Het is stil in de kamer nu alle broers en zussen weer naar huis zijn vertrokken. Enkel vake en ikzelf blijven verslagen achter.
Deze nacht kreeg onze lieve schat plots verschrikkelijke buikpijn. Ze durfde niet meer bewegen, de misselijkheid werd weer erger en ook het ademhalen ging moeizamer. Heel vroeg deze ochtend werden dan al haar artsen opgetrommeld en toen gaf onze dappere held aan dat ze moe was. Ze was op, ze kon niet meer en het hoefde ook niet meer van haar. Ze wou alleen nog slapen, geen gedoe meer aan haar lijf, geen ingrepen, enkel rust.
Deze namiddag wou ze nog een laatste foto van ons gezin van zes, dan werd ze in slaap gebracht. Eindelijk heeft ze geen pijn meer, eindelijk niet meer misselijk. Terwijl aan de muur de kerstlichtjes hangen en drie kabouters de wacht houden, ligt ze muisstil in bed met haar knuffels stevig in haar armen.
Binnenkort is ons meisje thuis, voor altijd