Categorie archieven: Antibiotica

nierbekkens

Onze held is moe. Al 2 nachten en 2 dagen deed ze geen oog dicht. Nierbekken na nierbekken braakt ze vol. Haar maag wordt continue gedraineerd, ze eet en drinkt niets meer zelf en toch is ze zo ontzettend misselijk. De artsen overleggen en proberen. Een nieuw medicijn met een onuitspreekbare naam wordt, nadat er eerst nog een ecg wordt afgenomen, opgestart. Litican en ondansetron worden in de maximale dosis gegeven, de kracht van de bipap wordt verminderd, maar niets lijkt echt te helpen. Steeds wanneer haar ogen dichtvallen, volgt een nieuwe braakaanval. 

Tegen de avond aan stak er op de koop toe nog koorts op. De hele testbatterij werd afgenomen en antibiotica opgestart. Nu kunnen we alleen maar hopen dat het stilletjes aan terug betert. 

In bed ligt een stille, bleke en trieste dochter. En toch, wanneer haar gevraagd wordt of ze, wanneer ze dit had geweten, opnieuw voor de ingreep zou kiezen, volgt er een volmondig ja van die dappere held. 

Te veel

De voorbije maanden vlogen voorbij. Al heel vaak wou ik een nieuw bericht schrijven, over een fijne week aan zee, een maffe uitstap van twee mama’s met hun twee dochtervriendinnen, een nieuwe schattige bewoner ten huize giraffenvlekjes luisterend naar de namen Gouda, Brutus, Magnum Gold, Dame of gewoon Schattie (de schattigste goudhamster ter wereld) Ik wou ook schrijven over moeilijke onderwerpen, maar durfde niet goed. Ook over de onverklaarbare koorts van dochterlief of mijn vreemde reactie op een ijzerinfuus had ik een prachttekst kunnen schrijven. Maar ik deed het niet. De energie is op, de fut is er uit. Alles wat extra is, is gewoon te veel, maar ook het voorbije weekend toonde dat de elastiek nog wat verder kan gerokken worden.

Zaterdagochtend kregen we slecht nieuws over de liefste Kleine Oma van de wereld en vloekte ik eens goed op de overbezetting, de regels en de eenzaamheid en werd ik bang.

Zaterdagavond ging het ook niet goed met onze held, de appendicostomie waarlangs ze darmspoelingen krijgt, was gezwollen en vuurrood en lekte bloed en etter. Er volgde een overleg met het UZ tot in de late avonduren, maar voorlopig bleven we thuis. Op zondag werd na nieuw overleg besloten dat het zo niet verder kon en hals over kop vertrokken we richting Brussel. De chirurg keek, fronste zijn wenkbrauwen en besloot waar we voor vreesden. De valiezen mochten uit de auto worden gehaald en een kamer op de overvolle kinderafdeling werd voor ‘hun’ krak vrij gemaakt.

De antibiotica druppelt in, verschillende artsen springen binnen, de ene al wat meer ongerust dan de andere. Morgen volgt er een scan van de buik, ergens deze week mag ze nog eens de MRI-geluiden doorstaan, een tosca-meting staat op de planning, de chemo zouden ze willen veranderen en de tpn wordt ook aangepast. Tja, nu ze hier toch is…

De laatste dagen kreeg ik ook het vreselijke nieuws te horen dat een lief ventje van amper zeven het leven plots heeft losgelaten en dat een fantastische jonge vrouw die ook voor de dochter geen onbekende was, bij een auto-ongeluk het leven liet.

En dan lees je dat mensen hun leven rampzalig is omdat ze drie dagen in een quarentainehotel moeten zitten na een huwelijksreis van drie weken, je ziet berichten van twintigers en dertigers voor wie het het einde van de wereld lijkt omdat ze niet meer naar hun geliefde danszaal kunnen. Ik kijk en word triest. Relativeren is blijkbaar een kunst.

Echonieuws

Een echo waarbij de radioloog maar bleef scannen en er uiteindelijk het radiologieopperhoofd bij haalde, was niet echt geruststellend. Wanneer nadien nog eens twee chirurgen, een assistent en onze geliefde verpleegster de kamer binnen vielen, voelde ik de bui al hangen. Gelukkig waaide er een stevige aircowind de bui de kamer uit en verscheen de zon met nieuws dat ik niet had zien aankomen. Ondanks een nog steeds aanzienlijke hoop vocht boven de broviacinsteek, was besloten dat we de volgende antibioticakuur thuis mochten geven. Een doos werd gevuld met spuiten, infuuszakjes en antibiotica, de valiezen werden gepakt, de badkamer leeg gemaakt en dochterlief kreeg nog haar laatste medicatie.

Deze namiddag reden we onder een blauwe hemel en met een waslijst aan instructies weer huiswaarts. De volgende afspraak staat gepland voor dertig juni en we zijn deze keer vast van plan om het zo te houden.

