Het weekend begon goed. Na een bezoekje aan de lieve tante en het ophalen van grote zus, maakten we er een rustige, gezellige avond van. De voorbije dagen was onze prinses weer enorm misselijk en werden de nachten onderbroken door het vele braken. Ze voelde zich echter een pak beter en de wonde waar de poort was weg gehaald leek rustig te genezen. Tot… een uur of zeven op een vrijdagavond. Uit de wonde lekte bloed. We bleven rustig, wisselden het verband en vertrouwden er op dat het wel zou beteren. We hadden beter moeten weten. Tegen half elf kwam er ook etter tevoorschijn en was de pijn niet te harden. Een valies werd gepakt, de bi-pap ontmanteld en de nodige knuffels verzameld en om elf uur, in een dichte mist tuften we weer naar Brussel richting spoed. Daar werden we deze keer, ondanks de drukte, enorm snel geholpen. De chirurg werd opgetrommeld en ook zij keek bedenkelijk. De plaats waar de poort zat, is terug ontstoken. Met een paar ampulles antibiotica om intra-veneus te geven en nog extra voorschriften, mochten we een dikke twee uur later huiswaarts vertrekken. De artsen vertrouwen er blijkbaar op dat we het hier thuis even goed kunnen opvolgen als in het ziekenhuis. Maandag worden we echter alweer in het UZ verwacht.
Deze ochtend fietste ik onder een stralend winterzonnetje naar de apotheker en fietste al snel onverichterzake naar huis. Intra-veneuze antibiotica kan je helemaal niet krijgen buiten een ziekenhuisapotheek. Gelukkig hebben we een korte lijn met de kinderafdeling en regelden zij snel wat extra dosissen. Na nog een extra rit richting Brussel, kunnen we eindelijk weer tot rust komen.
De verrassingen blijven komen, maar nu hoop ik echt wel dat de antibiotica zijn werk grondig doet. Ik heb van deze onverwachte uitjes mijn buik meer dan vol.