plezier

20160730_163425Een echte vakantiedag waarop niets moet en veel mag.  Een dag met prachtig blauwe luchten en een hevige hagelbui.  Een dag met lachen en gruwelen.

Een dag met orchideeën en vlinders bewonderen.  Een dag met buiten spelen.  Een dag met uitwaaien op de dijk.

Een dag om in te kaderen.

Een dag met een gouden randje…

20160731_15563420160731_15264720160731_15055520160731_15053220160731_144042

20160731_151502

20160730_165038

 

 

 

buiten

20160729_154830

Onze kinderen lijden aan dezelfde aandoening waar de rest van de westerse mens ook wel last van blijkt te hebben.  Ze zijn nogal verknocht aan hun schermpjes.  De vorige keer dat we hier waren, was hier geen wifi, maar zelfs dat heeft zijn weg naar hier gevonden.  Onze kinderen (en stiekem ook ikzelf anders had ik dit nu niet kunnen schrijven) maken er ijverig gebruik van.  En toch… ze zijn ook opvallend vaak buiten:  tafeltennis, tennissen, gocart rijden, naar de dieren gaan kijken…  Het gebeurt hier allemaal.  Vaak welliswaar tussen de buien door, maar het leuke is dat er ook brede opklaringen zijn.  Tijdens één van die zonmomenten trokken we het veld in.  Een smal wegeltje met diepe plassen langs de kant.  En wat is er nu leuker dan met water spelen?

20160729_155803

Gelukkig is er ook een wasmachine in het huisje want naast zelf een douche konden ook de kleren een wasbeurt gebruiken.  En de laarzen?  Die staan al te drogen voor  een volgende keer.

2016-07-29 17.16.44

dol-fijn

Een van de lievelingsdieren van onze held is de dolfijn.  Ze vindt het prachtige dieren en heeft reeds ontelbare documentaires gezien over deze wonderbaarlijke wezens.  Het zijn dieren die veel ruimte nodig hebben.  We waren reeds meermaals in het Boudewijn Seapark, maar eigenlijk zie je ze daar ook niet buitenvrij rond zwemmen.  Nu wil het dat niet zo ver van Swifterband ook een dolfinarium te vinden is.   En wat voor één!  Je vind er dolfijnen, walrussen (en die zijn echt gi-gan-tisch), zeeleeuwen, zeehonden, roggen, hondshaaien en wat nog meer.  Een dag is te kort om alles te bekijken.  Het leuke is dat je vrijwel al deze dieren ook buiten ziet rondzwemmen.   Zelfs de dolfijnen hebben een enorme baai met zeewater tot hun beschikking.

20160728_142919

Er is ook een opvangcentrum voor gestrande zeezoogdieren.  De meeste bruinvissen die aanspoelen kunnen terug naar zee, zij die echt te ziek of gehandicapt blijken, kunnen terecht in het dolfinarium.

De dochter heeft de hele dag zich enorm geamuseerd.  Plots was haar kaars echter uit, ze werd bleek en zakte steeds schever.  Nu ligt ze al een paar uur op bed te bekomen, maar liefst van al wil ze morgen gewoon terug naar Harderwijk…

20160728_190753

We waren gelukkig ook net terug op de boerderij voor er een enorm onweer los barstte.  De regen viel met bakken uit de hemel en drupte jammer genoeg ook recht de badkamer binnen.  De emmers staan onder het raam en de plassen zijn opgeveegd.  Nu is het hopen dat het vannacht rustig blijft, anders mogen we ons bed maken naast de emmers.

geluksbrenger

2016-07-28 07.47.40

Dik twee jaar geleden kreeg Elselien van de hoefsmid een hoefijzer.  Ze mocht toen zelf eentje kiezen en sindsdien had ze er één van een pony in haar bezit.  Gisteren was diezelfde hoefsmid aan het werk en hij herkende de dochter.  Benieuwd vroeg hij haar of het geluk had gebracht.  Onze held en ik keken beiden nogal bedenkelijk vrees ik, want ook de hoefsmid krabte eens in zijn haar.  Samen met Elselien stapte hij toen naar zijn wagen en haalde er eentje uit zoals hij net op het paard Dechide had gezet.

