Categoriearchief: familie

bang, familie

Twijfel

4 reacties

Het gaat al een paar weken weer wat minder goed. Onze noodzakelijke, maar oh zo fijne adempauze aan zee werd onderderbroken én afgesloten door 2 (gelukkig korte) ziekenhuisopnames. Ook vorige week brachten we daar nog een lange dag door en met het thuiszorgteam was er in het weekend intensief contact. Als je dan leest dat een leeftijdsgenootje het leven heeft moeten loslaten, verkilt je hart en word je heel stil.  Blijven stilstaan is echter geen optie. De zorg blijft nodig, de aandacht en de liefde blijven oneindig groot, maar de angst is enorm. 

We genieten binnen ons gezin van wat nog kan, maar diep vanbinnen wil ik nog zoveel meer en word ik steeds kwader op dat defecte gen in haar lijf. Eén klein foutje met zo een enorme gevolgen voor haar en bij uitbreiding ons hele gezin. 

Het is bijna Kerst. Vorig jaar ‘vierden’ we met een klein hartje. We kregen een jaar extra cadeau en vieren nu met ons hele gezin en deze herinnering neemt niemand ons meer af …

familie

Leven

6 reacties

Dag op dag een jaar geleden kleurde de dag plots zwarter dan zwart en het donker van de nacht werd nog donkerder. Ons leven stond even stil en de wanhoop was enorm. Het ging zo slecht met onze schat en ze zag zo hard af dat ze aangaf dat het genoeg was geweest. We slikten, namen elkaar vast en gingen samen met haar op weg. Wat echter geen enkele arts verwachtte, gebeurde opnieuw. Haar levenslust won het van de duisternis.

We zijn een jaar later, haar lichaam laat haar steeds meer in de steek, maar wij zijn dankbaar voor de mooie dagen en fijne momenten. Wij zijn blij met wat nog kan en hopen op nog veel meer. We dromen voor onze held geen grote dingen, enkel nog wat extra tijd zodat we elkaar nog wat langer kunnen vasthouden. 

familie, geluk

Tulpen

2 reacties

Door de ramen priemt de zon en ze verblindt me. Ik glimlach weemoedig en zoek een streepje schaduw.  Op tafel staat een ruiker vuurrode tulpen de woonkamer op te vrolijken. Boven klinkt een duet van hobo en klarinet. 

Paasvakantie versie 2.0 . De pot kleine chocolade eitjes  werd vandaag al voor de tweede maal aangevuld, iets dat in normale omstandigheden absoluut niet zou gebeurd zijn. (ik ben, tot frustratie van mijn huisgenoten, nogal strikt in het naleven van het moment waarop die dingen mogen gegeten worden) Dochterlief zit aan haar bureau postkaarten te tekenen om al die vrienden die ze mist te verrassen. De postbode maakt overuren.

Daar is de lente, daar is de zon, maar in onze tuin is geen sprietje te zien. De brandnetels zijn verdwenen, wat overblijft is rotsige grond, bruine modder en een paar standvastige metselbijen. Werkmannen kloppen op voldoende afstand van elkaar paaltjes in de grond en even later graaft een eenzame kraanman een enorme put. Wat overblijft zijn de Alpen en een paar plasjes. Wij dromen van een terras, een tuinzetel, een boek en een tuin vol tulpen en lavendel.

Zeven april in een vreemd jaar, een niet zo gewone gewone dag. Een vriendin laat me weten dat het goed gaat met haar zoon en ik glimlach weemoedig terwijl ik naar een vaas met vuurrode tulpen kijk. 

Ik droom en mijmer en kijk naar de wandelende voorbijgangers en de snelle fietsers in hun blitse pakjes. In ons zo kalme dorpje wordt het steeds wat drukker, maar in ons veilige nest heerst rust. De rode tulpen glanzen in het zonlicht en laten me denken aan diegene van wie ik ze kreeg. Samen met wat kaartjes (zei ik al niet iets van de postbode en zijn werkdruk?) laten ze zien dat we niet alleen zijn tijdens die vreemde paasvakantie van het jaar twintig.

familie, thuis

Afgezonderd

2 reacties

Buiten is het rustig. De wereld verstilt en vertraagt. In onze veilige cocon is er echter volop leven. In huis lopen een zus en een broer rond, de echtgenoot werkt niet meer op verplaatsing maar in de slaapkamer en ikzelf en onze prinses leven het leven dat we al zo lang kennen. Het afgesloten zijn van de buitenwereld in deze coronatijden lijkt voor veel mensen een onoverkomelijk probleem. Ik noem het meer een ‘welkom in onze wereld’.

