De voorbije week zijn we een paar keer op ziekenbezoek geweest. Maandag trokken we richting Leuven om een vriendinnetje op te zoeken dat een scolioseoperatie onderging. De dag van de ingreep kag onze held zelf in het ziekenhuis. De hele dag door moest ik denken aan wat er gebeurde 14 maanden geleden. De hele dag door hoopte ik zo hard dat alles goed ging. Naarmate de dag vorderde werd ik steeds zenuwachtiger en banger. De opluchting na het lezen van het berichtje van haar mama was groot. Elselien was heel enthousiast en blij dat zij nu eens op bezoek kon gaan in plaats van zelf in het ziekenhuis te liggen. Ik had het echter even heel erg moeilijk. Op het moment dat we aan de deur stonden, sprongen de tranen in mijn ogen. Even dacht ik terug aan de onzekerheid waar we zelf ingezeten hadden, aan al die maanden in het ziekenhuis, aan alles wat telkens fout liep. Na een paar keer slikken ging het gelukkig weer wat beter en konden we een andere fijne meid gaan blij maken. Donderdag reden we dan naar de andere kant van het land want in Brugge lag de lieve meter van de dochter. Ook haar leven heeft aan een zijden draadje gehangen, maar gelukkig gaat het nu weer de goede kant op. Ook aan die ziekenhuisdeur moest ik weer eerst een paar keer slikken. Net zoals maandag had ik het zo moeilijk. Je denkt zelf dat je het allemaal een plaats hebt gegeven, maar op onverwachte momenten komt het verleden toch weer boven. Het grijpt je plots bij de keel en doet je beseffen dat je toch wel ontzettend veel geluk hebt gehad.
