En nu?

Na een lange dag volgde een nog veel langere nacht. De temperatuur van onze prinses schoot plots pijlsnel de hoogte in tot een duizelingwekkende 39,7°. Dit is zo een vier graden meer dan haar normale lichaamstemperatuur. Ze lag te bibberen en te schudden van de kou en ik zag de bui al hangen. Daarnaast begon ze ook te braken, niet één of twee keer, maar nierbekken na nierbekken vol. Dit kon toch geen reactie meer zijn op de narcose? De bui in mijn hoofd werd een orkaan. Ook het zuurstofgehalte in haar bloed begon te zakken. Zelfs wanneer ze wakker was, dipte ze stevig. Extra zuurstof werd aangesloten op het bipaptoestel om haar nog meer te ondersteunen. De orkaan werd een zondvloed Naast al deze problemen kreeg ze ook steeds meer pijn, zoveel dat het huilen onze dappere held nader stond dan het lachen. Naar de ochtend toe kreeg ze het steeds zwaarder. De nachtverpleegster belde verschillende keren met de arts van wacht om meer medicatie te mogen geven en de chirurg kwam tijdens de ochtendronde als eerste naar dochterlief. Ze begreep het niet goed. Dit was geen normale reactie na een operatie. De zaalarts beslistte om een bloedstaal op te sturen nar het labo samen met een  uitgezogen keelslijmklodder, een potje urine en een kweekflesje met bloed  van de poort. Ook de radioloog verscheen aan het bed en maakte nog eens een mooie foto van onze prinses haar longen.

En toen volgde een voorlopig verdict. De longen zien er niet goed uit. Waarschijnlijk heeft ze tijdens de operatie een longinfectie opgelopen (wat niet uitzonderlijk is met longen zoals de hare). Algemene antibiotica is opgestart in afwachting van de precieze naam van het beestje. 

In bed ligt nu een uitgeputte held te slapen, haar lichaam doodmoe van het vechten tegen alle ongemakken. Zelfs het bezoek van vake en oma kon haar niet opbeuren. We kunnen alleen maar hopen dat het vanaf morgen langzaam aan toch weer de goed weg opgaat. 

Plan

Er was eens… een lange, heel lange dag. En die dag werd een dapper meisje om half twaalf in het operatiekwartier verwacht. Iedereen die haar durfde vragen of ze zenuwachtig was, werd op, zoals alleen tieners kunnen, rollende ogen getrakteerd. De chirurg legde nog eens zijn plan a, plan b en plan c uit en vroeg toen plots of ze eventueel, moest het nodig zijn, ook mochten snijden in de buik van de prinses. Ik slikte, dochterlief vertrouwde ze, en we besloten samen dat ze moesten doen wat nodig was. Na een laatste kus verliet ik doornroosje en liep moederziel alleen door die lange gangen terug naar de kamer. Daar startte het wachten. De zaalverpleegsters kwamen regelmatig eens piepen, hopend op nieuws, maar de uren sleepten zich voort. Pas in de late namiddag rinkelde mijn telefoon en hoorde ik de magische woorden dat ze op de ontwaakzaal was. Boven zag ik een nog steeds in dromenland verkerende doornroosje. Af en toe ging er eens een oog open, maar daar bleef het ook bij. De anesthesisten wilden haar lang genoeg op recovery laten blijven om haar sputterende saturatie in het oog te kunnen houden, de chirurgen vonden haar nochtans al meer dan goed genoeg. 

Helaas, toen we na zeven uur deze avond eindelijk naar de kamer konden, kreeg onze held pijn. En koorts, echt rampzalig hoge koorts. En begon ze te braken. Een hele batterij medicatie werd opgeduikeld en straks komt de zaalarts van wacht nog eens langs. 

