Ademen, lucht, zuurstof, leven, ze doet het. Onze lieve dappere superheld doet het opnieuw. Iedereen hoopte, maar niemand durfde geloven. Al zo vaak kroop ze door het oog van de naald, al zo dikwijls was het kantje boordje, maar ook deze keer overwon haar levenslust.
De angst bij haar en bij ons was vlak voor het uithalen van de beademingsbuis enorm. Naarmate zij harder kneep in mijn hand piekte mijn hartslag steeds hoger. En toch bleef ze bij haar standpunt.
Lieve dappere dochter van ons.
De sneeuw dwarrelde de hele dag met vlagen uit de lucht en bedekte de grond onder een dun laagje wit poeder. De wereld zag er plots een beetje liever en zachter uit. Binnen in kamer 43 lijkt de koorts onder controle te raken en uit de sondeopening is de ettervloed gestopt. Zo stilletjes aan komt er weer wat meer leven in de dochter met dank aan al de dosissen antibiotica. Jammer genoeg zijn we hier nog niet weg. De kuur zal nog een week of twee moeten voortgezet worden voor we zeker kunnen zijn dat de vieze beesten hun biezen hebben gepakt.
Ondertussen gebeurde er ook een toscameting. Er wordt dan gekeken hoe het met de uitwisseling van zuurstof en koolstofdioxide zit in de longen. Om die uitwisseling te optimaliseren, knutselde de longarts deze avond nog wat aan het bipaptoestel. Hopelijk valt dochterlief overdag nu wat minder snel in slaap en kan ze wat meer genieten van haar dag.
Vannacht komt in het ziekenhuis de Sint. De schoen staat klaar en de brief is geschreven. Misschien kan de Sint wel iets vinden als opvolger van Villa Rozerood, want ook al hebben we op korte termijn een oplossing, we moeten ook vooruit kijken naar de toekomst ook al is die zo onzeker.
Exact twee jaar geleden zaten we ook hier in het ziekenhuis, er is in die tijd heel veel gebeurd. We hebben in een diepe put gezeten, maar de bodem is nu toch weer wat verder weg. Deze ontsteking catapulteerde mij terug naar die zware periode, de gevoelens en de angst die er toen heerste. Het gaat beter nu, maar het spook in mijn hoofd gaat nooit meer weg, nooit meer.
Ademen, zuurstof, lucht, voor ons is het iets vanzelfsprekend. We doen het zonder er bij na te denken. Pas wanneer we verkouden zijn, merken we dat dat ademen toch niet zo vanzelfsprekend is.
Onze held heeft al jaren een probleem met ademen. Door haar extreme scoliose nam haar longcapaciteit af tot ongeveer 25%. Eerst kwam het percussietoestel in huis en dan is er een periode geweest dat ze zelfs extra zuurstof nodig had. Sinds een jaar of vijf is er in haar en ons leven nog een nieuw toestel gekomen. Het bipaptoestel. Het hielp haar vooral ’s nachts om toch voldoende diep in en uit te ademen.
Vorige week kwam er ook een beademingstoestel voor overdag bij. Onze prinses is te verzwakt om nog zelf haar zuurstofgehalte en ademhaling te kunnen regelen. Sinds gisteren dipte ook haar saturatie (oftewel het zuurstofgehalte in het bloed) stevig. De pneumologen kwamen een paar keer op bezoek, onze dochter had hen nodig. Ze zag bleek, viel voortdurend in slaap en voelde zich duizelig. Zuurstof werd weer maar eens opgestart. Er moet alleen opgelet worden dat ze niet te veel zuurstof krijgt. Anders gaat ze weer in slaap vallen.
Het is een puzzel, het is dansen op een slappe koord, het is balanceren op de evenwichtsbalk. En ik, ik kreeg een dipje en heb nood aan zuurstof…
