Weer een weekend voorbij.  Hopelijk was dit het laatste weekend dat we in 2016 hier overnachtten.

Zaterdag liet ik onze prinses achter onder de hoede van grote grote zus zodat ik even huiswaarts kon keren. Terwijl ik me bezig hield met de was en de plas van de jongste dochter en mijzelf (de rest was al door de huisgenoten zelf gedaan) en even binnen sprong bij oma, konden de twee zussen spelletjes spelen en film kijken.  Volgens de oudste van die twee was ik zelfs te snel terug, ook al was ik eerst nog langs het nieuwe huis gereden waar de echtgenoot met een hele ploeg aan het werk was.  Kleine grote zus had nog een doos vol zelfgemaakte letterkoekjes mee gegeven.  Nu ik niet in huis ben, heeft ze de keuken voor haar alleen en leeft ze zich uit in het bakken en koken.  Honger zulken ze daar zeker niet lijden.

Vandaag startten we de dag met een dut. De nacht was enorm onderbroken, dus wat extra slaap was zeker welkom.  Eens terug wakker had onze held genoeg energie om haar examen wiskunde voor te bereiden zodat ze in de namiddag tijd had voor fijn bezoek.  Haar enige nichtje kwam samen met de tante, grote oma en haar grote broer op bezoek.  Aangezien ze elkaar heel wat te vertellen hadden en dit leuker is zonder grote mensen in de buurt, konden wij even naar de cafetaria om te babbelen zonder kleine oortjes in de buurt.

De dochter vindt bezoek heel fijn, maar toch was het na een tijdje duidelijk dat ze de rust echt wel nodig heeft.  Gelukkig begint ze zo stilletjes aan te leren om dit zelf aan te geven.  Weer een stap voorwaarts dus…  Nu ligt ze op bed naast haar minikerstboom en de kerstslinger.  Zo komen we stilletjes aan toch ook in de kerstsfeer.

Heen en weer en opnieuw heen en weer.  Het lijkt wel of onze prinses op een schommel zit. Het ene moment lijkt het of ze er stilletjes aan weer bovenop komt, een uurtje later ligt ze te braken en vallen haar ogen toe.  Ook haar bloeddruk durft soms vreemde sprongen maken.  Af en toe duikt hij nogal flink naar beneden.  Ook haar vochtbalans is niet echt in evenwicht.  Het blijft dus nog steeds een fragiel evenwicht.

Toch voelt ze zich wel beter.  We zien weer vaker een blije meid die geniet van de mensen rondom haar.  Ze geniet van het uurtje speelzaal en tussendoor worden er hier spelletjes gespeeld en plezier gemaakt.

Dag negen alweer, nog minstens zeven te gaan.  Nog even geduld dus…

Hollende voetjes in de gang, ratelende wielen van een voorbijrijdende kar, piepende belletjes, een zacht geroezemoes.  In de kamer zelf is het stil.  Op het geluid van de matraspomp na hoor je niets.  Onze prinses slaapt.

Op zo een moment gaan je gedachten weer heen en weer.  Hoe moet het nu verder?  Wij en zij hebben al zoveel moeten loslaten.  Ik kijk naar buiten en zie een stralend blauwe lucht en toch voel ik me triest.  Het lijkt of we voor elk stapje voorwaarts we er twee achterwaarts doen.  Onze held houdt zo van het leven, maar wat is het moeilijk nu om er de moed in te houden.  Zo vaak zien we die trieste blik, ogen die smeken om hulp, armen die je enkel willen vasthouden.

Mijn lieve kleine meisje, ik zou in je oor willen fluisteren dat dit alles een boze droom is.  Ik wil je meenemen naar het strand met de palmbomen waar je van droomt.  Ik wil je zo graag vrije dolfijnen laten zien die opspringen uit de zee en giraffen die over de savanne lopen.  Ik wil je laten vliegen, maar ik kan het niet.  Ik kan je enkel mijn hand geven om je zo te laten voelen dat je niet alleen bent, mijn dappere grote held.