Categorie archieven: aanslag

bang

Ik ben bang.  Ik, de onverschrokken, voor niets of niemand bang zijnde, de grote waaghals  als eerste boven in een boom, hoe sneller en hoger een attractie, hoe liever.  Toch ben ik bang.  Ik ben bang van wat ik zie verschijnen op mijn scherm.  Als ik facebook open zie ik het ene na het andere haatbericht verschijnen.  Als ik het nieuws hoor op de radio hoor ik een oproep voor het opnieuw invoeren van de doodstraf.  Op televisie zag ik mensen een hitlergroet brengen op het Beursplein.  Ik hoor over mensen die plots gemeden worden omdat ze er anders uit zien.

Dit alles baart me zorgen.  Zijn er echt zoveel mensen die niet slimmer zijn?  Geweld los je niet op met geweld.  Je geeft ze enkel een vrijgeleide om nog meer geweld te gebruiken.  Kwade woorden verdwijnen niet door zelf te roepen en te schelden, het zorgt voor een over en weer opbieden van haat.

Waarom zien zoveel mensen niet dat er ook nog mooie goede dingen gebeuren.  In de scholen die nu weer de zwarte piet zullen doorgespeeld krijgen onder de vorm van studiedagen, werkpakketten en doemomenten gebeurt nu vaak reeds veel.  Op onze school zag ik al mooie dingen.  En inderdaad, er zitten kinderen met wie het niet goed gaat, maar dat is geen reden om alle kinderen dan maar te laten vallen.  Dit is ook zo in de ‘grotemensenmaatschappij’.  Er loopt heel wat verkeerd, maar gelukkig gaat het in de meest gezinnen wel goed, ook in die gezinnen met een ander kleurtje, een andere taal, een andere godsdienst.

Misschien is het toch nog niet helemaal verloren.  Want neen, we zijn niet in oorlog. Een oorlog wil zeggen dat er nog veel meer miljoenen slachtoffers zouden zijn, een oorlog zou willen zeggen dat we allemaal lijden, een oorlog zou willen zeggen dat we ook op de vlucht slaan.  De aanslagen rondom ons zijn het werk van extremisten en net in dat woord zit de verklaring.  Extremisten zijn van alle tijden en van alle godsdiensten.  Laat ons proberen om er voor te zorgen dat er geen voedingsbodem is voor die extremisten en het zullen er al een hoop minder worden.

Ondertussen ben ik blij wanneer ik mijn eigen kinderen hoor praten over de voorbije week.  Ze hebben een nuchtere kijk op de wereld rondom zich.  Hopelijk zijn er zo nog heel veel andere kinderen, want zij zullen diegenen zijn die onze wereld weer een beetje mooier zullen moeten maken.

22 maart

20160322_192406

22 maart, een dag die we nooit meer zullen vergeten.  Plots komt het allemaal vreselijk dicht bij.  Operaties werden plots afgelast.  Rond het ziekenhuis patrouilleren para’s, aan de ingang staan zwaarbewapende militairen die elke bezoeker screenen en alle tassen en valiezen grondig nakijken.  In de gangen hoor je bange verhalen en overal staat de televisie op.  Mensen weten niet wat ze moeten doen en als dan ook nog eens het mobiel telefoonnetwerk weg valt is de ontreddering groot. De dochter had het er moeilijk mee.  Hoe geef je dit als prille tiener een plaats.  De uitzending van Karrewiet gaf gelukkig heel wat duiding.  De gewone tv-programma’s zijn echter weg gevallen.  Ook thuis was geschrapt.  Dit maakte nog maar eens duidelijk aan haar dat er toch wel erge dingen waren gebeurd.  Gelukkig kan ze haar gedachten verzetten door naar een film te kijken.

En toch gaat het leven verder.

20160322_192339

Deze ochtend maakte de dochter haar examen wiskunde.  Wonder boven wonder ging het vrij vlot.  Ze is nochtans met enige vertraging begonnen.  De misselijkheid speelde weer enorm op en verdween pas tegen een uur of 10.  Nu hebben ze op school twee daagjes vrijaf.  Elselien heeft haar vrije dagen dubbel en dik verdient.  Na de middag werd de lego boven gehaald en kon ze eindelijk nog eens naar de speelzaal en daar werd er geknutseld voor Pasen.  We kregen toen ook goed nieuws.  De paaseieren zal ze thuis kunnen gaan zoeken.  Als het een beetje mee zit, wordt ze morgen ontslagen.  De bacolfenpomp is nog eens opgehoogd en hopelijk zitten we nu aan de goede dosis.  De zaalarts is nog bezig met alles in orde te brengen.  We hebben weer heel wat medicatievoorschriften nodig, kiné moet geregeld worden, de urinezakken zullen nog ergens vandaan worden getoverd, nieuwe afspraken worden gepland en de artsen moeten nog een laatste keer langs komen.  Ook V!go komt opnieuw met de statafel en haar manuele rolwagen.  Het wordt dus toch nog een drukke dag, maar nadien hopen we om toch weer een lange tijd uit het ziekenhuis uit te blijven.

Nacht veertien… en hopelijk de laatst hier… ze missen ons thuis.