Blauwe plekken, kneuzingen, een schaafwonde hier en daar, een hersenschudding, uitgerokken spieren, nekkrampen en rugpijn. Het had erger kunnen zijn, veel erger.
De voorbije dagen waren gevuld met dokters-en ziekenhuisbezoeken, met telefoontjes en veel heen-en-weergeloop. Telkens opnieuw beseffen we waar we aan ontsnapt zijn, maar ook wat ons overkomen is. Op dit moment overheerst bij mij de kwaadheid. Dronken achter het stuur kruipen doe je NIET! Je brengt niet alleen jezelf in gevaar, maar ook je medeweggebruikers. Wij hadden het geluk dat we in een zware (weliswaar ook spiksplinternieuwe) mega-auto reden, maar niet iedereen heeft dat geluk. Ik hoop echt dat al wie deze blog leest dan ook nooit of te nimmer rijden en drinken zal combineren. Zelfs een beetje drinken is al te veel.
Gelukkig waren er op dat moment ook mensen die wel verantwoordelijk bezig waren. Getuigen die onbaatzuchtig hulp boden, die hun armen om je heen sloegen, die alles wat je nodig had uit de auto gingen halen, die zelf op de politie toestapten om te verklaren wat ze gezien hadden. Een dikke pluim voor die helpers die niet enkel stonden te kijken, maar de handen uit de mouwen staken. Ook hun zondagavond verliep niet zoals ze het verwacht hadden en dat allemaal door één iemand die gedronken had en veel te snel reed.
Hoe het met de auto zal aflopen, weten we nog niet. We wachten op wat de expert zal beslissen. We zien wel, wij zijn er alledrie nog zonder al te veel lichamelijke schade van af gekomen en daar trekken we ons nu aan op.
