Juli

Het was hier de voorbije maand heel stilletjes.  Zowel de echtgenoot als ikzelf kregen al regelmatig de vraag waarom er niets meer kwam.  Is er niets meer te vertellen?  Integendeel. De voorbije maand juli was de drukste maand die ik me kan herinneren. Drie kinderen die op kamp vertrokken als leiding en terug kwamen met bergen was (de Mont Blanc was er niets tegen, het leek eerder de Mont Everest), ikzelf ontsnapte even met de jongste dochter naar Valkenburg, de echtgenoot was nog aan het werk en samen met een vriendin en kleine kadee trokken ik en onze held er vijf daagjes op uit naar Casa Ametza.

Het indrukwekkendste was echter DE VERHUIS.  Het is gebeurd, het is zover.  Na een paar keer de datum op te schuiven, hebben we eindelijk maar één sleutel meer aan de sleutelbos. We kregen hulp van heel wat fantastische mensen. Een dikke dank je wel daarvoor, zonder hen was het ons nooit gelukt.

Het moment waarop onze jongste prinses zei dat ze even naar haar kamer ging, bezorgde me een prop in de keel.  Daar deden we het dus voor.  Nu heeft ook zij weer een eigen plekje.  Het eerste huisdier heeft trouwens ook al zijn intrede gedaan.  Mevrouw hamster kan vanuit haar kooi boven op een stapel verhuisdozen alles goed in de gaten houden.

Op dit moment logeren we even in Villa Rozerood. Hier kunnen we onze batterijen opladen zodat we nadien verder dat nieuwe stekje kunnen inrichten.