Kalm

In de berm bloeien de klaprozen en door het lange gras sluit behoedzaam een grijze kat. De grijze wolken drijven weg en de zon verwarmt plots de ziekenhuiskamer. In bed ligt een prinses te knutselen terwijl ze op haar computer de ene na de andere aflevering van haar net ontdekte serie laat afspelen. Een piepende pomp doorbreekt de rust en laat haar opschrikken.

Langzaam glijden de uren voorbij terwijl ze gevuld worden met bezoekjes van artsen en verpleegkundigen, babbels met de psychologe, telefoontjes met de buitenwereld en een welgekomen uitstapje naar cardiologie om te controleren of er toch echt geen ontstoken hartzakje te zien is, maar de cardioloog stelde ons gelukkig snel gerust. De goochelaar leerde dochterlief nog eens een nieuwe truc en vouwde en passent nog een levensechte giraf.

Een lieve vriendin zorgde er trouwens ook voor dat haar privépostbode een lekkere reep chocolade kwam binnen stoppen en vake kwam, zag en overwon bij het obligate gezelschapsspel.

Morgen is het de dag van de waarheid. Een nieuwe echo rond de katheter zal moeten uitwijzen of het vocht verdwenen is of weigert te vertrekken. Wij hopen op groen licht om in het weekend huiswaarts te keren, de dokters blijven ontzettend voorzichtig. De realiteit is dat niemand weet wat er nog kan gebeuren. We kunnen enkel vertrouwen en hopen dat het snel weer helemaal goed is gekomen.

Wissel

Dinsdagochtend had dochterlief al drie dagen antibiotica gehad en toch bleef de koorts opsteken en zagen we nog steeds de vieze blubber uit de stomie komen. Onze lieve verpleegkundige was ondertussen al de dokters in het uz aan het bestoken met vragen en toen kwam de uitslag van de kweek. De bacterie was helemaal niet onder de ondruk van de antibiotica, ze was er immers resistent aan. Gelukkig bestaat er nog een ander kanon om het beest klein te krijgen. Dinsdagnamiddag reed ik dus weer maar eens richting Jette om een nieuwe lading medicatie. Jammer genoeg startte de kuur weer van dag nul en moeten we opnieuw zeven dagen antibiotica toedienen wat er voor zorgt dat de dagen langer en de nachten korter zullen zijn. Hopelijk slaat deze antibiotica wel aan. Vandaag zagen we nog niet veel verschil, maar we kunnen enkel heel hard duimen dat onze prinses de komende dagen ook deze indringer kan verslaan.

Koorts

De voorbije maandag kreeg dochterlief door een gelukkig toeval totaal onverwacht haar covidvaccinatie. Nu zou dochterlief zichzelf niet zijn als er geen vreemde reactie zou gevolgd zijn. Die nacht kreeg ze koorts, torenhoge koorts, afgrijselijk onvoorstelbare koorts. Tegen de ochtend zat ze ruimschoots boven de 41° en ondanks de paracetamol kregen we ze niet naar beneden. Toch ietwat ongerust belde ik de huisarts en die adviseerde een dubbele dosis paracetamol te geven om de vier uur. De temperatuur zakte… tot een aanvaardbare iets lagere 40°. Gek genoeg voelde ze zich voor de rest tamelijk goed.

De daarop volgende dagen bleef haar temperatuur tussen de 38 en de 39 schommelen. Naweeën van de vaccinatie dachten we. Tot… gisteren. Uit de appendicostomie blubberde een vies gelig vocht en af en toe kwam er zelfs wat bloed uit. Een wat opgezette buik en veel te veel pijn deden de alarmbellen afgaan. Er was maar één probleem, het was weekend. De huisarts kon ik niet bereiken, er vertrokken mailtjes en foto’s naar het uz en vrij snel kreeg ik al antwoord. De dokter van wacht werd opgetrommeld en toen werd het een beetje hilarisch/pijnlijk. Van neurofibromatose had hij nog nooit gehoord en na zijn opmerking over buikspieren die niet reageerden op zijn aanrakingen (dus zou er geen probleem met de darmen zijn) besloot ik hem toch maar even mee te geven dat onze prinses een klein beetje verlamd is. Om een lang verhaal kort te maken, er werd een staaltje van de vieze blubber naar het labo gestuurd (dat de assistent eerst met een covidneuswisser afkwam om het staal te nemen, laten we even buiten beschouwing) en antibiotica moest opgestart worden. Het kostte maar een beetje moeite om uit te leggen dat wanneer je darmen niet werken, je ook geen orale medicatie kan opnemen. Moraal van het verhaal, in het vervolg gaan we toch maar naar het ziekenhuis.

Een lieve verpleegster offerde wat van haar vrije tijd op en regelde tijdens een wandeling met haar vriendinnen de intraveneuze antibiotica en ik reed even over en weer naar Brussel. Nu kunnen we er enkel op vertrouwen dat de medicatie aanslaat en dat de koorts en de vieze smurrie snel verdwijnen.

