De dag begon vroeg. Reeds om 5 uur maakte de dochter me wakker omdat ze zo musselijk was. Van slapen kwam nadien niet veel meer in huis. Het gevolg was wel dat om acht uur haar pijp alweer helemaal uit was en ze als een blok in slaap viel.
In de voormiddag stond er nog een echo van de bovenste bloedvaten gepland. Daar werd opgemerkt dat de klonter wel al wat kleiner was maar nog zeker niet verdwenen bleek (in tegenstelling tot wat vorige keer door een arts was gezegd) Dit blijft dus iets om verder op te volgen.
Vlak na de middag had onze held een druk programma. Er was nog eens een ecg nodig van haar hart, maar dat zag er rustig uit. De cardioloog had geen aanvraag gekregen voor een echo, maar besloot op eigen initiatief er toch één te doen en wat een geluk… Uit die echo bleek dat onze prinses nog een piepklein hartje had, vergelijkbaar met dat van een tweejarige. Ook bleken de aders leeg te zijn. Het besluit was dat de dochter extreem uitgedroogd was. Buiten de vermoeidheid vertoonde ze echter geen opvallende kenmerken hiervan. De situatie was nochtans heel ernstig. Veel langer had dit niet kunnen duren of ze was op intensieve zorgen belandt. Hier schrik je toch wel even van als je dit hoort. Terug op de kamer werd onmiddellijk gestart met extra vocht en monitoring van hartslag en bloeddruk. Op dit moment is ze gelukkig uit de gevarenzone.
Tegen de avond sprong ook de neuroloog en de gastro-enteroloog binnen. We hadden een heel lang gesprek. Echte oplossingen zijn er nog niet, verklaringen worden nog verder gezocht, maar de babbel deed wel deugd. Wat we zeker weten, is dat ze psychische hulp nodig heeft en daar moet 100% op ingezet worden. School gaat even naar de tweede plaats verhuizen. Momenteel moet ze weer wat op haar plooi komen en dat lukt niet als ze op zoveel vlakken tegelijk bezig moet zijn.
We zijn nog niet naar huis. Er is nog een lange weg te gaan, maar heel langzaam zien we toch weer een lichtpuntje verschijnen