Nu dochterlief op een nieuwe afdeling ligt, moeten we hier alles nog een beetje leren kennen. Het is aftasten en zoeken naar wat kan en mag. Eén van de eerste zaken waar we mee te maken kregen, is het fenomeen speelzaal. Je hebt de appeltuin voor kids 1 en 2 en je hebt een appeltuin voor oncokids. Onze prinses is altijd graag naar de appeltuin gegaan, niet in het minst door de mensen die daar de kinderen even hun ziek zijn laten vergeten. Nu hoort ze eigenlijk naar de andere kant van de appeltuin te verhuizen. Afscheid nemen is echter moeilijk, dus ze krijgt nog wat respijt. Voorlopig komen de begeleiders van beide speelzalen nog bij haar langs.

Een tweede groot verschil is het bezoekuur. Op de gewone kinderafdeling mag tussen twee en acht steeds bezoek komen, groot en klein, jong en iets minder jong, iedereen is welkom. Dat ligt op de onco-afdeling wel iets moeilijker. Hier is bezoek pas welkom vanaf vijf uur en jonge kinderen zien ze liever niet langs komen. Het valt wel te begrijpen. Het infectiegevaar is voor de kinderen hier vele malen hoger dan voor gewone min of meer gezonde schatjes. Gelukkig hebben we een pracht van een psychologe die voor onze prinses een uitzondering in de wacht heeft gesleept. De hoeveelheid bezoek is beperkt, maar het is wel welkom tussen twee en acht. Ik als mama moet er echter op toezien dat er niet te veel volk tegelijk komt, maar dat zal geen probleem zijn. Tot nader order is iedereen dus nog steeds welkom om onze prinses op te fleuren.