De vorige nacht was vrij goed. Enkel de longen deden plots moeilijk omdat er heel veel productie van slijm was.
Overdag was het een stuk rustiger dan gisteren. Er waren geen spannende uitstapjes of dringende ingrepen. Vandaag was een dag van bekomen, rusten, en… wakker worden. Deze ochtend waren ze begonnen met haar weer op te warmen. Daarom wilden ze ook kijken hoe ze zou reageren als ze wakker wordt. Is ze te onrustig kunnen ze nog steeds haar opnieuw sederen (=in slaap brengen) Elselien bleef echter meestal vrij rustig. Ze kan reageren op vragen waar je ja of nee moet op antwoorden en doet dit dan door met de ogen te knipperen of heel voorzichtig ja te knikken. Ze blijft echter nog steeds verdovende middelen krijgen en die hebben als voordeel en als nadeel dat ze alles vergeet. Ze voelt pijn, maar geeft zelf aan dat het te doen is. Ook toen het koudedeken van haar verwijderd werd, had ze het heel moeilijk omdat ze toen lang op haar zij moest liggen en de pleister veranderd moest worden. (leuk voor mij: ik mocht er bij blijven en een ietsiepietsie helpen!) 10 minuten later is ze dit gelukkig alweer vergeten. Het snelle vergeten wil echter ook zeggen dat ze de goede dingen vergeet. Haar handen liggen vastgebonden om er voor te zorgen dat ze geen enkele drain los trekt. Telkens wanneer ze begint te trekken, leg ik haar uit waarom ze vast ligt. Ze snapt dit dan en legt haar hand ook weer neer. Jammer genoeg is ze enkele minuten later dit al vergeten en mag ik het opnieuw uitleggen. Ze wil ook weten waarvoor alles dient. Ik heb dus heel wat keren hetzelfde mogen vertellen. Dit deed ik met veel plezier. Ik kan me voorstellen dat de omgeving waar ze nu in ligt heel beangstigend overkomt als je niet weet hoe je daar terecht bent gekomen.
Onze straffe meid blijft echter de artsen en het verplegend personeel verbazen (en nu in de positieve zin!) Ze doet het relatief goed, beter zelfs dan wat ze verwacht hadden. Als ze zo blijft voortdoen, zouden ze haar maandag of dinsdag terug opereren om alles af te werken. Deze boodschap was voor ons heel dubbel. We zijn héél blij dat ze de goede kant op gaat, maar langs de andere kant boezemt het idee dat we ze weer moeten laten gaan enorm veel angst in. Toen ik dit ook aan de chirurg vertelde, keek hij en zei heel eerlijk:”mij ook, maar we gaan ontzettend ons best doen”
Nu slaapt ze weer, onder de dromenvanger die we van de zus moesten ophangen aan haar bed.
Het blijft kritiek maar stabiel, maar heel langzaam raken we toch een beetje verder weg van de afgrond.