Vorige week ontdekten die slimme dokters dat er een bloedklonter leeft in de bovenste holle ader bij onze held.  Nu horen die dingen helemaal niet in je lijf te zitten en al helemaal niet in grote aders die naar het hart of de longen gaan.  Het is dus de bedoeling dat meneer klonter terug zijn biezen pakt en verdwijnt.  Om hem te helpen bij zijn verhuis, krijgt de dochter elke dag een spuitje met extra bloedverdunners.  Eerst links in haar buik, dan in de linker bil gevolgd op dag drie door de rechter bil.  De rechterkant van haar buik is geen optie, daar huist al een baclofenpomp.  Je mag ook niet prikken in littekenweefsel, dus dat is alle lichten aan en goed uitkijken.  Nu ja, het prikken gaat vlot en volgens de juffrouw doet het véél minder pijn dan een poortkatheter aanprikken.  Leuk vindt ze het niet, maar het is te doen.  Er is echter één groot nadeel aan die bloedverdunners.  Ze verdunnen je bloed!  Onze prinses begint er nogal gespikkeld uit te zien.  Overal waar geprikt is, zitten kleine zwarte schijfjes bloed met een regenboogkleurenplek er rond.  Waar gisteren bloed genomen is, zie je nu de weg die de naald genomen heeft naar de ader, een fijne lange streep met gestold bloed.

Volgende week moeten we weer naar het ziekenhuis, deze keer ook bij de hematoloog.  Hopelijk kan die iets verzinnen voor die bloeduitstortingen, want op deze manier beginnen de dochter haar benen meer op een vliegenzwam te lijken en ook al is het herfst en wonen we vlak bij het bos, dat kan toch de bedoeling niet zijn.