Ik heb altijd gedacht dat je in een ziekenhuis veel moest rusten.  Ondertussen weet ik wel beter.  Een ziekenhuis is een plaats waar er hard gewerkt moet worden en waar altijd wel wat te beleven is.  (behalve dan in het weekend natuurlijk)  Elselien heeft hier een heel druk programma.  Het begint er al mee dat haar dagen een stuk korter zijn geworden door het vele slapen.  Het is geleden sinds ze een maand of zes was, denk ik, dat ze nog zoveel onder zeil is geweest.   ’s Morgens wordt ze pas wakker tussen kwart over acht en half negen (en wie de dochter kent, weet dat dit voor haar héél laat is!)  en om half acht ’s avonds lag ze alweer te slapen.  Tussendoor moet ze nog twee maal percussie krijgen, zit ze nog eens in haar stoel, kwam Monica langs om spalkjes op te meten (en we merkten dat dit toch wel een hele bedoening is), zagen we Marc verschijnen om een nieuwe rugschaal voor de rolstoel voor te bereiden (en dit was een nog grotere onderneming dan bij de spalken), probeerde verpleegster Kaat een halve dag door de blaassonde weer aan de praat te krijgen (tot ik het idee had om voor te stellen dat ze misschien gewoon vocht te kort had en daardoor zoveel vlokjes), moest ze een paar keer verzorgd worden, werd er regelmatig medicatie door de maagsonde gespoten en werd het bed ververst.  En natuurlijk mogen we de speelzaal niet vergeten die ook verblijd werd met twee maal een bezoekje van Elselien.  Haar knutselwerk hangt hier al aan het raam te schitteren.

Wanneer je zo een paar keer door de gangen loopt, kom je ook al eens andere ouders tegen.  Zo ontmoette ik vandaag de mama van Aart, een jongetje dat hier ook al meermaals gelogeerd heeft en natuurlijk raakten we aan de praat (tja, twee vrouwen uit het onderwijs, dat kan niet missen…)  Aart had zin in frietjes.  Zijn mama besloot er te gaan halen in de cafetaria en ze heeft er dan ook maar voor onze dochter mee gebracht.  Frietjes met ketchup:  het was al weken geleden dat ze dit nog gegeten had.  Ze heeft er van genoten.  Ik trouwens ook, de portie was een beetje groot voor onze muizenhapjes etende meid.

Deze ochtend was ze een beetje triest en kon er met moeite een lachje af.  Ze vond het vandaag maar een beuh-dag.  Maar deze avond was ze toch weer heel wat positiever ingesteld.  Dank je wel mama van Aart, je maakte haar dag weer wat blijer.