Een groot hoefijzer… voor veel geluk

Later dacht ik dat het kleine hoefijzer het toch zo slecht niet had gedaan.  Ondanks de kleine kans op overleven haalde ze het toch maar, ondanks de enorme kans op hersenletsel bleek ze wonderbaarlijk goed uit de coma te komen, ondanks de minieme kans op zelfstandig ademen deed ze het na een maand weer zelf…

Het kleine lieve hoefijzer zullen we toch nog maar even bijhouden, denk ik.  En het grote?  Dat leggen we er gewoon bij.  Een beetje extra geluk kan nooit kwaad.

tussen de twee

Het leven is niet steeds gemakkellijk.  Dat hebben we zelf al heel vaak mogen ondervinden.  En toch zijn er ook heel veel mooie momenten.  Onze kinderen die samen een gezelschapsspel zitten te spelen, kunnen luisteren naar een concert van de echtgenoot of van één van de kinderen, genieten van de zon, op vakantie kunnen gaan…

tmp_16492-20160727_195211384420745Het weer hier in Swifterband weerspiegelt een beetje ons leven.  Er zijn avonden dat we een prachtige zonsondergang mochten zien, vanavond regent het hier pijpenstelen. Ondertussen weten we echter dat er na elke bui, zelfs al duurt ze dagen, toch steeds weer opklaringen komen.  Ik hoop wel dat die opklaringen hier deze keer snel tevoorschijn komen.

20160725_212731

In ons hoofd is het nu zomer, nu buiten nog…

hoera, vakantie

20160725_185038

Het is gelukt, echt gelukt!  We zijn op vakantie.  Deze middag laadden we de auto vol, maar dan ook echt vol, Elselien werd vastgemaakt en de gps zocht de beste route.  Weg waren we.  Het is lang geleden dat we nog zo ver geweest zijn.  Met de dochter is dat ook niet zo evident, maar het is gelukt. Rond half 5 reden we het erf op van ons tijdelijke huis.  We werden heel hartelijk welkom geheten door Annet die ons het huisje toonde.  De drie tieners trokken op ontdekking op de boerderij en kwamen al snel met een ei af.  Annelies vond Noor de hond ook wel een aanwinst en veulentjes die de fles krijgen zijn nu eenmaal megaschattig.  We reden ook al tot aan het Ketelmeer en genoten in het zonnetje van de rust en de kleine poesjes.

20160725_184707De Tarpaniahoeve in Swifterband is al tot topbestemming gekroond door de kinderen.

20160725_184327

inpakken

Ooit zijn we begonnen op een appartement, gewoon de echtgenoot en ik.  We hadden niet veel.  Toen waren we nog heel jong.  Dochter één kwam er aan dus verhuisden we naar een huis. Met een tuin.  We kwamen al lang niet meer toe met onze eigen auto.  Een verhuislift werd besteld en we vertrokken.  Drie jaar later en twee kinderen rijker vonden we ons droomhuis.  Onze status van huurder veranderde in eigenaar.  De hoeveelheid dozen was evenredig toegenomen met het aantal kinderen.  Een verhuisfirma werd ingeschakeld en deze keer kwam er al een heuse vrachtwagen aan te pas.  Zeventien jaar wonen we nu in dit huis.  Nog twee dochters vervolledigden ons gezin.  We verbouwden, plaatsten ingemaakte kasten, werkten beetje bij beetje het huis verder af.  En toen, kwam 12 mei 2015, de dag dat ons leven een compleet andere richting in sloeg.  Ons huis was niet meer geschikt als ons huis.  We zochten en vonden iets waar we helemaal achter konden staan.  Het huis waar we al zo lang woonden werd verkocht.  Alleen is het nieuwe huis nog niet af.  We maken dus nog een tussenstop.  Binnenkort verhuizen we.  Eerst naar Buggenhout en zes maanden later naar ons eigen huis.  Nu pakken we in.  Dozen, dozen en dozen.  Ons hele leven verdwijnt in dozen.   Onze held kan nog amper door met haar rolstoel.

