Het was een héél bijzondere dag vandaag. Elselien ging vandaag voor het eerst terug naar school. Twee lesuurtjes heeft ze mee gevolgd, maar voor haar waren dit de twee meest fantastische uurtjes sinds tijden. Ze werd met open armen ontvangen door haar klasgenoten en de leerkrachten. Zelfs de andere leerlingen van het eerste jaar waren enthousiast om haar te zien. Het liefst van al zou ze nu elke week op woensdag naar school willen, maar jammer genoeg moet ze volgende week alweer een weekje naar het ziekenhuis. Nadien zullen we eens met het revalidatiecentrum moeten spreken denk ik. Volgens mij deden deze twee schamele uurtjes meer voor haar psychisch welzijn dan ,alle mogelijke therapieën samen.
Jammer genoeg moesten we nadien nog even naar Brussel. Het was terug woensdag en dit is in andere weken de minst favoriete dag van Elselien. De naald moest herprikt worden, maar het geluk stond vandaag helemaal aan haar kant. Zelfs het aanprikken van de poort leek vanzelf te gaan. Op minder dan een uurtje waren we binnen en buiten. Dit is ons nog geen enkele keer gelukt.
Tijdens de rit naar huis was het heel stilletjes achter mij. Ik zag in de achteruitkijkspiegel twee oogjes dicht vallen en dromen van een fijne dag…