Wij kunnen nu alleen maar afwachten, duimen dat er geen infectie is en hopen op beterschap. Plan a is gelukt, een plan om thuis te geraken, dat zal nog een ander paar mouwen zijn…

Even weg

Wat een verschil. Nog maar een week geleden liet ik dochterlief samen met de echtgenoot achter in de warmste Villa van Vlaanderen en vertrok ik helemaal alleen met het vliegtuig naar de rust. Ik liet alle spanning achter in Zaventem en genoot vijf dagen lang van het onbezorgd genieten. Maandagavond landde ik terug op Belgische grond en dinsdagochtend kwam ik onmiddellijk in onze dagelijkse realiteit terecht. Om negen uur werd onze prinses weer op de kinderafdeling verwacht voor een opname.

Morgen staat de zoveelste operatie op het programma. De chirurg kwam vandaag langs en legde ‘Het Plan’ nog eens haarfijn uit. Hij heeft ook nog een reserveplan. En daarnaast nog een noodplan. Laat ons hopen dat hij die niet nodig heeft. Onze held wordt rond de middag in het operatiekwartier verwacht. Na haar staat er niemand meer op de planning. De chirurg vond dat een beter idee, anders zou hij zich misschien moeten haasten en laat dat nu net eens geen goed plan zijn.

De zaalarts keurde haar goed, de verpleegster nam nog een laatste buisje bloed af met vele groetjes van onze favoriete slaapdokter er bij en iedereen op de kinderafdeling duimt mee. 

Nu ligt ze al lang in dromenland. Ze is er gerust in en vertrouwt tweehonderd procent op haar dokters. Waarom ben ik dan niet even rustig en verlang ik zo terug naar de stilte van het hoge noorden?

Leeg

Stilletjes aan raakt mijn hoofd steeds wat leger. De mist trekt langzaam op en de rust keert weer.  In de stille uren van de nacht kan ik slapen en overdag trekt de rivier voor een wandeling. Langs hoopjes sneeuw en omgevallen bomen lopen kindervoetjes op zoek naar de schat van kapitein Sabeltand.  Aan de overkant van het meer zoeken we tevergeefs naar de sporen van mama beer. Een kleine eekhoorn springt voor onze voeten terug zijn den in, op de vlucht voor onze krakende voetstappen.

Ik heb geen grootse dingen nodig, maar deze trip was exact wat ik wel nodig had. Er even helemaal tussenuit, genietend van ‘de rust’. Nog één nacht en één dag en dan zijn mijn batterijen hopelijk weer helemaal opgeladen.

Mri

Terwijl dochterlief in het mri-toestel ligt en ik bij haar lege stoel de wacht houd, springen mijn gedachten weer alle kanten uit. Ondertussen zitten we al aan mri veertig, maar steeds blijft het bang wachten tot de resultaten er zijn. Is de tumor stabiel?  Zijn er geen nieuwe vreemde dingen te zien? Ik hou niet van de onzekerheid bij deze onderzoeken. Het is slopend om voorlopig niets te weten. Vooral deze keer. Na drie pet-ctscans besloten de artsen dat een mri voldoende was. Dat de tumor actief was, wisten ze ondertussen wel, wat ze nu willen weten, is of hij groeit of niet.

Iedereen wenst dat dat beest braaf blijft slapen en niet veranderd is, anders ligt er een bar slecht scenario klaar.

We kunnen alleen maar weer eens afwachten en hopen, weer maar eens…

zondagnamiddag

Een gewone zondagnamiddag na een gewone week, wat kunnen we daar van genieten. Dochterlief en ikzelf maakten onder een stralend herfstzonnetje een fikse wandeling. We sloegen nog wat zonvitamientjes op zodat onze voorraad weer aangevuld werd.

Terug thuis was het spelletjestijd en terwijl nadien onze prinses even was gaan rusten, kon ik het pannenkoekendeeg maken van 3l melk en 2,5kg bloem.  Grote broer en grote zus bakten een enorme stapel pannenkoeken en ons volledige gezin samen met de liefjes kon de buik vullen. 

Ik zag de hele bende en glimlachte. We hebben het getroffen op deze herfstzondag. Kon het leven maar altijd zo rustig rumoerig, mooi en gewoon zijn.

We sluiten die fijne zondag af met zeven schoenen aan de deur. Vannacht komt Sint Maarten. Hopelijk zijn al de schoenen van die grote sloebers gevuld tegen morgenvroeg. Hun brief is in elk geval geschreven…