De laatste keer

Vandaag was het dan zover.  De laatste keer de lange rit naar Kwatrecht, de laatste keer de speelplaats oversteken, de laatste keer op de lift staan wachten, de laatste keer door de lange gang naar het klaslokaal, de laatste keer oudercontact op deze school.  De laatste schooldag op Sint-Lodewijk.  Onze held bracht er zes jaar van haar leven door, het waren ook de meest bewogen jaren uit haar jonge leven, jaren waarin ze nieuwe vrienden maakte, jaren waarin ze openbloeide tot een prachtige meid, maar het waren ook jaren met verdriet en pijn, met vechtlust en toch doorzetting, met angst en eenzaamheid.

Ze verliet de school met een prachtig rapport.  Ook al heeft ze nog steeds geen getuigschrift lager onderwijs, toch liet ze zien dat ze op intellectueel vlak zeker niet mag onderschat worden.

Vandaag was het het einde van een tijdperk, deze vakantie zal de start zijn van een nieuwe periode.  Wat de komende jaren zullen brengen, is nog koffiedik kijken, maar onze prinses kennende, zal ze ook nu weer alles geven en met haar aanstekelijke charme iedereen voor zich winnen.

Krukken

Kleine grote zus mag eindelijk ook de middelbare schoolpoort achter zich dicht trekken, maar ze zal wel wat hulp nodig hebben.  Sinds vandaag heeft ze krukken nodig.  Een uitje met de KSA eindigde in mineur voor haar.  De zwembeurt zorgde voor een dikke blauwe en pijnlijke teen.  Deze ochtend zag het er nog niet veel beter uit, dus maakten we een uitstapje naar de spoedafdeling van het plaatselijke ziekenhuis. Daar maakte ik ze maar snel duidelijk dat de hulp niet voor kleine zus, maar wel voor grote zus was.  Het verdict luidde een barst in haar dikke teen en twee tot vier weken rust.  Wie onze spring in het veld een beetje kent, weet dat dit een enorme opgave is voor haar.  Ze is echter gemotiveerd.  11 juli vertrekt ze op kamp met haar geliefde jeugdbeweging en dat wil ze echt niet missen (desnoods neemt ze wel een rolstoel mee!)

Haar proclamatie morgen zal ze op krukken doen en het optreden met de eindklas dans mag ze ook op haar buik schrijven.  Maar er is toch ook één voordeel: nu moet ze niet zelf inpakken voor de verhuis, onze pasja mag de rest instructies geven!

Vlindermeisje

Plots fladderen op het scherm tientallen vlinders voorbij.  De ene na de andere profielfoto verandert in zo een fascinerenden mooi schepseltje.  Eén iemand had een idee en iedereen deed mee.  Het is ongelooflijk om te zien hoeveel mensen meeleven.

Gisteren stond de wereld weer even stil.  Terwijl op straat nog kinderen joelend voorbij fietsten, kwam er een verschrikkelijk bericht binnen.  Eén van de Villa Rozeroodvriendinnetjes van de dochter was overleden.  Ze vonden het super om samen te knutselen en konden elkaar verhalen vertellen die niemand mocht horen.  Ze waren op twee weken na exact even oud.  Ze kregen allebei het leven niet cadeau, ze moesten knokken maar telkens overwonnen ze de tegenslagen.  Tot nu, vlieg weg lieve Naomi, tot boven de wolken. Vlieg weg van de pijn en het verdriet.  Vlieg naar de zon en de sterren, vlieg en vertel de andere vlinders en de bloemen hoe graag je gezien was.

De sage van de naaldcontainer

De jongste dochter krijgt TPN.  Die voeding wordt in dozen geleverd.  Daarnaast  krijgen we ook nog verschillende zakken met toebehoren thuis.  De voeding komt hier dan ook niet kant en klaar toe, elke avond mag ik mijn alchemistentrukjes en apothekerkunsten boven halen om de TPN te bereiden.  De hele tafel ligt dan vol met flesjes, ampulles, steriel veld en handschoenen,  veel spuiten en nog meer naalden.  Die naalden mogen echter niet in de gewone gele afvalzak, ze horen in zo een gele naaldcontainer.  Maar,… hoe raak je aan die containers?  Eerst kreeg ik er van de thuisverpleging.  Zij namen ook de volle mee.  Aangezien ik nu alles zelf doe, is die aanvoerbron van containers al enige tijd opgedroogd.  Volgens het ziekenhuis kan je die dingen ook krijgen bij je apotheker.    Ze lopen in het ziekenhuis echter wat achter, vroeger was dit zo, maar tegenwoordig moet je daarvoor op het containerpark zijn.   Ik weet niet of iemand daar al aan gedacht heeft, maar  containerparken zijn iets minder dik gezaaid dan apothekers.  Bijkomend probleem, ze hebben daar enkel minicontainertjes.  Vier tot vijf dagen en zo een potje is vol…  Op zich zou dit geen probleem mogen zijn, maar ik krijg op het containerpark niet uitgelegd dat ik met vier containertjes echt niet lang toe kom.  Tot nader order zal ik dus elke twee weken het containerpark blijven bezoeken.  We hebben toch niets anders te doen (denken ze vermoedelijk in het containerpark…)

Onlangs kreeg ik nog eens een grote container van het ziekenhuis.  Blijkbaar was dit ook niet zo een fantastisch iets.  In datzelfde containerpark deden ze vervelend bij het aanvaarden van die grote pot ook al was het een reglementaire naaldcontainer.

Waarom makkelijk  doen als het ook moeilijk kan?

Tranen

Ik huil om een liedje op de radio, om een zielige film.  Ik huil om een verloren kind, ik huil om een mislukte taart.  Ik huil om een verloren illusie en ik huil om het verdriet van anderen.  Ik huil om een huis, ik huil van teleurstelling.  Ik huil uit wanhoop, ik huil van verdriet.  Ik huil omdat ik moe ben, ik huil omdat mijn portie possitivisme toch niet oneindig blijkt.  Ik huil om de toekomst, ik huil om het nu en om het verleden.  Ik huil om het minste, ik huil…