Kleine grote zus verliet ondertussen ons huis en vond een nieuwe veilige haven bij een lieve nicht die haar logeerkamer aanbood. Nu kan zus terug op stage in het woon-zorgcentrum en zo de vele bewoners die ook geen bezoek meer mogen ontvangen, opvrolijken met haar gebabbel. 

Grote broer wil ook naar buiten. Het Rode Kruis van Berlare smeekt zijn vrijwilligers om te komen helpen, maar met een megarisicodochter in huis, kan zoonlief niet inspringen. En een logeerbed vinden in deze tijden is ook niet zo eenvoudig. In tussentijd raakt nu wel de gang grondig gepoetst, is mijn fiets weer tip-top in orde en is zelfs de slotgracht rond het huis opnieuw opgevuld geraakt.

We leven samen, eten samen, lachen en spelen samen en doen heel hard ons best om het voor kleine zus veilig te houden. Meer kunnen we niet doen. We kunnen enkel hopen dat ook de wereld rondom ons zich aan alle regels houdt zodat onze prinses over een paar weken ook weer kan genieten van wat het leven te bieden heeft.

familie

Ontmoeten

5 reacties

Dochterlief ligt ondertussen al meer dan zes weken zwaar ziek in het ziekenhuis. Dat wil zeggen dat ze ook al meer dan zes weken niet thuis is geweest en zelf nergens op bezoek kan gaan. 

Oma is al eventjes ziek, heel erg ziek. Ze kan niet ver weg en heeft het moeilijk om lang te zitten. Dat wil zeggen dat ze al meer dan zes weken haar lieve kleindochter niet kan zien.

Er is echter een oplossing! Leve de moderne communicatiemiddelen. Deze avond zag ik kleindochter en oma elk met een grote grijns met elkaar skypen. Kleindochter met haar steeds in de buurt zijnde gsm, oma met haar spiksplinternieuwe tablet. Plots blijken het ziekenhuis en het oma-en opahuis toch niet onoverkomelijk ver van elkaar te zijn.

Deze avond leek het of oma en kleindochter even bij elkaar op bezoek waren, deze avond leek het een klein beetje op dicht bij elkaar zijn.

familie

Herinneringen

1 reactie

Vandaag werd afscheid genomen van nonkel F. Grote grote zus kwam een nachtje bij haar kleine zus slapen en daardoor kon ik mee naar de kerk. Toen ik zelf klein/jong/onschuldig was, mocht ik vaak gaan logeren bij mijn twee nichten. We hadden dolle pret op de boerderij, ik mocht daar met de tractor op het veld rijden, plantte bloemkolen en speelde in de schuur. Als dessert konden we zelf onze aardbeien gaan plukken en van de warme chocoladepudding mocht ik het velletje opeten dat één van mijn nichten niet lustte en waar ik gek op was. Nonkel was een man van weinig woorden en toch was hij steeds aanwezig en liet hij al dat jonge geweld zijn gang gaan. Ik groeide op, trouwde en kreeg zelf kinderen. Ondertussen ben ik meer dan drie keer zo oud als tijdens die vakantiedagen op de boerderij, maar ik ben ze nog niet vergeten. Nonkel en tante lieten me onvergetelijke herinneringen maken en daar ben ik nu heel blij mee. Ik hoop dat mijn eigen kinderen later aan een even mooi verleden kunnen terugdenken. 

familie, thuis

Zou het?

4 reacties

26 novenber, 29 november, 1 december, 6 december, 20 december, 26 december en vandaag 2 januari. De tijd gaat verder, maar wat is er veel gebeurd in die periode. We worstelden ons door zware momenten, zagen af en toe een lichtpuntje, maar nog vaker overheersten de donderwolken en de mist. Infectie na infectie teisterde het frèle lijfje van onze held. Haar longen hielden het bijna voor bekeken en haar buik was één grote puinhoop.

