Ik zit nu naast Elselien. Vandaag kreeg ze een echte kamer op IZ. Meisjes van 12 liggen niet graag in het zicht van alles en iedereen. Nu heeft ze een kamer voor zich alleen. Een kamer met een raam en een deur. Nu hoort ze geen huilende baby’s meer en ook de alarmen van de andere bedjes kunnen haar niet meer storen. Door de rust die ze nu krijgt, heeft ze ook heel wat kunnen slapen. Op die momenten beginnen je eigen gedachten te malen. Wat nu vraag je je af. Hoe moet het nu verder. Elselien heeft zo hard geknokt, ze staat nu al verder dan gelijk welke dokter ooit gedacht had. En toch, … De uitdaging waar zij en wij nu voor staan is immens. Deze middag had ze verdriet. Ze besefte heel goed dat ze een luier aan had en dat besef is voor een prille tiener heel hard. Als ouder zie je dat verdriet en je wil haar zo graag troosten en zeggen dat dit maar voor eventjes is. Maar dat kan je niet. Je weet dat dit wel eens blijvend zou kunnen zijn. Jij weet al zoveel en je bent bang voor het moment waarop haar vragen zullen komen. Dat moment is niet meer veraf. Daar ben ik heel zeker van. Ze is heel helder, ook al heeft ze nog Dormicum en Morfine. Ze beseft zoveel en begint zelf verbanden te leggen. We kunnen alleen maar hopen dat ze ook deze uitdaging zal aangaan.
Vandaag kwam ook de cardioloog langs om een echo van het hart te maken. Het was vreemd om haar hartje nog eens te horen kloppen. de laatste keer dat ik het zo duidelijk hoorde, was bijna dertien jaar geleden. Haar hart is in prima staat. Alleen merkte de cardioloog op dat haar hart tegen de wervelkolom aan ligt. Bij gezonde mensen is er steeds een buffer tussen hart en borstbeen en tussen hart en wervelkolom. Een van de hartkamers bij onze dochter wordt deels weggedrukt door haar scoliose. Dit is ook de reden van de enorme problemen die ontstaan zijn tijdens de operatie. De dokter heeft ons echter verzekerd dat in normale omstandigheden (lees geen operaties) haar hart het perfect zal doen. Toch al één ding waar we ons geen zorgen hoeven over te maken.