Categoriearchief: familie

familie, rust

Zorgzaam

8 reacties

Een kleine acht weken geleden namen we met het hele gezin een beslissing die ons leven op zijn kop heeft gezet. Lieve tante had een thuis nodig waar ze afscheid zou kunnen nemen van het leven en wij boden haar de ruimte en de tijd in ons gezin. Sindsdien leven we op een ander ritme. Langzaam zien we de dood dichterbij komen, maar tegelijk mogen we ook veel dankbaarheid ontvangen van onze lieve tante. We zien ook de zorgzaamheid en het mee leven van de mensen rondom ons. Nonkel kwam met zijn gezin een week de zorg overnemen zodat we toch op vakantie konden, we krijgen fruit en groenten toegestopt, oppashulpen bieden zich spontaan aan, onze huisartsen sloten lieve tante in hun hart en de thuisverpleging biedt ons samen met het palliatief team een luisterend oor aan.

Het is soms slikken, af en toe zuchten, twijfelen en zoeken. Het is liefde geven en nog meer krijgen. Het is plaats afstaan en ruimte geven, het is vertrouwen hebben in de toekomst en hopen op een rustig afscheid. Het is wachten op wat komen gaat en blij terug denken aan wat was.

Lieve tante, lieve lieve lieve

familie

Ontbijt

2 reacties

De echtgenoot en ikzelf trokken er samen even op uit. Grote zus was een nachtje komen logeren bij haar kleine zus en daardoor hadden we een hele voormiddag voor onszelf. Samen gaan ontbijten, was iets wat we vroeger wel regelmatig eens deden, maar de laatste jaren kwam het er niet meer van. We genoten van het glaasje fruitsap en de verse broodjes op een terrasje in de vroege ochtendzon en sloten ons uitje af met een wandeling door Aalst.

Thuis was kleine grote zus al aan het koken voor ons en na die verwenmomenten reden we terug naar Brussel.

Na vier volle weken deed het deugd om er even tussenuit te zijn. Dank je wel grote grote zus voor de overnachting, dank je wel kleine grote zus voor het eten, dank je wel lieve echtgenoot voor het uitje, dank je wel prinses dat ik even weg mocht.

familie

Afsluiter

4 reacties

2017 was voor ons het jaar van Villa Max, Bring a Smile, Smile to me en Beyond the Moon. Vier organisaties die zieke kinderen onvergetelijke momenten bezorgen en ook ons gezin lieten genieten.

2017 was het jaar waarin onze held dank zij veel oefenen en doorzettingsvermogen haar eerste passen zette na haar zesde rugoperatie, maar het was ook het jaar van rugoperatie zeven die er voor zorgde dat haar mogelijkheden weer een heel stuk achteruit zijn gegaan

2017 was het jaar waarin diezelfde held afscheid nam van het buitengewoon onderwijs en de stap zette naar het gewoon onderwijs. We vonden een school die samen met ons de sprong waagde en hebben nog geen seconde spijt gehad van die beslissing.

2017 was ook het jaar van onze drie andere schatten. Ze begonnen alle drie aan een nieuwe studie en voelen er zich goed bij.

2017, het jaar van de grote verhuis. Mespelare is nu ons dorpje geworden, het huis is nu onze thuis geworden.  Dank zij het vele werk van de echtgenoot en alle hulp van ontelbare vrienden kunnen we ons leven weer op de rails proberen krijgen.

2017 en Michiel zullen ook steeds met elkaar verbonden blijven. In Steracteur Sterartiest zong hij de pannen van het dak voor ons geliefde Villa Rozerood en sleepte zo de verdiende overwinning in de wacht.

2017 had ook mindere momenten, grote opa verliet heel stilletjes deze wereld, maar leeft verder in talloze verhalen, kleine oma en de lieve tante hadden het het voorbije jaar niet steeds even gemakkellijk, maar we zijn blij dat ook zij 2018 kunnen verwelkomen. Ik brak en voet en merkte dat dit niet zo eenvoudig was. Het was ook het jaar van de vermiste en gegijzelde auto.