Maar toch, na een massa antibiotica, buikspoelingen en drains, kinébeurten en beademing met extra zuurstof lijkt onze prinses toch weer langzaam de goede kant uit te gaan. We zijn er nog lang niet, af en toe zoals vandaag moet ze een stap terug zetten, maar thuis komt voorzichtig weer in zicht. Stiekem hopen we over een week onze valiezen te kunnen pakken. Stiekem wensen we dat we afscheid kunnen nemen van kamer 44. Stiekem dromen we dat iedereen weer in zijn eigen bed kan slapen.

Maar ssst, vertel het nog niet verder, we willen het noodlot niet tarten, we willen Murphy niet uitdagen, maar ssst, heel stiekem…

familie, feest

Feestje

8 reacties

Een romantisch etentje in de cafetaria van het ziekenhuis, een wandeling hand in hand doorheen de eindeloze ziekenhuisgangen, een warme knuffel op een hard klapstoeltje. Neen, we hadden ons onze vijfentwintigste huwelijksverjaardag toch iets anders voorgesteld. In al die jaren hebben we veel meegemaakt, gitzwarte momenten maar ook onbetaalbare belevenissen met onze vier schatten.

Het is hard wanneer je nu één van die schatten roerloos in het witte ziekenhuisbed ziet liggen terwijl een kleine kiwiknuffel de wacht houdt om enge demonen weer weg te sturen. Haar lijfje voert een hevige strijd en dat vraagt zoveel energie. Gelukkig springen heel wat van haar favoriete dokters en andere ziekenhuismedewerkers ook eens binnen. Zo weten en voelen we dat we er niet alleen voorstaan.

Vijfentwintig jaar al, in lief en leed, in goede en kwade dagen. Maar laat de komende vijfentwintig jaar de kwade dagen maar wegblijven…

familie

zondagnamiddag

Een reactie plaatsen

Een gewone zondagnamiddag na een gewone week, wat kunnen we daar van genieten. Dochterlief en ikzelf maakten onder een stralend herfstzonnetje een fikse wandeling. We sloegen nog wat zonvitamientjes op zodat onze voorraad weer aangevuld werd.

Terug thuis was het spelletjestijd en terwijl nadien onze prinses even was gaan rusten, kon ik het pannenkoekendeeg maken van 3l melk en 2,5kg bloem.  Grote broer en grote zus bakten een enorme stapel pannenkoeken en ons volledige gezin samen met de liefjes kon de buik vullen. 

Ik zag de hele bende en glimlachte. We hebben het getroffen op deze herfstzondag. Kon het leven maar altijd zo rustig rumoerig, mooi en gewoon zijn.

We sluiten die fijne zondag af met zeven schoenen aan de deur. Vannacht komt Sint Maarten. Hopelijk zijn al de schoenen van die grote sloebers gevuld tegen morgenvroeg. Hun brief is in elk geval geschreven…

familie, rust

Zorgzaam

8 reacties

Een kleine acht weken geleden namen we met het hele gezin een beslissing die ons leven op zijn kop heeft gezet. Lieve tante had een thuis nodig waar ze afscheid zou kunnen nemen van het leven en wij boden haar de ruimte en de tijd in ons gezin. Sindsdien leven we op een ander ritme. Langzaam zien we de dood dichterbij komen, maar tegelijk mogen we ook veel dankbaarheid ontvangen van onze lieve tante. We zien ook de zorgzaamheid en het mee leven van de mensen rondom ons. Nonkel kwam met zijn gezin een week de zorg overnemen zodat we toch op vakantie konden, we krijgen fruit en groenten toegestopt, oppashulpen bieden zich spontaan aan, onze huisartsen sloten lieve tante in hun hart en de thuisverpleging biedt ons samen met het palliatief team een luisterend oor aan.

Het is soms slikken, af en toe zuchten, twijfelen en zoeken. Het is liefde geven en nog meer krijgen. Het is plaats afstaan en ruimte geven, het is vertrouwen hebben in de toekomst en hopen op een rustig afscheid. Het is wachten op wat komen gaat en blij terug denken aan wat was.

Lieve tante, lieve lieve lieve