Het is een tijd geleden dat ik nog iets schreef.  Ik vond de moed niet om iets neer te pennen.  Na een fijne vakantie werd er twee dagen keihard gewerkt om het oude huis netjes te kunnen overdragen.  Tijdens die twee dagen moet ik echter gestoken zijn door één of ander beestje op mijn neus.  Nu had ik de pech dat dit exact op een puistje was.  Dit is heel zwaar beginnen ontsteken.  Blijkbaar was dit echt geen goede plaats.  De dokter liet me onmiddellijk komen en antibiotica werd opgestart.  Gelukkig ken ik ook al wat van wondverzorging want ook dit was broodnodig.  Het risico op een sepsis was heel reëel.  De dokter vreesde dat ik in het weekend op spoed zou belanden.  Ik mocht zeker geen koorts krijgen, extra ontstekingen of wat dan ook.  Ik maakte me vooral zorgen om de jongste dochter.  Toen ik hoorde dat die bacterie die zich op mijn neus had gevestigd heel besmettelijk was, werden mijn handen nog meer dan anders gewassen.  Gisteren kreeg ik het verlossende nieuws dat de antibiotica hun werk doen en volgde de opluchting.

Jammer genoeg lukte dit weekend het aanprikken van onze held haar poort niet.  Dat kwam er dus ook nog bij.  Gisteren trokken we weer maar eens naar het uz.  Ook daar ging het prikken niet vanzelf, maar na wat zoeken, is het wel gelukt.

Vorige vrijdag ging Elselien ook even naar school.  Ze genoot van het aanwezig kunnen zijn.  ’s Avonds kwamen we weer met beide voeten op de grond.  Al om half acht wou ze gaan slapen.  Die twee uurtjes hadden toch wel wat gevraagd van haar.  Natuurlijk is ook de rit niet te onderschatten.  Het is bijna een uur rijden heen en dan moeten we ook nog eens terug.  Morgen gaat ze ook.  Ze kijkt er naar uit om mee te doen met de les voeding.  We zien wel hoe lang ze het volhoudt.

Hopelijk gebeuren er nu niet te veel vreemde zaken meer.  Het is hier al hectisch genoeg zonder al die gekke toestanden.