die mogen nog wat verder genieten van de vakantie (en ondertussen nog wat dozen uitpakken…)

Nu zit het er echt op!

gedaan

20160827_160146

De vakantie zit er op.  We zijn terug thuis na een fantastische week met schitterend weer.  Zondagavond mochten we nog genieten van een optreden van Chaz, een covergroepje dat eurosongliedjes zingt.  Voor de dochters was het zelfs dubbel genieten toen ze ontdekten dat één van de zangers mee doet met ghost rockers en dat de zangeres één van de prinsessen van Prinsessia bleek te zijn.  Vooral de jongste spruit glunderde de hele avond.  Niet iedereen kan zeggen dat er op zijn verjaardagsfeest een groepje komt optreden.

20160828_201513

Jammer genoeg werden we maandag weer met onze beide voeten op de grond gezet.  De urine-sonde van onze held weigerde alle dienst.  Er kwam niets uit, maar we konden ze ook niet spoelen.  We voelden de bui al hangen en na heel wat over en weer getelefoneer, reed de zoon (aangezien mijn rug geen zin heeft in zitten, liggen of wat dan ook…) een heel verdrietige zus en mijzelf naar het uz.  Een nieuwe sonde, een blaasspoeling en een paar goede adviezen later konden we weer naar De Panne.

De zoon en onze held zijn daar gebleven, de rest van het gezin vertrok na het avondeten naar huis.  We namen eerst een kijkje in het eigen nieuwe huis en verbaasden ons over wat de aannemer op die vijf dagen reeds had gedaan.  Nadien was het richting ons oude huis om nog wat materiaal op te halen zodat de internet- en tv-aansluiting vandaag vlot zouden verlopen.  Rond tien uur waren we thuis en daar stond een blije grote zus ons al op te wachten.  De twee grote zussen hadden elkaar dan ook heel wat te vertellen toen ze in bed lagen.  Gelukkig was een klopje op de muur genoeg om ze wat stiller te doen praten…

Al heel vroeg deze ochtend waren we aan het opruimen in het oude huis.  Nog even en we trekken daar de deur voor een laatste maal dicht.  Morgen nog goed doorwerken en het zit er op.

20160830_133402

We kregen ook goed nieuws.  De lieve meter van onze held is heel langzaam aan er weer boven op aan het komen.  Het herstel zal lang zijn, maar net zoals onze dochter is ook zij een straffe madam.  Dank je wel voor alle kaarsjes en duimen!

verhuisd

20160818_143124We zijn verhuisd.  Sinds donderdag slapen we in onze tussenwoonst.  Van ons oude huis waar we zeventien jaar in gewoond hebben, trokken we de deur dicht.  In Buggenhout proberen we het nu een beetje in te richten zodat ook dit huis voor zes maanden een thuis kan worden.  De verhuis zelf is vrij vlot verlopen.  Dankzij de vele helpende handen was donderdagmiddag vrijwel alles verhuisd en konden we starten met het terug in elkaar puzzelen van kasten en bedden.  Enkel de jongste dochter moest het een nachtje met de zetel doen.  Aangezien zij een elektrisch hoog-laagbed heeft, mogen we dat in verband met de garantie niet zelf uit elkaar halen.  AKS zou het bed dus vrijdag om acht uur ’s morgens komen plaatsen.  Let op het woordje zou, want aangezien bij ons nooit iets vanzelf gaat, liep het ook deze keer fout.  Om 10 uur heb ik de firma gebeld met de vraag wanneer ze kwamen.  Toen bleek dat ze ons eerst niet terug vonden, even later kwam de uitleg dat de chauffeur ziek was en dat ze … dinsdag… het bed kwamen plaatsen.  Het kostte me nogal wat geduld en overredingskracht om ze duidelijk te maken dat het bed diezelfde dag er nog moest staan.  De dochter kon toch niet in de zetel blijven liggen!  De telefoniste aan de andere kant van de lijn kwam met de oplossing.  Aangezien het bed nog in elkaar zat konden we er haar toch inleggen.  Dat een dertienjarige dan drie dagen in een garage zou moeten liggen, werd even totaal genegeerd.  Het slot van het verhaal is wel dat ze dat bed nog diezelfde dag zijn komen plaatsen.  Je vraagt je dan wel af waarom het weer zo moeilijk moest gaan.  De vrouw aan de telefoon bedankte me zelfs voor mijn geduld…  Ik steek mijn geduld en energie nochtans liever in andere zaken.

20160818_200337

Gelukkig is maandag de aannemer in het nieuwe huis begonnen.  De echtgenoot moest wel nog even de elektriciteit regelen, want ook hier liep niet alles van een leien dakje, maar het begin is er.

Nog één keer verhuizen we.  Nog één keer wordt alles ingepakt.  Nog één keer en dan… nooit meer!

drie huizen

Moeke, waar ligt…?  Dit zinnetje hoor ik de laatste weken en vooral dagen steeds vaker.  Het antwoord kan variëren maar heel vaak krijgen ze de reactie:  heb je het al ingepakt?  Ons huis of liever onze huizen staan ondertussen vol dozen.  Het is dus niet steeds eenvoudig om nog iets terug te vinden.  Heel wat is al verhuisd maar nog niet uitgepakt.  Een honderdtal dozen (vooral boeken en speelgoed) kan je terugvinden in Mespelare.  Nog meer dozen staan al in Buggenhout.  Het meest noodzakelijke staat nog in Dendermonde.  Jammer genoeg blijkt de term ‘meest noodzakelijk’ heel rekbaar te zijn…

Nog even en we kunnen één sleutel van onze sleutelbos halen.   Nog even…