Gelukkig scheen vandaag de zon om ons nieuwe moed te geven en konden we genieten van de deugddoende warmte en het bezoek van zoonlief zorgde voor het nodige animo ten huize giraffenvlekjes.

Kerstcadeautje

Onder de verlichte kerstboom liggen talloze pakjes en in het kerststalletje staan de os en de ezel broederlijk naast elkaar. De mooiste kleren zijn uit de kast gehaald, maar de aperitiefhapjes moeten nog even wachten. Aan tafel zit de huisarts te overleggen met de coördinerende arts van dochterlief.

Reeds van woensdagavond kreeg de urine een rood-oranje kleur en onze prinses voelde zich maar half en half. De dokter betrouwde het niet en besloot samen met de Brusselse dokter om toch maar antibiotica op te starten. Aan bed hangt nu pomp vier. De puzzel werd nog wat groter, maar wat zijn we blij dat we het zelf mogen en kunnen toedienen. 

Iets later dan voorzien start het kerstfeest. Een feestje om te omarmen met zijn vijven, een samen zijn om nooit te vergeten. Een Kerst van licht en hoop.

Wij wensen jullie allemaal een zalig en liefdevol kerstfeest.

Beest

Al een week lang kwam er uit de tunnel van de appendicostomie steeds opnieuw een klein etterstroompje. Dochterlief voelde zich echter niet echt ziek. Haar temperatuur schommelde wel weer wat meer rond 38° en ze had toch pijn rond het gaatje. Het team van Koester vond een wisser een goed idee en zo bracht ik maandag dat stokje naar het labo om er een kweek van te nemen. Gisteren bracht de huisdokter slecht nieuws. Het één of andere kokkenbeest had zich genesteld waar het helemaal niet thuis hoort. Achter de schermen startte een heel overleg op tussen huisarts, koester en het team in het ziekenhuis en vandaag werd er beslist dat antibiotica toch aangewezen was. Jammer genoeg werkt het maag-en darmstelsel van onze prinses nog altijd niet zoals het hoort en kan dit daardoor alleen via een infuus gegeven worden.  Een ziekenhuisopname wenkte, maar als we het zagen zitten, konden we de kuur ook thuis geven. 

Ik reed even op en neer naar Brussel, haalde twee dozen vol medicatie en toebehoren in huis, dokterde een schema uit om vier keer per dag de antibiotica te geven en toch wat te kunnen slapen en startte de eerste gift. Nog zevenentwintig te gaan, zeven dagen en zeven nachten… en dan gaan we hopelijk tot rust komen in Villa Rozerood…

Rrrrrring

Elke dag gaat er vier keer een alarm af. Om acht uur ’s morgens, twee uur in de namiddag, nog eens om acht uur ’s avonds en nog één keer,… inderdaad…. om twee uur midden in de nacht. Onze prinses heeft een infectie rond de poort en daarvoor heeft ze vier keer per vierentwintig uur antibiotica via haar poort nodig.  De eerste dagen bereidde de verpleging de antibiotica en hing ze dan ook aan. Niet dat dit een garantie was op een rustige nacht, maar ik moest er tenminste niet uit. Nog geen maand geleden eindigde de vorige kuur, ook toen waren de nachten thuis loodzwaar, het opstaan wordt er niet gemakkelijker op.  Dochterlief en ikzelf tellen  af, nog drie nachten en dan… wil ik geen wekkers meer horen en dienen de nachten hopelijk weer gewoon om te slapen.

Bezoek

Al een paar weken ging het wat moeilijker. Haar temperatuur verhoogde wat, de misselijkheid verergerde, de pijn stak opnieuw feller de kop op. Haar bed verhuisde weer vaker naar de woonkamer. De huisarts besloot om toch maar een urinestaal binnen te brengen en ook deze keer trok onze dochter het groot lot. Niet één of twee, maar liefst drie beesten hadden het gezellig gemaakt ter hoogte van haar nieren en bouwden er een gezellig feestje. Onze prinses haar lichaam kon ze nog net in toom houden zodat ze de buren niet stoorden, maar de artsen besloten dat dit niet te lang meer mocht duren. Een grote aanval van de indringers zou het lichaam van onze held niet meer aankunnen. Het ons welbekende antibioticum Tazobactram moest weer opgestart worden. Hals over kop vertrokken we richting uz en installeerden we ons in onze vertrouwde kamer 44.

De antibiotica drupt langzaam in en mijn gedachten vliegen weer alle richtingen uit. Deze namiddag speelden we thuis nog gezelschapsspelen en amper een paar uur later ziet alles er plots heel anders uit. We hopen dat we de kuur vanaf morgen thuis kunnen afwerken. Dat wil dan zeggen dat de nachten extreem kort zullen zijn en de dagen weer wat voller, maar gelukkig hebben we nadien iets om naar uit te kijken en lijkt een stukje vakantie er toch in te zitten…