We sluiten 2017 met enige weemoed af, maar hopen met heel ons hart dat 2018 een jaar wordt waarin we weer heel wat fijne herinneringen zullen krijgen.

familie, thuis

Warmte

4 reacties

We zijn weer thuis. Na het slechte nieuws van gisteren werd er besloten om ons ondanks de pijn, toch te laten vertrekken. De pijn is bij momenten nochtans allesoverheersend.  We proberen hem te temperen met pijnstilling, maar voorlopig moeten we het proberen met de gewone poedertjes en zakjes. Hopelijk helpt het voldoende. Het lijntje met het ziekenhuis blijft echter kort. We mogen steeds bellen of naar spoed gaan en dinsdag worden we alvast terug in Brussel verwacht om onder andere de pijn te evalueren.

Ondanks alles zijn we toch heel blij om weer in ons warme nest terug te komen. Opnieuw met zes in de woonkamer, met zes in de zetel naar een grappige film kijken, met zes tranen met tuiten lachen, met zes aan de koekjes en de chips zitten met zes met de ogen rollen om de gekke stoten van kleine grote zus.

Gewoon opnieuw genieten van elkaar en blij zijn met wat we hebben.

We wensen jullie allemaal een warme kerst vanuit ons warme huis met warme mensen.

examen, familie, operatie

Te veel

3 reacties

Het was stil op de blog.  Mijn hoofd wou niet meer mee.  Er gebeurde zoveel op veel te korte tijd.  We namen afscheid van de grote opa, de operatie van onze held werd gepland en dat bleek toch wel al vrij snel te zijn en kleine grote zus had haar eerste examens aan de hogeschool en deed het helemaal niet slecht en daarnaast hadden we nog een tiental afspraken in het UZ.

Gelukkig  mochten we tussendoor ook nog op vakantie naar Zeeland met dank aan Beyond the Moon, een organisatie die gezinnen met zwaar zieke kinderen onbekommerd op vakantie wil laten gaan en dat is hen goed gelukt. We genoten van de rust en het niets doen. We genoten vooral van elkaar en konden onze batterijen weer wat opladen.  Mijn energielevel zit immers historisch laag.

Deze en volgende week heeft onze prinses dan ook nog eens examens. Ze startte vandaag met het vak Nederlands, morgen zou ze geschiedenis hebben.  Deze voormiddag bleek echter dat drie uur examens maken toch wel wat hoog gegrepen was. Het proefwerk werd dan maar in twee gesplitst. In plaats van haar favoriete vak geschiedenis zal ze morgen Nederlands afwerken. Geschiedenis zal voor een andere keer zijn en ook voor Engels volgende week worden twee momenten voorzien. Gelukkig heeft de dochter een directie die heel begrijpend en mee-denkend is.

Ondertussen stijgt de spanning, woensdag na het examen, worden we terug op kids2 verwacht. Donderdag wordt één staaf uit de rug er terug uit gehaald. Rugoperatie zeven alweer en hopelijk is dit echt wel de laatste keer!

Ik wil jullie ook nog even oproepen om vanavond naar ‘ steracteur sterartiest’ op 1 te kijken.  Michiel zingt voor Villa Rozerood,  de warmste villa van Vlaanderen. Let vooral op één van de filmpjes tussenin, je zou wel eens een paar mensen kunnen herkennen…

 

 

familie

Lieve opa

13 reacties

Deze ochtend sloot opa voorgoed de deur van het leven. Het laatste spel scrabble was gespeeld, zijn vingers zullen de pianotoetsen niet meer beroeren. In de kast zal het puzzelboekje tevergeefs wachten om ingevuld te worden.  Zijn mopjes zullen de stilte niet meer doorbreken.

In de plaats daarvan woont hij nu in een hoekje van ons hart en leeft hij voort in de vele herinneringen die we samen hadden.

Vaarwel lieve opa, papa, schoonpapa, het gaat je goed…

familie, rust, Villa Rozerood

Hulp

2 reacties

De voorbije vier dagen mochten de dochter en ikzelf logeren in Villa Rozerood. Wat was ik blij dat dit bestaat. Alle zorg werd in mijn plaats gedaan en ook ik werd in de watten gelegd. Zelfs de medevakantiegangers hielpen mee om te zorgen dat mijn voet zeker kon rusten.  De jongste dochter genoot en vulde haar dagen met bednet, in bad gaan en lezen. Ik had weer heel wat babbels en vond nog een paar goede boeken in het boekenrek.

