De dag startte mooi.  Ondanks de grijze wolken waaruit de voorbije nacht duidelijk heel wat regen was gevallen, werd Elselien opgewekt en amper misselijk wakker.  Jammer genoeg deed haar poort het nog steeds niet, dus hebben we de naald er maar weer uit gehaald.  Onze prinses is dan héél uitgebreid in bad gegaan en heeft daar enorm van genoten.  Ondertussen was zelfs de zon al van de partij en konden we genieten van een prachtig blauwe lucht.  Na het bad gingen Nele en ik dan nog eens de poort proberen aan prikken.  De dochter had daar helemaal geen zin in, maar snapte ook wel dat protesteren weinig zin had, prikken zou toch gebeuren.  Ook deze keer lukte het jammer genoeg niet.  Er werd dus weer maar eens telefonisch overleg gepleegd met Brussel en de conclusie was dat we opnieuw de rit mochten maken.  Ik weet niet wie er vandaag allemaal in Brussel moest zijn, maar op de weg bleek het een catastrofe.  De heenrit heeft maar liefst 2 uur en 25 minuten geduurd.  We waren dus al geradbraakt toen we aankwamen.  Elselien kwam in de inkomhal al haar grote vriend dokter Deneyer tegen die haar weer wat blijer kon maken met een nieuwe doos lego.  Ook op de dagkliniek werd ze met open armen ontvangen en kreeg ze onmiddellijk een bed.  Alles werd klaar gemaakt om te prikken, de verpleegster had haar handschoenen aan en toen…  besloot ze om het toch niet te doen.  Ze was niet zeker van de stand van de poort en riskeerde liever niet Elselien onnodig pijn te doen.  Dit konden we zeker appreciëren.  De hulp van één van de oncoverpleegkundigen werd ingeroepen.  Ook zij moest heel lang voelen, maar durfde het wel aan om te prikken.  Jammer genoeg bleek ook bij haar dat dit geen vanzelfsprekendheid was.  Er kwam geen bloed terug en het inspuiten deed duidelijk veel pijn.  Ze probeerde het dan nog eens, maar het was al snel duidelijk dat het ook niet lukte.  Zo stilletjes aan zat iedereen met de handen in het haar.  Elselien niet in het minst.  Zij was door en door verdrietig en huilde dikke tranen van de pijn en het verdriet.  Ze zag het na vijf keer prikken helemaal niet meer zitten.  Het laatste idee was om iemand te laten komen die onze dochter al heel vaak geprikt had, dus werd nu Sara van kids 2 opgetrommeld.  Omdat iedereen ook vond dat Elselien al genoeg had afgezien werd de kalinoxkar ook opgehaald.  Dank zij die kalinox ontspannen de spieren van Elselien en voelt zij ook minder pijn.  Gelukkig lukte het deze keer wel.  Jammer dat we thuis dat wonderspul niet kunnen gebruiken.

Zoals het nu gaat, is het echter niet meer te doen.  Het gemak van die poort is helemaal weg en het aanprikken zorgt voor zoveel stress bij zowel Elselien als bij diegenen die moeten prikken, dat het niet meer verantwoord is.  Er komt dus weer iets bij op het lijstje voor volgende week wanneer ze opgenomen is.  Er moet een oplossing komen voor de poort.

Om iets voor 4 konden we terug vertrekken naar Villa Rozerood.  Om kwart over 6 zijn we toegekomen in De Panne.  Al die mensen die op de middag naar Brussel moesten, reden blijkbaar ook allemaal tegelijk terug richting kust.  Het was een dag met hindernissen.  Dit was niet de leukste dag van de vakantie, maar dit wil zeggen, dat de rest van de dagen alleen maar beter kunnen zijn.