20160719_163758

Ik meen het, hierna verhuis ik nooit meer. Na een huwelijk van 22 jaar heeft een mens naast heel wat herinneringen ook verschrikkelijk veel dingen verzameld en dat allemaal een beetje gestructureerd inpakken is véél werk.

wasmand

20160723_082400

Onze kinderen gaan graag op vakantie… en op kamp… en met vrienden weg… en…  Wij zijn met zes.  Zes personen die voor een gigantische berg was kunnen zorgen.  Eergisteren kwamen er twee terug thuis na tien dagen KSA-kamp.  Gelukkig hebben ze prachtig weer gehad, toch heb ik een paar kledingstukken de toegang tot de wasmachine verboden en de weg naar de vuilnisbak gewezen.  Ik vreesde dat mijn wasmachine al het vuil niet meer verwerkt zou krijgen.  De valiezen zaten echter nog vol met vieze stinkende kleren.

Alles is gewassen en de laatste volle wasmand hangt nu te drogen aan de molen.  En strijken?  Niet van toepassing.  Kleren voor de jeugdbeweging strijk ik niet, nooit gedaan en ben het ook niet van plan.  Na een half uur in het bos zie je dat toch niet meer.

voor iedereen?

Onze held houdt van Ghost Rockers en Prinsessia en Gogogo en Ketnet en De Vijver en nog zoveel andere ketnetprogramma’s.  Enkele weken geleden zag ze op de site van Ketnet dat er in Sint-Niklaas een festival was op de Grote Markt waar heel wat van haar helden kwamen optreden.  Een kinderfestival, dat moet te doen zijn, dacht ik.  Ketnet is zo gericht op diversiteit, dacht ik…

De teleurstelling was groot, er was helemaal niets voorzien voor kinderen met een rolstoel.  Ja, helemaal vooraan was een ruimte waar kinderen tot 14 mochten komen, maar de dame die daar stond om het wat in goede banen te leiden, zag ook wel dat het niet te doen was.  Die grote 14-jarigen stonden op de eerste rij, Elselien begon steeds angstiger te kijken bij de massa kinderen rondom haar, ze kon niet meer voor of achteruit.  Met veel hulp van omstaanders hebben we ze terug uit deze ruimte gekregen. Ze was doodop, rijden in zo een mensenmassa vraagt heel veel energie.  Na een uurtje zijn we terug naar huis getrokken.  Zijzelf was blij dat ze dank zij een lieve medewerker toch op de foto kon met Sander en Sara van Ketnet, maar ze was ook zo teleurgesteld dat ze haar favoriete groepje weer niet had gezien.

Als je het mij vraagt, heeft Ketnet hier toch wel een paar steken laten vallen.  Ze was daar echt niet de enige met een rolstoel.  Dit was een dag waar ze al weken naar uitkeek, ze was zo bang dat het weer niet zou lukken omdat ze te moe of te ziek zou zijn.  Ze voelde zich goed, ze had er zin in, ze was zo blij toen we vertrokken…

Helaas, een dikke onvoldoende voor Ketnet deze keer!

 

blij

Weer thuis…  opluchting en blijdschap omdat we zo snel mochten vertrekken.  De foto toonde dat alles zat waar het hoorde te zitten.  Ook de chirurg kwam nog langs om uit te leggen wat hij gisteren gedaan had.  We hoorden nu ook de verklaring waarom het toch weer langer duurde dan voorzien.  Samen met de anesthesist is er blijkbaar tijdens de operatie nog druk overlegd over hoe ze sommige dingen beter konden doen.  De anatomie van onze dochter is anders dan wat er op de posters staat.  Zelfs haar aders lopen niet zoals bij doorsnee mensen.  Ze denken wel dat de poort nu goed zit.  De arts merkte op dat de vorige poort toch wel heel diep zat en gekanteld was.  Ik was blij te horen dat ik het toch steeds goed heb gevoeld.  In elk geval zou ze nu beter aan te prikken moeten zijn.

Volgende week gaan we terug naar Brussel.  De eerste keer herprikken zal op dagzaal gebeuren.  Vrijdag rijden we dan nog eens om de draadjes te laten verwijderen.  Dit zal net op tijd zijn om toch op vakantie te kunnen vertrekken.

De komende dagen gaan we weer genieten, enkel leuke dingen doen en genoeg rusten.  De zwelling moet nog wat wegtrekken en de arm zal weer kunnen oefenen om opnieuw te bewegen.

Lieve schat, dit was weer een kleine tegenslag, maar we weten dat je ook dit weer een plaatsje zal geven en vanaf nu kan je weer genieten van de vakantie.