Nu zijn we weer thuis. Gisteren werd ik in het ziekenhuis verwacht en kreeg ik een loopgips. Het is nu wel de bedoeling om het nog steeds rustig aan te doen (en dat is echt wel moeilijk!) maar aangezien we maandag op vakantie vertrekken, moet er echt wel gewassen en opnieuw ingepakt worden.  Gelukkig kan ik hier ook rekenen op de hulp van de andere huisgenoten anders kwam er van rusten al helemaal niets in huis.

Een gebroken voet, het is het einde van de wereld niet, maar van mij mag hij nu wel beginnen genezen. Nog een week of drie gips en dan… hoop ik…

familie, school

lieve grote zus

5 reacties

Kleine zus ging vandaag voor het eerst echt naar school.  Deze namiddag had ze drie uur praktijkles.  Ze had er zich gigantisch op verheugd.  Nu was er maar één probleempje, ik kon ze niet terug van school naar huis brengen.  Het noodplan werd ingeschakeld en kleine grote zus mocht inspringen.  De zus was echter nog nooit op de nieuwe school van onze held geweest, dus bracht ze haar mee weg.

Ze was onder de indruk van de grootte van de school en haar hart brak in honderden stukjes.  Ze zag kleine zus helemaal alleen in haar rolstoel die reuzespeelplaats oprijden en wou dat ze mee kon om haar te beschermen tegen al die hoofden die meedraaiden, al die nieuwsgierige blikken.  Had ik in het zesde middelbaar gezeten, ik was speciaal voor mijn zus nog van school veranderd…  Dit was wat ze ze zei op weg naar de auto en ik smolt helemaal.

Na schooltijd stond ze haar op te wachten, samen reden ze naar huis en kwamen voorbij hun gezamenlijke oude school.  Toen ik weer thuis kwam, stond er alweer een taart in de oven en werd ik getrakteerd op blije verhalen over zentangle, verjaardagskalenders, groepswerk en babbels met vriendinnen.  Verhalen van een bijna doodgewone vijftienjarige.

familie

Straf

4 reacties

Ooit begon ik deze blog met de bewering dat we een heel gewoon gezin waren.  Ondertussen weet ik wel beter.  Zo gewoon verloopt het bij ons al lang niet meer.  Onze held spartelt zich met vallen en opstaan een weg vooruit, onze drie grote schatten kregen verantwoordelijkheden die ze op hun leeftijd niet hoorden te hebben en de echtgenoot en ikzelf… wij leerden leven met een steeds veranderende werkelijkheid.  Gemakkelijk is dat niet, niet voor onze held, niet voor onze drie andere schatten en niet voor onszelf.  We liepen en lopen nog regelmatig met ons hoofd tegen de muur, we verstaan elkaar niet steeds zoals het bedoeld wordt, maar er is één grote reden waarom we niet met zijn allen kopje onder zijn gegaan.  We horen bij elkaar.  Zonder elkaar blijft er niets over van onze kracht.

Mensen vinden ons sterk.  We worden omschreven als moedig en straf.  Bij mezelf glimlach ik dan eens.  Ik ben helemaal niet sterk, moedig of straf, vaak heb ik zin om tegen een muur te kloppen of eens hard te gillen.  Enkel en alleen door de mensen rondom mij en dan vooral ook de echtgenoot en de kinderen lukt het mij om voort te doen en de moed niet te laten zakken.  Ze zijn schatten, alle vijf!

familie, feest

verlengingen

1 reactie

Een dag wordt een week.  Eén week worden er twee, twee gaan geluidloos over in drie en voor je het weet, is er een maand voorbij.  Zover zijn we nog niet.  Week drie is net begonnen, maar we weten wel dat er verlengingen volgen.  Het bloed wordt nog dagelijks gecontroleerd en al het vocht dat in en uit gaat wordt genoteerd.  Elke dag verschijnen nog een paar artsen aan het bed van Elselien. Als ik eerlijk ben, weet ik ook wel dat ze nog niet in orde is, maar tegenover vorige week zien we wel heel wat verbetering.

Nu hopen we stiekem om met Kerst met ons zessen te zijn.  Het zal afwachten zijn.  Gelukkig kregen we wel al de verzekering van één van de dokters dat we zeker naar Villa Rozerood mogen.  Aangezien daar verpleging is, durven de artsen dat wel aan.  Duimen maar dat er weer niets vreemds uit de lucht valt.